Kairon; IRSE!

Στις υπόγειες κυκλοφορίες του 2014 είχαμε πρωτοπεί για τη δισκάρα "Ujubasajuba", ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε μόνο μέσω BandCamp (έκτοτε μπήκαν στη στέγη της λατρεμένης Φινλανδικής δισκογραφικής Svart Records), από ένα συγκρότημα με περίεργο όνομα που έμοιαζε να μην χωράει σε μουσικά στεγανά. Shoegaze και post-rock ήταν τα υποείδη που συναντούσες πιο συχνά στα τευτέρια των μουσικοκριτικών που προσπαθούσαν να τους περιγράψουν τότε, εν μέσω εκδηλώσεων θαυμασμού.

Τρία χρόνια πέρασαν και το κουαρτέτο από το Seinajoki της Φινλανδίας έκανε λιγότερο DIY τον ήχο του και βούτηξε σε υπόγεια (πραγματικού) progressive rock, εφάμιλλο του οποίου μπορούμε να βρούμε μόνο στις τελευταίες δουλειές των θεών Motorpsycho. Ενώ το "Ujubasajuba" ήταν προϊόν τζαμαρίσματος και ενθουσιασμού, το "Ruination" προήλθε έπειτα από δύο χρόνια μελέτης και προσεκτικής σύνθεσης των πολυεπίπεδων κομματιών του.

Όταν κάτι τύποι από μια μικρή πόλη της δυτικής Φινλανδίας αποφασίζουν να ονομάσουν τραγούδι τους "Porphyrogennetos”, τότε φτάνοντας στο "Llullaillaco" δεν έχεις παρά να γκουγκλάρεις για να βρεθείς σε ένα αδρανές στρωματοηφαίστειο της Αργεντινής. Μην προτρέξετε να τους προσάψετε τον χαρακτηρισμό «δήθεν», ακόμα και αν το περίεργο όνομά τους με τα αλλοπρόσαλλα τοποθετημένα σημεία στίξης δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, όπως έχουν παραδεχτεί και οι ίδιοι. Η ουσία βρίσκεται στην απαιτητική μουσική υψηλότατου επιπέδου που μας προσφέρουν αφειδώς.

Τα σαγόνια πέφτουν στο πάτωμα από την τεχνική και των τεσσάρων μελών, τα πάμπολλα ιδιαίτερα πνευστά και έγχορδα που χρησιμοποιούνται στην πρωτότυπη ενορχήστρωση των κομματιών δένουν δίχως να διεκδικούν παραπάνω προσοχή από τον ακροατή και η φωνή, ορισμένες φορές στα όρια της dream pop, σε ταξιδεύει. Όλα αυτά δεμένα άψογα από την παραγωγή του Juho Vanhanen των psychedelic black metallers Oranssi Pazuzu που μας είχαν ισοπεδώσει πέρσι στο Gagarin.

Και αν απορείς πώς προέκυψαν τέτοιες αυθεντικές μουσικές, να πούμε πως ναι, οι King Crimson και οι Gentle Giant είναι εκεί. Όμως υπάρχει κάτι παραπάνω... Οι ίδιοι εξηγούν πως έχουν επηρεαστεί από τους concept δίσκους και τους κλασικούς ήχους των ‘60s. Βγαίνει ένα νόημα... Στο "Ruination" επιχειρούν να γράψουν το soundtrack ενός φολκλορικού παραμυθιού χτίζοντας και ξαναχτίζοντας επαναλαμβανόμενες μελωδίες με ένα λιθαράκι παραπάνω σε κάθε επανάληψη και εξωπραγματικές μπασογραμμές. Και όλα αυτά από τύπους που θα σου πουν ότι o Flying Lotus είναι ο Frank Zappa της εποχής μας (γίνεται να μην τους λατρέψεις;).

Το κλου του δίσκου; Οι κιθάρες που κλαίνε στο κύκνειο άσμα του "Ruination". Για περισσότερες λεπτομέρειες, όπως ανατρέξατε στο BandCamp τους.