Limp Bizkit

Ωραία ταινία το "Mission: Impossible II" και ακόμα πιο ωραίο το soundtrack. Ειδικά το "I Disappear" των Metallica είναι κομματάρα, δε συμφωνείτε; Και όμως, το «hot» όνομα της εποχής στο «μακρινό» 2000 ήταν οι Limp Bizkit με φυσικό αποτέλεσμα το βασικό κομμάτι της ταινίας να είναι το "Take A Look Around".

Το peak στην καριέρα τους σημειώθηκε με την τρίτη κυκλοφορία τους, "Chocolate St★rfish And The Hot Dog Flavored Water" του 2000, με πωλήσεις άνω του εκατομμυρίου την πρώτη βδομάδα κυκλοφορίας, ενώ ακόμα και σήμερα σε δημοψήφισμα σχετικά με το αγγλικό Sonisphere (Big 4, Slipknot και άλλα 100 συγκροτήματα) εναλλάσσονται στις δύο πρώτες θέσεις με τους Slipknot για το καλύτερο συγκρότημα του φεστιβάλ.

Από το "The Unquestionable Truth (Part 1)" που κυκλοφόρησε το 2005 μέχρι σήμερα η μπάντα είχε μπει στον πάγο για ένα χρονικό διάστημα, ενώ είχαμε και τα «μένω / φεύγω» του κιθαρίστα τους, Wes Borland. Το 2009 ήρθε η επαναδραστηριοποίηση του σχήματος και με τον Wes Borland ξανά στην σύνθεση του κυκλοφόρησε πρόσφατα το "Gold Cobra".

To "Gold Cobra" δεν είναι μακριά από τον ήχο που ξέρουμε από τους Limp Bizkit, δηλαδή ένας συνδυασμός nu metal και rap metal. Από τη μία έχουμε τον Fred Durst να είναι οργισμένος με διάφορα θέματα και να υψώνει το "Middle Finger", τραγούδι που υπάρχει σε διάφορες special εκδόσεις του δίσκου, σε ό,τι τον νευριάζει, και από την άλλη τον Wes Borland, που είναι η κινητήριος δύναμη του συγκροτήματος.

Το πρόβλημα με το δίσκο είναι ότι δεν υπάρχει κάπου ο τέλειος συνδυασμός του Durst με τον Borland. Για παράδειγμα, το "Bring It Back" αρχίζει με ένα ενδιαφέρον riff από τον Borland, για να συνεχίσει ο Durst επαναλαμβάνοντας για αρκετό διάστημα τη λέξη που αρχίζει από «F», να υπάρχει για 20 δευτερόλεπτα η κορύφωση στο chorus από τους δύο και να καταλήξει το τραγούδι με ραπάρισμα από τον Durst.

Κάπως έτσι πάνε και τα υπόλοιπα τραγούδια: σε όσα από αυτά έχει τον πρώτο λόγο ο Durst, είναι αδιάφορα, όταν είναι και οι δυο μαζί έχουμε κάτι καλό. Εκεί που φαίνεται να υπάρχει κάποια ισορροπία είναι στις μπαλάντες του δίσκου, όπως το "Loser", καθώς και στο τραγούδι που υπάρχει σε μια από τις πολλές διαφορετικές εκδόσεις του άλμπουμ, με τον προβοκατόρικο τίτλο "My Own Cobain".

Οι Limp Bizkit είναι ένα από τα πολλά ονόματα που χαίρουν εκτίμησης σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, εκτός μιας γνωστής χώρας. Και προσοχή, υπάρχει διαφορά στο εάν μου αρέσει κάτι ή όχι και εάν εκτιμώ κάτι. Δε μπορώ να πω ότι είχα φορέσει ποτέ το καπελάκι μου στραβά και κυκλοφορούσα σαν τον Fred Durst, αλλά πάντα εκτιμούσα αυτό που έχουν καταφέρει και δεν είναι λίγο. Το "Gold Cobra", εάν το βάλουμε στη ζυγαριά, είναι καλύτερο από την προηγουμένη δουλειά τους, αλλά δε φτάνει στα επίπεδα του "Chocolate St★rfish And The Hot Dog Flavored Water". Σου αφήνει την αίσθηση του ανολοκλήρωτου και αυτό είναι το βασικό μειονέκτημα του. Απλά ακούστε το εισαγωγικό metal riff του "90.2.10" και προσπαθήστε να φανταστείτε πώς θα ακουγόταν εάν δεν έβαζε το χεράκι του ο Fred Durst. Ας είναι, όπως είπα το καπελάκι μου στραβά δε θα το βάλω, αλλά εάν πετύχω κάπου το "Why Try", ένα χορό θα το ρίξω!