Kvelertak
Nattesferd
Στο '80s rock meets black metal "Nattesferd" δεν θα βρεις κομμάτια που σε πιάνουν από το λαιμό, όπως τα "Mjod", "Blodtørst", "Bruane Brenn" - εκτός, ίσως, από το ομώνυμο
Οι Νορβηγοί Kvelertak είναι από τις μπάντες που έχουν κάνει το 2/2 παίζοντας με ένα ιδιαίτερο προσωπικό στυλ, συνδυάζοντας rock 'n' roll με black metal. Το αποκορύφωμα όλου αυτού του εγχειρήματος είναι ότι όλοι οι στίχοι τους είναι στα νορβηγικά. Και όμως κατάφεραν να γίνουν αρκετά γνωστοί, ιδιαίτερα στη χώρα μας όπου ήρθαν και για live (τουλάχιστον) δύο φορές.
Η αλήθεια είναι ότι στο ντεμπούτο άλμπουμ τους ξάφνιασαν τους πάντες, ενώ στο "Meir" εκμεταλλεύτηκαν λίγο πολύ τον ντόρο που δημιουργήθηκε γύρω από αυτούς και με παρόμοιο υλικό, διατηρήθηκαν στην επιφάνεια. Προσωπικά, τόσο το "Kvelertak" όσο και το "Meir" τα βρήκα απολαυστικά, και δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να συνέχιζαν έτσι και στο "Nattesferd".
Φαίνεται όμως πως η ίδια η μπάντα είχε διαφορετικές βλέψεις. Στο "Nattesferd" δεν θα βρεις τα κομμάτια που σε πιάνουν από το λαιμό του παρελθόντος (βλέπε "Mjod", "Blodtørst", "Bruane Brenn"). Ίσως τα προσεγγίζει κάπως το ομώνυμο κομμάτι που έχει μια "Songs For The Deaf" αίσθηση σε όλη τη διάρκεια του.
Γενικά, τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα σε αυτόν τον δίσκο, ο οποίος ξεκινάει αρκετά δυνατά με καθαρόαιμο σκανδιναβικό black metal ("Dendrofil for Yggdrasil") μέχρι που μπαίνει ένα χαρωπό riff να αλλάξει τα δεδομένα. Η προσέγγισή τους αυτήν τη φορά γίνεται μέσα από ένα '80s rock πρίσμα, το οποίο φαίνεται σχεδόν σε όλα τα κομμάτια. Φυσικά, το στυλ τους παραμένει ακραίο, όπως το γνωρίσαμε στα "Kvelertak", "Meir", με κομμάτια όπως το thrashy "Berserkr". Ξεχωρίζουν από τον δίσκο το ομώνυμο, το "Nekrodamus", τρίτο κομμάτι της -μέχρι στιγμής- τριλογίας των "Nekroskop", "Nekrokosmos" με την πιο desert rock αισθητική του και το 9λεπτο "Heksebrann" και το χαρούμενο - αν και όχι πλήρως αντιπροσωπευτικό - "1985" που αναφέρεται στην '80s rock σκηνή.
Οι Kvelertak φαίνεται ότι στο "Nattesferd" επιχειρούν να διευρύνουν και άλλο τους ορίζοντές τους, δημιουργώντας έναν δίσκο συνόλου, που δεν πάσχει από ποιότητα, αλλά δυσκολεύεται να μας προσφέρει τους «δυναμίτες» που τους έκαναν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες νέες μπάντες.