Low

Είναι ένα συγκρότημα που ξέρεις τι να περιμένεις από κάθε νέο δίσκο τους. Έχουν κυκλοφορήσει έντεκα ολοκληρωμένα άλμπουμ και τα περισσότερα εξ αυτών είναι αριστουργήματα. Από το 2002 που τους παρακολουθώ στενά, με το φανταστικό "Trust", έχουν παρουσιάσει πέντε, με το φετινό, αξιόλογους δίσκους. Δεν πρωτοτυπούν όπως την δεκαετία του '90 (το "I Could Live Ιn Hope" δεν πιάνεται με τίποτα), αλλά κινούνται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Χαρακτηρίζονται ως πάρα πολύ καλά, το λιγότερο, όλα τους τα τελευταία άλμπουμ. Αυτή η σταθερότητα και η ποιότητα διακρίνεται και φέτος.

Έγραφα γι' αυτούς πριν τις πρώτες εκλογές του 2015, μετά την επίσκεψή τους στην χώρα μας και να που πάλι γράφω γι' αυτούς λίγες μέρες πριν από νέα εκλογική αναμέτρηση (νισάφι). Τότε, είχαμε ακούσει και κομμάτια της νέας τους κυκλοφορίας. "No Comprende", "Spanish Translation" και "Landslide", αν δεν κάνω λάθος, είχαν παρουσιαστεί εκείνο το ήρεμο βράδυ στο Fuzz. Τρία κομμάτια που δεν ξεφεύγουν από τις γραμμές της προηγούμενης κυκλοφορίας τους. Τρία κομμάτια όμως που δείχνουν το μέλλον τους και είναι από τα καλύτερα της φετινής τους δουλειάς. Όλος ο δίσκος έχει το ύφος που τους πάει τα τελευταία χρόνια. Έντονα συναισθηματικά φορτισμένα αργά κομμάτια, γεμάτα όμορφες νότες από μπάσο, πιάνο και σκόρπια τύμπανα. Ένωση του παραπονεμένου παρελθόντος, με το πιο πειραματικό και θορυβώδες παρόν τους. Οι φωνές όπως πάντα μελωδικές, υπέργλυκες και έντονα σπαρακτικές. Είναι ακραία αργοί και αυτό τους καθιστά πρωτοπόρους στο είδος που μάλλον μονοί τους υπηρετούν τόσο καλά. Αυτό το ανεξάρτητο, δίχως κανόνες αργό rock τους, έχει τον θόρυβο σαν σύμμαχο και τον πειραματισμό συνοδοιπόρο, λοιπόν. Το "Into You" είναι ένα κομμάτι τόσο όμορφο όσο λίγα. Το "What Part Of Me" με ένα πειραματικό και σκονισμένο noise ηλεκτρονικό ήχο μοιάζει μοντέρνο, αλλά η γραμμή του είναι εντελώς παλιομοδίτικη. Στο "The Innocents" σκοτεινιάζουν για τα καλά. Ακούγονται τρομακτικοί και δείχνουν ότι δεν έχουν καθόλου σύνορα στον ήχο και την έμπνευσή τους. Δεν μπορείς να προσπεράσεις καμία σύνθεση. Κάθε μία έχει κάτι δικό της. Κάθε μία αν την έβαζες σε γρήγορη εκτέλεση θα νόμιζες ότι ακούς hard rock μπάντα. Όλες είναι ωραίες. Όλες είναι καλοφτιαγμένες. Άκου το "Lies" και απλά ταξίδεψε μαζί του. Κάνε το το αγαπημένο σου κομμάτι για φέτος και μπες μαζί του σε ένα δροσερό και μελαγχολικό φθινόπωρο. Ταιριάζει τόσο πολύ ο δίσκος στο φθινόπωρο. Μα τόσο πολύ. Ανοίγει με το υπέροχο "Gentle", το οποίο ταιριάζει φοβερά τις γλυκές νότες τις κιθάρας με τον ηλεκτρονικό πειραματισμό που προανέφερα και κλείνει με το "DJ" σαν κλάμα. Σαν δάκρυα.

Δεν γίνεται να σου αρέσει η καλή μουσική και να μην σ' αρέσουν οι Low. Δεν μπορεί να μην γοητεύεσαι από συναισθηματικές αργές συνθέσεις και να μην τους προτιμήσεις. Είναι οι καλύτεροι σ' αυτό, χρόνια τώρα. Δίνουν άλλον έναν δίσκο για φίλους και μη. Φτιάχνουν μουσικές που μπορούν να γοητεύσουν και κυμαίνονται στα ίδια νερά με τις τρεις τελευταίες δουλείες τους. Άνω του κάλου. Μουσική είναι και βάσει γούστου σε άλλους θα ταιριάξει πολύ και σε μερικούς λίγο. Σε κανέναν όμως δεν θα περάσει απαρατήρητο.