Lord Mantis

Εσύ που ξεκινάς και διαβάζεις τώρα αλλά το μάτι σου πέφτει πάνω στο πράσινο μεταλλαγμένο τραβέλι του εξώφυλλου και σε κάνει να αηδιάζεις με την αθλιότητά του, σε προτρέπω να μην προσπεράσεις γιατί πρόκειται για δισκάρα.

Αφού τώρα έχω την προσοχή σου, αγαπητέ αναγνώστη, πάμε στα βασικά.

Όσοι από εσάς είχατε ακούσει εκείνο το καταπληκτικό "Pervertor" του 2012, τότε θα ξέρετε ήδη ότι οι Lord Mantis δεν είναι μια τυχαία περίπτωση μπάντας που βγάζει έναν καλό δίσκο και μετά χάνεται στην αιωνιότητα. Είναι από αυτές τις μπάντες που ζουν στο σήμερα και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν για να ξεχωρίσουν και να πάνε το sludge ένα βήμα παραπέρα. Είναι από αυτές τις μπάντες που ξέρεις ότι θα αφήσουν ανεξίτηλο το στίγμα τους στην ακραία μουσική. Είναι μία από αυτές τις ξεχωριστές μπάντες. Με μέλη από Indian, Nachtmystium και ένα σκασμό ακόμα underground αμερικάνικες μπάντες, με βοήθεια από τους Jef Whitehead a.k.a. Wrest (Leviathan, Lurker Of Chalice, Twilight) και Sanford Parker (μεγάλος γκουρού της ακραίας μουσικής, ψάξτε τον γιατί το βιογραφικό του είναι αχανές για να το αναφέρω εδώ), οι Lord Mantis τρώνε το σπρώξιμό τους αλλά αυτό δεν οφείλεται πουθενά αλλού εκτός από το όραμά τους και την αστείρευτη ποιότητά τους.

Επίσης, όσοι από εσάς ακούσατε και γουστάρατε με το φετινό έπος των Indian, θα γουστάρετε στο πολλαπλάσιο με το "Death Mask", γιατί οι Lord Mantis παρουσιάζουν όλα εκείνα τα θετικά του "From All Purity", (κιθαριστικός θόρυβος, ανυπέρβλητος όγκος και ακρότητα που τσακίζει), χωρίς όμως να επαναλαμβάνουν τη μονοτονία των πρώτων και χωρίς να αναλώνονται σε άτακτα drone / noise παιχνιδίσματα. Εκτός από αυτό, οι Lord Mantis παίρνουν τις εξαιρετικές στιγμές του "Pervertor" (του προηγούμενου δίσκου τους), διορθώνουν τα λάθη που είχαν κάνει τότε (σχετικά ανέμπνευστο το πρώτο μισό του δίσκου, αδιανόητα τέλειο το δεύτερο) και παρουσιάζουν ένα συγκροτημένο συνονθύλευμα επώδυνων ήχων που θα αντηχεί για πολλά χρόνια.

Από το εναρκτήριο "Body Choke" γίνεται σαφής όλη η από πάνω αποθέωση. Βαρύς πηχτός βαλτώδης ήχος, απροσπέλαστη παραγωγή (δια χειρός Sanford Parker), riff που εκτελούν δίχως έλεος, δυσαρμονίες και blastbeat, βιτριολικά φωνητικά περασμένα μέσα από distortion pedal (της μεγάλης σχολής του Steve Austin των Today Is The Day) και μοιάζουν έτοιμα να σε κατασπαράξουν και ατμόσφαιρα τόσο ασφυκτική που δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις. Οι σπαστικές εναλλαγές ρυθμών ανάμεσα σε εξοντωτικά αργά sludge περάσματα και up-tempo black ταχύτητες είναι πιο καλοδουλεμένες από ποτέ, ενώ ανά διαστήματα παίζουν με τους χρόνους σε φάση Admiral Angry. Τα έξι μεγάλα κομμάτια του δίσκου (υπάρχει και ένα ιντερλούδιο να τα χωρίζει και λειτουργεί σαν όαση μέσα στο χάος που επικρατεί), παρουσιάζουν δαιδαλώδεις συνθέσεις, όπου κάθε νότα έχει τη δική της υπόσταση μέσα στον όλεθρο. Ο ακροατής ανυποψίαστα δέχεται απανωτά σοκ, αφού ανά τακτά διαστήματα ξεπροβάλλουν περάσματα που παίρνουν το εκάστοτε κομμάτι και το οδηγούν σε μια άλλη κατεύθυνση από αυτή που πήγαινε, χωρίς να χάνεται η συνοχή ούτε για δευτερόλεπτο. Το fuzz της κιθάρας αναγάγεται σε έναν άνευ προηγουμένου θόρυβο που εθίζει χωρίς να κουράζει, διοχετεύται σε πολλαπλά κανάλια και επιτίθεται πολυεπίπεδα, δημιουργώντας ταυτόχρονα αυτή την θεόπηχτη και ασφυκτική ατμόσφαιρα που ανέφερα προηγουμένως.

Το "Death Mask" εξωτερικεύει με περίσσιο θράσος όλη την ένταση και την αρρώστια που το διακατέχουν και ξεπερνάνε με χαρακτηριστική ευκολία όχι μόνο τον προηγούμενο φανταστικό (αλλά μερικώς άνισο) δίσκο τους αλλά και την πλειοψηφία από οτιδήποτε έχει βγει στο συγκεκριμένο είδος τα τελευταία χρόνια. Όχι ότι υπάρχουν πολλές μπάντες που συνδυάζουν το sludge με το black metal χωρίς να βγάλουν κάτι κούφιο, αλλά αυτοί εδώ δημιουργούν έναν δίσκο-ορόσημο που θα τον θυμόμαστε για χρόνια. Η άβυσσος απέκτησε επιτέλους το soundtrack της.