Lykke Li

Μια πρωτότυπη μελωδία, ένα catchy ρεφρέν και ένα έξυπνο καλοκαιρινό dance remix ήταν υπεύθυνα για αυτό που συνέβη πριν τρία χρόνια στην Lykke Li και που η ίδια περιγράφει ως «ατύχημα»: mainstream επιτυχία. Ειδικά στη χώρα μας, λίγοι γνώριζαν την Lykke Li πριν τον πανικό του "I Follow Rivers", άρα λίγοι ήξεραν πόσο μη αντιπροσωπευτικό δείγμα του ήχου της ήταν το συγκεκριμένο κομμάτι (και κυρίως το remix του).

Το "I Never Learn" δεν περιέχει ούτε ένα single που θα μπορούσε να της προσφέρει τέτοιου μεγέθους airplay. Το τρίτο μέρος της τριλογίας της είναι ένα break-up άλμπουμ, γεμάτο με δακρύβρεχτες, σπαρακτικές μπαλάντες. Είναι προϊόν εξωτερίκευσης των συναισθημάτων που της γέννησε ο μεγαλύτερος χωρισμός που βίωσε ποτέ, ο οποίος φαίνεται να την έχει στοιχειώσει κανονικότατα. Κι αν η πρόσφατη ιστορία των break-up άλμπουμ έχει δείξει ότι πιάνουν (βλέπε Adele), το συγκεκριμένο είναι αμφίβολο ότι θα βρει τόσο μαζική ανταπόκριση, καθώς η Lykke Li έχει μείνει πιστή στον indie χαρακτήρα της.

Μπορεί η ίδια να επιθυμεί να εδραιωθεί ως singer / songwriter καλλιτέχνης, αλλά η παραγωγή και το γράψιμό της είναι τόσο pop, που είναι αδύνατον να την κατατάξεις κάπου αλλού. Pop που είναι μεν αρκετά εκλεπτυσμένη ώστε να ξεχωρίσει από τον σωρό, αλλά παραμένει αδιαπραγμάτευτη, γνήσια pop. Μελωδίες απλές και καθαρές, που ενίοτε φλερτάρουν με το γλυκανάλατο και το τετριμμένο ("Never Gonna Love Again"), αλλά ουκ ολίγες φορές λειτουργούν θαυμάσια ("Love Μe Like I'm Not Made Of Stone"). Η δε παραγωγή, αρκετά παρεμβατική και αυτή τη φορά, στερεί από τον ήχο τη φυσικότητά του και σε ορισμένα σημεία μοιάζει να προσπαθεί να καλύψει τις αδυναμίες της ενορχήστρωσης, η οποία δεν διακρίνεται για την ευρηματικότητά της.

Συνολικά, το "I Never Learn" έχει τις στιγμές του και είναι οπωσδήποτε τίμιο πόνημα. Ωστόσο, η μονοτονία του σε μουσικό επίπεδο (μα μόνο μπαλάντες;) και σε επίπεδο θεματολογίας το καθιστά κάπως κουραστικό για να ακουστεί ολόκληρο. Στέκεται σαφώς άνω του μετρίου, αλλά έχει περιορισμένη δυναμική. Μπορώ να το φανταστώ να κάνει επιτυχία στο εναλλακτικό (ή περίπου εναλλακτικό) ακροατήριο, αλλά δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι θα το θυμούνται πολλοί σε δέκα χρόνια από τώρα.