Kamelot

Ξέχωρα από ταλέντο και έμπνευση οι Kamelot είχαν ένα ακόμα σημαντικό χαρακτηριστικό που τους βοήθησε να αποτελέσουν την εξαίρεση στον κανόνα των πτωτικά κινούμενων συγκροτημάτων του μελωδικού / power metal. Το χαρακτηριστικό αυτό ήταν η διαφοροποίηση, το ότι πήραν τον ήχο, τον έστρεψαν μερικές μοίρες προς μια ατμοσφαιρική / λυρική κατεύθυνση και δημιούργησαν ένα μικρό δικό τους niche επενδύοντας τον ρόλο του «αφηγητή» στο τεράστιο λαρύγγι που λέγεται Roy Khan. Κάπως έτσι έδωσαν τη δική τους διάσταση στο "Faust" του Goethe και έπιασαν το ζενίθ έμπνευσης και δημιουργικότητας στις κυκλοφορίες τους με το "Epica" και κυρίως το "The Black Halo" που αποτελεί για τον γράφοντα τον καλύτερο δίσκο μελωδικού metal της προηγούμενης δεκαετίας.

Σε ένα μάλλον συνηθισμένο φαινόμενο οι Kamelot κεφαλαιοποίησαν τον καλύτερο δίσκο τους με την κυκλοφορία του επόμενου, δηλαδή του "Ghost Opera", που αποτελεί μακράν την πιο επιτυχημένη δουλειά τους σε εμπορικό επίπεδο, αλλά και ένα album που δήλωσε στασιμότητα, αν όχι οπισθοχώρηση στον τομέα της έμπνευσης. Τώρα, τρία χρόνια μετά επανέρχονται με τη νέα τους δισκογραφική δουλειά, "Poetry For The Poisoned", και παρόλο που φαινομενικά δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα, οι οπαδοί τους ευελπιστούν σε μια επιστροφή στα μεγαλεία των δύο προ-προηγούμενων album. Πετυχαίνει λοιπόν κάτι τέτοιο; Δεν θα το έλεγα. Όμως, θα έλεγα πως παρόλα αυτά είναι καλό, καλύτερο του προκατόχου του τουλάχιστον.  Με μια εντυπωσιακή παραγωγή από τον Sascha Paeth και φυσικά την –χωρίς συναγωνισμό – φωνή του Khan ως βασικά στοιχεία, οι Kamelot παραδίδουν ένα album με κάμποσα ωραία τραγούδια, που αν δεν είχε και μερικά κάπως διεκπεραιωτικά (τα λεγόμενα και fillers) θα μιλάγαμε για κάτι το εξαιρετικό.

Στα επιμέρους σημεία, το "The Great Pandemonium" που ανοίγει το album είναι βγαλμένο από τη συνταγή του "March Of Mephisto", με τον Speed των Soilwork στην πρώτη guest εμφάνιση από τις αρκετές που συναντώνται ενώ αποτελεί και το πρώτο single και videoclip σε μια τυπική, αλλά δυνατή Kamelot, σύνθεση. Καθαρά power metal λογική στα "If Tomorrow Came" και "Hunter’s Season" με τη συνεισφορά του Gus G. στο δεύτερο και ένα από τα ωραιότερα ντουέτα που έχουν κάνει οι Khan – Simons στο "House On A Hill". Η Simone εμφανίζεται ξανά σε δύο μέρη της ομώνυμης τετραλογίας που φέρνει στο νου εποχές "Karma" και στην οποία κάνει επίσης την εμφάνισή της η πανταχού παρούσα Amanda Somerville. Παρόλα αυτά, οι καλύτερες στιγμές του album βρίσκονται στο "The Zodiac" με 10'' συμμετοχής του Jon Oliva να είναι αρκετά για να σου σφίξουν την καρδιά και στο instrumental "Thespian Drama", που δυστυχώς δεν βρήκε το δρόμο του παρά μόνο για την ιαπωνική έκδοση και πρέπει να το αναζητήσετε μάλλον διαδικτυακώς.

Στα δυνατά χαρτιά του δίσκου η πραγματικά καλή κιθαριστική δουλειά του Youngblood, όχι μόνο στον συνθετικό τομέα που μας έχει συνηθίσει, αλλά και σε τεχνικό επίπεδο - για το οποίο δεν μπορεί να πει κανείς πως διακρινόταν ιδιαίτερα - και φυσικά οι πλούσιες ενορχηστρώσεις των κομματιών, μια πλευρά που έχει τονωθεί πολύ μετά την μονιμοποίηση του Palotai στα πλήκτρα. Παράλληλα, η πλαστικότητα με την οποία τοποθετεί λέξεις και ερμηνεύει ο Khan αποτελούν για μια ακόμα φορά στοιχεία αρκετά για να κρατήσουν παραπάνω από καλή συντροφιά στις ακροάσεις του "Poetry For The Poisoned", το οποίο υστερεί μόνο στο ότι δεν έχει κάτι ιδιαίτερα καινούργιο να παρουσιάσει, κινδυνεύοντας να χάσει τη δυναμική του σε βάθος χρόνου. Χωρίς να εντυπωσιάζει ή να προσεγγίζει μεγαλεία παρελθόντος συνιστάται ανεπιφύλακτα, για τον απλό λόγο ότι οι Kamelot είναι μπάντα που παίζει από ένα standard ποιότητας και πάνω.