LIK

H αναβίωση του παλαιομοδίτικου death metal που ξεκίνησε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, βρήκε πολλές μπάντες να εκμεταλλεύονται πρόσκαιρα την αγάπη προς τις επιρροές τους. Ανάμεσα στα υπο-ιδιώματα που επανήλθαν στο προσκήνιο, ήταν και το παλαιομοδίτικο Σουηδικό death metal, αυτό της σκηνής της Στοκχόλμης. Όπως έχει αναφερθεί επανειλημμένα, η επίδραση των Entombed, Dismember, HM2 πεταλιών και λοιπών, δεν λειτούργησε μόνο στο death metal. Μπάντες όπως οι Nails, Black Breath οι Trap Them το επανέφεραν για τα καλά και στο extreme hardcore, ενώ, υπήρξαν και συγκροτήματα όπως οι Miasmal και Entrails, που δοκίμασαν την τύχη τους στο death 'n' roll,

Ανάμεσα στις διάφορες περιπτώσεις και καλλιτέχνες, στέκουν και οι Σουηδοί (deathsters, υπάρχουν και σπουδαίοι συνονόματοι blacksters) LIK. Το, προ πενταετίας, ντεμπούτο τους, "Mass Funeral Evocation" είναι, προσωπικά μιλώντας, ένα από τα πιο ώριμα, άρτια εκτελεσμένα και ποιοτικά πράγματα που κυκλοφόρησαν σε αυτό το ύφος την περασμένη δεκαετία. Ο προ διετίας, διάδοχός του, "Carnage", η μπάντα όπως διαπιστώνετε δεν κρύβει την αγάπη της στη σκηνή, τους βρήκε, κατ’ εμέ σχετικά στάσιμους, τηρουμένων των αναλογιών. Αυτές τις μέρες, οι Σουηδοί των οποίων το όνομα σημαίνει, λιτά, πτώμα, επανέρχονται με τον τρίτο τους δίσκο, ονόματι "Misanthropic Breed".

Από τις πρώτες ακροάσεις καθίσταται σαφές πως δεν υπάρχει η παραμικρή απόκλιση από το παγιωμένο στυλ της μπάντας. Συνεπώς, εκεί που οφείλει κανείς να επικεντρωθεί, είναι στις συνθέσεις καθαυτές. Οφείλει, επίσης, να ξεκαθαριστεί εξαρχής, πως η παραγωγή, είναι άψογη, ο κιθαριστικός τόνος εκπληκτικός, τα τύμπανα αρκούντως ωμά, και τα leads εξαιρετικά. Όλα τα συστατικά του death metal κοπής Στοκχόλμης, είναι παρόντα. Στον τομέα των φωνητικών, καθώς και γενικότερα, κυριαρχεί η επιρροή των Dismember με γενναίες δόσεις At The Gates. Μάλιστα, αν κάποιος, όπως και εγώ, αρέσκεται στην εκφορά του Old Nick (Holmes) στους Bloodbath, η δουλειά του Tomas Åkvik, που είναι και live κιθαρίστας στους Bloodbath, είναι ακόμη πιο πορωτική.

Με όλα τα παρελκόμενα να βρίσκονται σε θέσεις μάχης, οι LIK εξαπολύουν σε 39 λεπτά το, death metal μέχρι το κόκαλο, μανιφέστο τους. Έπειτα από το επιθετικό εναρκτήριο "The Weird", το "Decay" είναι η πρώτη μεγάλη στιγμή του "Misanthropic Breed". Η σύνθεση εξελίσσεται όπως ακριβώς οφείλει ένα ειλικρινά απολαυστικό κομμάτι αυτού του στυλ, κάτι που, αν και χωρίς να είναι απρόβλεπτο, κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον εξαιτίας της ενέργειας που εκλύει. Αυτή η ενέργεια, που κυριαρχεί κατά μήκος των έντεκα κομματιών, και έλειπε από το τελευταίο πόνημα των Gatecreeper, είναι που ανάγει το αποτέλεσμα σε άκρως αισθητικό.

Μάλιστα, με βρίσκω συχνά να ανασύρω στη μνήμη το ντεμπούτο των Necrophobic, "The Nocturnal Silence". Ο λόγος, είναι πως είναι, μαζί με τους Dismember εποχής "Massive Killing Capacity" ο καλύτερος συνδυασμός τακτικών μοχθηρών μελωδιών με το άμεσο ρυθμικό ύφος της σκηνής, που έχω ακούσει. Οι LIK, όπως αποδεικνύει και το "Funeral Anthem", γνωρίζουν πώς να τα συνδυάσουν, και, είτε αναφερθεί το solo του "Corrosive Survival" είτε το riffing του πιο mid-tempo "Female Fatal To The Flesh", είναι σαφές πως ο τρίτος δίσκος της μπάντας είναι το απόσταγμα του οράματος και του πάθους τους.

Η μπάντα φαίνεται, παρ’ όλα αυτά, να νιώθει πιο άνετα σε υψηλές ταχύτητες. Τότε, όπως διαφαίνεται στο καταιγιστικό αλλά μνημονικό "Flesh Frenzy", σμιλεύεται η ταυτότητα των LIK, που επιθυμούν να συνθέτουν τραγούδια που πιάνουν από το λαιμό τους ακροατές, και των οποίων, η διαδοχή, να είναι μεν οδοστρωτήρας αλλά να μην χάνει το όποιο momentum. Έτσι, φροντίζουν να κάνουν το πέρασμά τους, με το "Morbid Fascination", και από το death ‘n’ roll, και συνολικά ισορροπούν μεταξύ αναγνωρίσιμων riffs και μικρών τεχνικών περασμάτων.

Οι LIK δεν συγκλονίζουν, αλλά συναρπάζουν. Μπορεί φαινομενικά το ταβάνι τους να είναι προδιαγεγραμμένο, αλλά ποτέ δεν θα υπάρξει περίσσεια καλών τραγουδιών σε αυτό το εθιστικό παρακλάδι. Η μπάντα φροντίζει, μεταφέροντας πιστά την αισθητική, με πιο μοντέρνο ήχο βέβαια, να βγει στην εμπροσθοφυλακή του χώρου. Το "Misanthropic Breed" είναι η απόδειξη, πως το (swe)death metal μπορεί, το 2020, να απασχολήσει ακόμη και όσους παραμερίζουν τη νοσταλγία χάριν αναζήτησης πιο προοδευτικών κυκλοφοριών. Μια ακρόαση, μπορεί και να μην συνταράξει, αλλά μάλλον δεν θα είναι και η μοναδική.