Lamb Of God

Δεν είναι η πρώτη φορά που μεσολαβούν τρία χρόνια για να βγάλουν δίσκο οι Lamb Of God, ένα συγκρότημα που, εδώ και χρόνια, κρατάει τα ηνία του NWOAHM. Είναι, όμως, η πρώτη φορά που η μπάντα, μέσα σε αυτό το διάστημα, σταμάτησε να υπάρχει. Ησυχία...

Το τίμημα της μεγάλης επιτυχίας τους πλήρωσε ο Randy Blythe, τραγουδιστής του συγκροτήματος, που συνελήφθη και φυλακίστηκε στην Τσεχία κατηγορούμενος για ανθρωποκτονία. Το περιστατικό συνέβη το 2010 όταν κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας των Lamb Of God στην Πράγα, ο Randy έσπρωξε προς το κοινό ένα fan που είχε ανέβει στη σκηνή για stage diving. Ο άνθρωπος αυτός έχασε τη ζωή του, λίγο αργότερα, από τραύματα που υπέστη λόγω της πτώσης. Κανείς τους / μας δεν είχε ιδέα έως το 2012, όταν η μπάντα βρέθηκε ξανά στην Τσεχία στα πλαίσια περιοδείας, όπου και οι αρμόδιες αρχές συνέλαβαν τον τραγουδιστή. Πέντε βδομάδες φυλακή και αυτός ο άνθρωπος στιγματίστηκε για πάντα. Περισσότερα για το συμβάν στο βιβλίο του Randy "Dark Days: A Memoir" που εκδόθηκε φέτος.

Φτάνουμε, λοιπόν, στο 2015 και η είδηση για τον νέο δίσκο των Lamb Of God σκάει σαν βόμβα από το πουθενά. Κανείς δεν το περίμενε. Κάποιοι ίσως το πίστεψαν πως μετά από αυτά τα περιστατικά η μπάντα δεν θα ηχογραφούσε ξανά. Έγιναν και μερικές περίεργες δηλώσεις... Τεράστια προσμονή, τεράστια περιέργεια, μεγάλο το στοίχημα. Έβδομος δίσκος και "VII: Sturm Und Drang" (storm and stress). Όπως λέει και ο David Lynch, «You have to go away to come back» και με λίγα λόγια έχουμε να κάνουμε με την πλήρη επιστροφή των Lamb Of God, με έναν δίσκο-φαβορί για τη metal κυκλοφορία της χρονιάς.

Βάζεις τον δίσκο να παίξει και το πρώτο κομμάτι, "Still Echoes", μπαίνει με blast beat και ουρλιαχτό ταυτόχρονα. Άντε γεια. Όλα είναι εδώ, σε περίπτωση που κάποιος είχε αμφιβολίες, οι riff-άρες, τα ακραία φωνητικά, οι σολάρες και φυσικά ο Chris Adler να groove-άρει στα τύμπανα όσο ελάχιστοι metal drummers.

Αντίστοιχου επιπέδου είναι και το δεύτερο κομμάτι, "Erase This", με περισσότερη μελωδία στις κιθάρες, ευφάνταστο solo και break down που λειτουργεί σα ρεφρέν.

Σειρά έχει το "512", τίτλος βασισμένος στον αριθμό του κελιού του Randy, και αποτελεί μία από τις πιο αυθεντικές και συγκλονιστικές στιγμές του δίσκου. Οι ταχύτητες πέφτουν, η διάθεση επίσης, κάτι πιο σκοτεινό φαίνεται να αναβλύζει και να χτίζεται. Μέχρι που ξεσπάει σε ένα από τα καλύτερα ρεφρέν του συγκροτήματος... «My hands are painted red», φωνάζει απόκοσμα ο Randy και η ερμηνεία του είναι ανατριχιαστική. Πόσο μάλλον αν ξέρεις πως πρόκειται για αληθινή εμπειρία, για εξομολόγηση, για πόλεμο ανάμεσα στην παράνοια του κρατούμενου και στις τύψεις. Επικίνδυνη μουσική. Πώς στο διάολο να ξεπεράσεις μία τέτοια σύνθεση;

Με το εξίσου καλό "Embers" που ακολουθεί. Ίσως τα καλύτερα riff του δίσκου να βρίσκονται σε αυτό το τραγούδι. Αλλά σαν να μην έφτανε αυτό έρχεται και ο Chino Moreno των Deftones για να τους χαρίσει μία όμορφη ερμηνεία προς το τέλος του τραγουδιού. Μία φωνογραμμή τελείως αντιπροσωπευτική των Deftones, που όσο και αν φαντάζει περίεργη, εδώ «δουλεύει» απόλυτα και λειτουργεί σαν μία ακόμα κιθάρα. Αργόσυρτο κλείσιμο που οδηγείται από το μπάσο.

