King Gizzard & The Lizard Wizard

Αν και επί της ουσίας τους ταιριάζει ταμάμ, τόσο ιστορικά όσο και περιγραφικά, διστάζω να αποδώσω σε τούτους τους εξωγήινους Μελβουρνέζους τον χαρακτηρισμό psychedelic rock. Όταν σκέφτεσαι σύγχρονες psychedelic rock μπάντες, το μυαλό σου θα πάει σε μουσικές, είτε φοβερές είτε βαρετές, που, όμως, απέχουν έτη φωτός από οποιαδήποτε λογική συνειδητοποιημένης και εις βάθος εξερεύνησης κάποιου ήχου.

Άρα, μια ελάχιστη τέτοια υπόνοια θα αδικούσε κατάφορα τους επταμελείς King Gizzard & The Lizard Wizard, οι οποίοι από το 2010 που σχηματίστηκαν μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει μεγάλη ποσότητα μουσικής που εξερευνά -με ακαδημαϊκά γάντια εργαστηρίου αλλά και ακραιφνή rock ιδρώτα στον κρόταφο- τα όριά της, χρησιμοποιώντας με συγκεκριμένο σκοπό και όχι αυθόρμητα τα υλικά του πλούσιου παρελθόντος.

...και το "Nonagon Infinity" που έχουμε στα χέρια μας είναι ό,τι πιο μεγαλόπνοο έχουν φτιάξει ποτέ. Ένα concept γκαζάτης γκαραζοψυχεδέλειας που μόνη της αρκεί για να σε φέρει σε μία έκσταση ανώτερη οποιασδήποτε απαγορευμένης ουσίας. Ας το πούμε κάπως αλλιώς: Σαν να είπε κάποιος στους Tool (η επιλογή ονόματος γίνεται βάσει νοοτροπίας, όχι ήχου) να φτιάξουν έναν δίσκο αλα-Hawkwind (εδώ η επιλογή ονόματος γίνεται βάσει ήχου) που ταυτόχρονα να είναι το πιο πορωτικό άλμπουμ των '10s, αλλά και να έχει μέσα πολυεπίπεδη αφανή μαεστρία ώστε να έχουμε κάτι να λέμε στα geeky ντελίριά μας.

Ήδη από παλιά μας έλεγαν πως εδώ και καιρό δούλευαν πάνω σε έναν «super heavy prog metal δίσκο που θα παίζεται σε αέναη λούπα». Εν τέλει τους πήρε λίγο χρόνο παραπάνω -ακούγοντάς το καταλαβαίνοντας το γιατί- και αντ' αυτού κυκλοφόρησαν πέρσι το folk-ίζον "Paper Mache Dream Balloon" και το "Quarters" που, απ’ ό,τι διαβάζω, ήταν υποψήφιο για κάτι αντίστοιχο ενός jazz Grammy, αλλά αυστραλιανό.

Το prog metal είναι υπερβολή και καταλαβαίνουμε την έννοιά της. Όμως, ναι, το "Nonagon Inifnity" είναι super heavy από την άποψη ότι δεν θα βρεις, όσο και να ψάξεις, ούτε έναν σύγχρονο δίσκο παλιακού rock να προκαλεί τόσο πολύ κοπάνημα. Και, όντως, βρίσκεται σε μια αέναη λούπα με έναν εξωπραγματικό τρόπο που δεν έχεις ξανακούσει ποτέ.

Το κάθε ένα από τα εννιά τραγούδια -είπαμε, αιωνιότητα εννιαγώνου- ρέει μέσα στο επόμενο με τρόπο που είναι πρακτικά αδύνατο να καταλάβεις πότε τελειώνει το ένα και ξεκινάει το άλλο δίχως να κοιτάξεις την ένδειξη στο CD player. Και αν έχεις τρόπο να κάνεις, μετά το τελευταίο κομμάτι, να ξεκινάει αυτόματα το πρώτο, τότε βρίσκεσαι μπροστά σε πολλές ώρες μιας εκστατικής εξτραβαγκάντσα, που στην ουσία αποτελείται από έξι-επτά υπερ-απλές ιδέες των πέντε-έξι δευτερολέπτων, οι οποίες εμφανίζονται σε πολλά τραγούδια και σε δεκάδες εκδοχές.

Μέσα στην υπέρμετρη επαναληψιμότητα με την οποία ξεδιπλώνεται η μουσική, το μυαλό υπεισέρχεται σε μια κατάσταση μέθης. Οι ίδιες απλές ιδέες παίζονται ξανά και ξανά, σερί, σε πολλά διαφορετικά πλαίσια, ρυθμούς και όργανα φτιάχνοντας ένα οργασμικό σύνολο που είναι αδιάλειπτα στην τσίτα, σε μια μόνιμη κατάσταση αυτού του μισού δευτερολέπτου πριν την κορύφωση.

"Nonagon infinity opens the door" θα ακούσουμε αρκετές φορές μέσα στο άλμπουμ του οποίου τα τερτίπια αποτελούν μια πρόσκληση με mixed signals (αυτά δεν είναι που σου παίρνουν το μυαλό άλλωστε;) ταυτόχρονα για thrash-αριστό headbanging και για χίπικο χορό. Τρέχα γύρευε.

Να διαλέξουμε και συγκεκριμένες στιγμές από αυτήν την τελειότητα; Κοιτάχτε, αρχικά είχα τρελαθεί με το σημείο του δίσκου που ονομάζεται "Wah Wah" (οι περισσότεροι στίχοι του είναι ..."wah wah" οπότε θα μπορείτε να τραγουδάτε εύκολα το μισό στο αμάξι), το οποίο ξεκινάει με κάτι σαν heavy psych progressive bossa nova για να εξελιχτεί σε έχουμε-περικυκλώσει-τους-Goat-και-χορεύουμε-γύρω-τους-αλλά-σταματάμε-και-για-ένα-φασαριόζικο-swans-σημείο-κάπου-εκεί. Έπειτα, εντυπωσιάστηκα με το τελείωμα του άλμπουμ που ξεκινάει μοτορχεντικά και ξαφνικά ακούμε από το πουθενά ένα riff κλασικού μετάλλου των '80s.

Ωστόσο, πιστέψτε με, είχα εντοπίσει από νωρίς τη μυώδη μεταλλαγμένη δύναμη στη διαδοχική δυάδα "Gamma Knife"-"People Vultures" και την ενέργεια που κρύβεται στο μεταξύ τους διάκενο. Αλήθεια. Όταν είδα, δε, πως είχαν ετοιμάσει κοινό video clip (βιντεοκλιπάρα ολκής λέμε) και για τα δύο, βεβαιώθηκα ότι εκεί ακριβώς κρύβεται η αλήθεια της κυκλοφορίας. Ίσως. Δεν ξέρω, δείτε το και κρίνετε στην τελική. Μια στο τόσο βγαίνουν και τέτοιοι δίσκοι και καταλαβαίνουμε ότι οι ωραίες αντιγραφές του psych rock των '60s/'70s είναι κάπως πιο «μικρές» απ’ ό,τι τις είχαμε στο μυαλό μας.