Judas Priest

Μπαίνω κατευθείαν στο ψητό αφήνοντας τις περιττές εισαγωγές. Αν υπήρχε κόσμος που του άρεσε το "Redeemer Of Souls", με τα 13+5 τραγούδια και τη μέτρια παραγωγή, με το "Firepower" θα πετάξουν τη σκούφια τους. Πραγματικά αυτό που καταφέρανε οι Judas Priest σε τόσο προχωρημένη ηλικία μου φαίνεται αδιανόητο. Οι πρώτες ακροάσεις του δίσκου σε αυτό το συμπέρασμα με οδήγησαν (υπάρχει βέβαια και ο δράκος στο παραμύθι πιο κάτω).

Η πρώτη διαπίστωση είναι πως επιτέλους έχουν και πάλι σπουδαία παραγωγή. Μοντέρνα και φρέσκια δια χειρός του νέου Andy Sneap και του παλιού Tom Allom. Με μια λέξη θα την χαρακτήριζα «ισορροπημένη». Η δεύτερη διαπίστωση είναι πως ο Rob Halford και το χειρότερο τραγούδι να του δώσεις να πει θα το ανεβάσει επίπεδο για πλάκα. Ακόμα και τώρα, στα 66 του, με την αναπόφευκτη φθορά στη φωνή του λόγω ηλικίας. Δεν είναι τυχαίο το προσωνύμιο Metal God. Καθόλου τυχαίο. Η τρίτη διαπίστωση είναι πως ο δίσκος είναι σαν σύνολο σφικτός σε δομή και κυλάει νερό με τα δεκατρία τραγούδια του να είναι σωστά κατανεμημένα.

Πάμε λίγο να ξετυλίξουμε το κουβάρι της κυκλοφορίας ξεκινώντας από τις κορυφές της. To "Guardians/Rising From Ruins" είναι ένας απόλυτος metal ύμνος. Την όμορφη μελωδική εισαγωγή θα ακολουθήσει το δυναμικό μπάσιμο του βασικού riff, οι τόνοι θα πέσουν στο κουπλέ για να οδηγηθούμε στο καταπληκτικό ρεφρέν. Στο "Traitor's Gate" τα παππούδια δείχνουν πως το έχουν ακόμα να γράφουν φοβερά mid-tempo κομμάτια βασισμένα πάνω στο στιβαρό ρυθμικό παίξιμο του Scott Travis. Στα καπάκια ακολουθεί το ανέμελο και «χορευτικό» "No Surrender", ένα τραγούδι σφηνάκι, που διαρκεί σκάρτο τρίλεπτο, το οποίο βγάζει νεύρο και έχει ένα πραγματικά πολύ δυνατό ρεφρέν. Από κοντά σε ποιότητα ακολουθούν επίσης το "Never The Heroes" με την έντονη '80s αύρα και το ατμοσφαιρικό "Sea Of Red" με τα αρπίσματα και τη μελαγχολική ερμηνεία του Halford και τις εναλλαγές στη διάθεση, το οποίο θα αποτελέσει και το ιδανικό κλείσιμο του δίσκου.

Κανείς δεν θα δυσφορήσει με το ομώνυμο τραγούδι σε κλασικά φουριόζικο τέμπο ως είθισται να είναι τα εναρκτήρια των δίσκων τους, ούτε με το «τυπικό» "Lightning Strikes" ή με το βαρύ "Evil Never Dies". Όπως κανείς φυσικά δεν θα απογοητευτεί με το "Spectre" και το έντονο Megadeth στοιχείο που σου βγάζει. Τελευταία στην άτυπη πυραμίδα ποιότητας θα μπουν τα "Necromancer" (φοβερό αρxικό riff), "Lone Wolf" (μπόλικο νεύρο και ωραίο ρεφρέν) και "Children Of The Sun" (συνολικά αδιάφορο).

Ναι, πιθανόν το "Firepower" να είναι ο καλύτερος (ως σύνολο) δίσκος που βγάλανε μετά το "Painkiller". Ναι, η παραγωγή είναι «παραγωγάρα» και αντάξια του ονόματος της μπάντας. Ναι, ο Halford είναι ανέλπιστα καλός και μπορεί και ανεβάζει επίπεδο σε ό,τι τραγουδήσει και έχει κάνει σπουδαία δουλειά σε επίπεδο φωνητικών μελωδιών και hooks. Ναι, η κιθαριστική δουλειά είναι αξιόλογη. Ναι, υπάρχουν τραγούδια που θα σου σηκώσουν την τρίχα. Παρ' όλα αυτά, το άλμπουμ δεν μπορεί επ' ουδενί να χαρακτηριστεί ως αριστούργημα και στην πορεία ο ενθουσιασμός θα καταλαγιάσει σημαντικά θεωρώ. Αυτό θα συμβεί επειδή υπάρχει ένα σημαντικό πρόβλημα (ο δράκος που έγραψα πιο πάνω), που δεν είναι άλλο από τη γενικότερη συνθετική κατεύθυνση. Ο δίσκος σου αφήνει την αίσθηση πως η οποιαδήποτε καλή μπάντα θα μπορούσε να γράψει αυτά τα τραγούδια. Δεν θέλω για κανέναν λόγο να μειώσω το σπουδαίο αυτό συγκρότημα, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια.

Από την άλλη, βέβαια, είναι λογικό να ενθουσιάσει ένα μεγάλο ποσοστό των οπαδών τους. Ο δίσκος ακούγεται φρέσκος, έχει κάποια πραγματικά σπουδαία τραγούδια και η γενικότερη αίσθηση που αφήνει είναι πως μπορεί οι Judas Priest να έχουν κυκλοφορήσει ένα κάρο σημαντικούς δίσκους, αλλά στο λυκόφως της έβδομης δεκαετίας της ζωής των μελών του συγκροτήματος (εξαιρείται ο Faulkner), έχουν ακόμα δισκογραφική ουσία και λόγο ύπαρξης και αυτό το θεωρώ μεγάλο κατόρθωμα. Τους βγάζω, λοιπόν, το καπέλο και υποκλίνομαι στο μεγαλείο και το ταλέντο αυτής της πραγματικά σπουδαίας μπάντας. Αν το "Firepower" θα είναι ο τελευταίος δίσκος της καριέρας τους θα μιλάμε για ένα απρόσμενα δυναμικό και υπέρ το δέον αξιοπρεπές πέσιμο της αυλαίας.