Lunar Shadow

Θεωρούσαμε εαυτούς προετοιμασμένους. Ήδη κατά το πρόσφατο παρελθόν ήλθαμε αντιμέτωποι με τη σπουδαιότητα των πεπραγμένων των Sumerlands, των Eternal Champion, των Magic Circle, οπότε ενδόμυχα σχεδόν προσδοκούσαμε το επόμενο underground πετράδι πάνω στο οποίο θα βλέπαμε την αντανάκλαση του Χαμένου Παραδείσου των ονείρων μας.

Κι όμως. Ακόμη κι αν είχαμε τις ενδείξεις, ακόμη κι αν αναμέναμε τη φετινή επική εσοδεία με περίσσεια ανυπομονησία, ετούτος εδώ ο θησαυρός μας έπιασε εξαπίνης. Η θριαμβευτική του επέλαση μας έπνιξε σχεδόν σε μια θάλασσα συναισθημάτων, κυριεύοντας τις αισθήσεις μας καθώς μας φανέρωναν αμυδρά ένα μέλλον που ποτέ δεν ήλθε.

Ένα μέλλον όπου ο λυρισμός και το Φως μπλέκεται αρμονικά με το Σκότος και το παγερό ατσάλι, υπό το άγρυπνο βλέμμα της Λευκής Θεάς. Στην ουσία του, το πρώτο ολοκληρωμένο πόνημα ετούτων εδώ των Γερμανών βάρδων αποτελεί το επιστέγασμα του επικολυρικού σκληρού ήχου των τελευταίων 45 τουλάχιστον χρόνων, συνδυάζοντας θρασύτατα μεν, μα τόσο εκλεπτυσμένα δε, ήχους και προοπτικές ενός ευρέος φάσματος που ξεκινά από το προοδευτικό hard rock και φθάνει μέχρι τις παρυφές του μελωδικού black metal.

Έτσι, η '70s εποποιία των Wishbone Ash και Judas Priest συναντά την αριστοτεχνική τραχύτητα των NWOBHM απογόνων τους, βλέποντας στο πρόσωπο των Angel Witch το κυριότερο σημείο αναφορά της μουσικής των Lunar Shadow. Η παλέτα επιρροών, βέβαια, μοιάζει διευρυμένη κι εκλεκτική συγχρόνως, με τους Candlemass της Messiah Marcolin περιόδου, τους Trouble των "The Skull"/"Run To The Light" και προφανώς τους ομοϊδεάτες τους Atlantean Kodex να συμβάλλουν στη δημιουργία αυτού του μοναδικού ηχητικού μωσαϊκού.

Ωστόσο, η πιο απρόσμενη, μα συνάμα ξεχωριστή πηγή έμπνευσης, η οποία εξυψώνει το "Far From Light" στο επίπεδο του μαγευτικού, είναι η ορμητική μελωδικότητα των Dissection του "Storm Of The Light’s Bane" και η υποδειγματική της χαλιναγώγηση και ένταξη στα μουσικά πλαίσια του ήχου των Γερμανών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα επ’ αυτού, το "Frozen Goddess", στο οποίο το χτίσιμο γύρω από τη βασική μελωδία - φόρο τιμής στο "Thorns Of Crimson Death" είναι υποδειγματικό, αλλά και το κορυφαίο "The Hour Of Dying" όπου οι εναλλαγές στις διαθέσεις των ρυθμών και των μελωδιών φέρνουν έντονα στον νου την πρωτοπόρα σουηδική μπάντα.

Αν και μόλις στις αρχές της πορείας τους, ετούτοι οι Ευγενείς Βάρβαροι μοιάζουν ήδη να κατέχουν τα μυστικά του ατσαλιού, οδεύοντας απρόσκοπτοι προς τις πύλες της Valhalla του σκληρού ήχου. Θαρρώ πως ελάχιστα άλμπουμ της φετινής χρονιάς θα μπορέσουν να ανταγωνιστούν το μεγαλείο του παρόντος δημιουργήματος, δίχως ακόμη να τολμώ να αναλογιστώ τι περισσότερο μπορούν να μας προσφέρουν μελλοντικά οι Γερμανοί metallers. Δίσκος - κειμήλιο.