Το "Footprints", στη συνέχεια, είναι ένα κλασικό Lamb Οf God κομμάτι, με δυνατό ρεφρέν και υποδειγματικό riffing. Δεν παθαίνουμε και πλάκα, αλλά δεν ξενερώνουμε κιόλας. Το πρώτο ημίχρονο ολοκληρώθηκε.

Έκτο τραγούδι, "Overlord" και αναρωτιέμαι τι ακούω. Lamb Of God ή Alice In Chains; Καθαρά φωνητικά και σε αντίθεση με όλους τους metalcore-άδες που φλωρεύουν και ακούγονται σαν pop, εδώ έχουμε να κάνουμε με ώριμες ερμηνείες που βγάζουν θλίψη και σκοτεινιά χωρίς να ακούγονται γραφικές, ευτυχώς. Όλα, βέβαια, ανατρέπονται στο δεύτερο μισό του τραγουδιού, όπου τελειώνουν τα ψέματα και ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Μία αναπάντεχη γέφυρα με τις κιθάρες να ακούγονται πιο Slayer και από το "Repentless"! Οι καλοί συνθέτες, όμως, φαίνονται στη συνοχή και γι’ αυτό το τραγούδι επιστρέφει στο καθαρό ρεφρέν για να κλείσει με το βασικό riff του "The Bit" των The Melvins (!). Κανείς δεν περίμενε τέτοια σύνθεση κι όμως ακούγεται τόσο ταιριαστή και αυθεντική. Το μόνο μου θέμα είναι το πώς θα αποδοθεί ζωντανά, γιατί της αξίζει μια θέση στο setlist.

"Anthropoid" στη συνέχεια με πωρωτικά gang vocals και στίχους με ενδιαφέρουσα θεματολογία. Αφορά το θάνατο του «Σφαγέα της Πράγας», στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου, από μία ομάδα θαρραλέων αλεξιπτωτιστών και τον ηρωικό τους θάνατο. Πόσο πιο metal θεματολογία;

Ένα πολύπλευρο κομμάτι ακολουθεί, "Engage The Fear Machine", που δεν εντυπωσιάζει στις πρώτες ακροάσεις. Κλασικό παράδειγμα τραγουδιού που ανακαλύπτεις συν τω χρόνω. Θα πρέπει να είσαι κουφός, όμως, για να μην εκτιμήσεις το rock 'n' roll solo του με τη μία.

"Delusion Pendemic". Η τραγουδάρα. Από τις καλύτερες εισαγωγές των Lamb Of God, χωρίς υπερβολές, με τον Chris Adler να μην μπορεί να κρατηθεί. Δεν μπορεί να αφήσει το riff να ολοκληρωθεί χωρίς να το γλεντήσει. Ξέρει να το χτίζει και τα σκυλιά δεμένα. Πιασάρικο ρεφρέν, τσαμπουκάς, spoken word γέφυρα και break down για τρελό κοπάνημα. Πολύ δυνατή στιγμή στο άλμπουμ.

Το τέλος του δίσκου έρχεται με το "Torches". Ένα τραγούδι με στίχους  βασισμένους σε έναν Τσέχο μαθητή που αυτοπυρπολήθηκε, ως ένδειξη διαμαρτυρίας, ενάντια στο κομμουνιστικό καθεστώς της Τσεχίας το 1969. Σκοτεινό και περίεργο τραγούδι. Η ερμηνεία του Greg Puciato των Dillinger Escape Plan δίνει μία ακόμα ενδιαφέρουσα διάσταση στα φωνητικά. Ο δίσκος κλείνει ήσυχα, μία καθαρή μελωδία στην κιθάρα, fade out και...

Repeat. Όλο από την αρχή.

Ένα album που ήρθε από το πουθενά και κατάφερε να κάνει την αληθινή τραγωδία-τέχνη. Τις ενοχές-ερμηνείες. Τις τύψεις-στίχους και τις κιθάρες-λύτρωση. Ένα άλμπουμ που δεν γράφει ο καθένας. Υποδειγματική στρατηγική στη σειρά των τραγουδιών, ώστε να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον και να παίξει με τα συναισθήματα του ακροατή. Εμπνευσμένα riff που φτάνουν πολύ υψηλά επίπεδα. "At War With Reality" (των At The Gates) επίπεδα. To "Ashes Of The Wake" δεν τρέμει, ακόμα πρώτο είναι στον θρόνο του, όμως με το "VII: Sturm Und Drang" απέκτησε έναν ακόμα άξιο διάδοχο να κάνει παρέα με το "Sacrament" ή το "As The Palaces Burn", γούστα είναι αυτά.