Magnum

Από κάποια συγκροτήματα δεν περιμένεις αλλαγές. Δεν τις θες κιόλας, για να είμαστε ειλικρινείς. Οι Magnum από τη νέα χιλιετία και μετά έχουν καταφέρει να διατηρήσουν ένα υψηλό επίπεδο με τους περισσότερους δίσκους τους και να κυκλοφορήσουν μερικά τραγούδια που σε ένα συναυλιακό ας πούμε σετ θα διαπλέκονταν εύκολα με τα κλασικά τους. Το στυλ της δεύτερης νιότης των Magnum είναι λίγο πολύ δεδομένο: πομπώδη (με την καλή έννοια) τραγούδια με έντονο το στοιχείο των rock anthems και της επικής κλιμάκωσης, παιχνίδισμα με τις δυναμικές και εναλλαγές ηλεκτρικής μπαλάντας και prog κατεύθυνσης hard rock.

Η χρήση του πιο αγαπημένου logo στην ιστορία του συγκροτήματος για μία ακόμα φορά, ίσως δείχνει και με ποιους δίσκους θέλουν να συσχετίσουν και το "Sacred Blood, Divine Lies". Η έμπνευση τους έκανε τη χάρη και αυτή τη φορά και ο Tony Clarkin παρά την ηλικία του δείχνει γεμάτος ιδέες τόσο σε riff όσο και στα solo του κρατώντας την προσωπική του σφραγίδα, αλλά χωρίς να επαναλαμβάνει τον εαυτό του. Ο Bob Catley διατηρεί σταθερά σε αφύσικα για την ηλικία του επίπεδα τη φωνή του την οποία και χρησιμοποιεί στα τραγούδια ως δομικό μέρος της σύνθεσης με (φαινομενικά) απλά παιχνιδίσματα που, όχι μόνο έχουν γίνει σήμα κατατεθέν του, αλλά εμπλουτίζουν πολύ τη μελωδία. Και ο τρίτος πόλος του συγκροτήματος, ο Mark Stanway, έχει βρει εδώ και καιρό τον τρόπο να μην ακούγονται cheesy τα πλήκτρα του. Αν εξαιρέσει κανείς την μία αμιγώς μπαλάντα του δίσκου ("Your Dreams Won't Die") που είναι του σωρού, όλα τα άλλα τραγούδια είναι κάτι παραπάνω από τυπικά καλά, με τα τέσσερα πρώτα να ξεχωρίζουν περισσότερο δείχνοντας την καλύτερη δυνατή πλευρά των Magnum του σήμερα.

Αν από τα παραπάνω φαίνεται ότι το "Sacred Blood, Divine Lies" είναι κάποιου είδους αριστούργημα, αυτό είναι μία αφελής προσέγγιση. Από τη μία γιατί όσοι έχουν απορρίψει τη μουσική των Magnum δεν θα αλλάξουν γνώμη εδώ. Από την άλλη γιατί όσοι είναι ήδη φίλοι της μουσικής των Magnum τους αρκεί όταν (ξανα) κάνουν καλά αυτό που τόσα χρόνια τους έχουν συνηθίσει να κάνουν. Ο εν λόγω δίσκος λοιπόν είναι ακριβώς αυτό. Μία καλή επανάληψη όλων των στοιχείων που τους έκαναν αγαπητούς. Των στοιχείων και όχι των τραγουδιών. Ευτυχώς.