John Fogerty

Όποιος θέλει να έχει μια ολοκληρωμένη εικόνα για την εξέλιξη του rock από τη γέννησή του μέχρι σήμερα, θα πρέπει λογικά να αναγνωρίζει το ειδικό βάρος των Creedence Clearwater Revival και τη προσφορά του τραγουδιστή, lead κιθαρίστα και βασικού συνθέτη τους, John Fogerty, στη σύγχρονη μουσική. Έχοντας διαγράψει μία σεβαστή πορεία ως solo καλλιτέχνης από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 μέχρι και σήμερα, στα 68 του πλέον χρόνια, ο Fogerty κοιτάζει φυσιολογικά προς το παρελθόν, γνωρίζοντας όμως που βρίσκεται. Σκεπτόμενος την υστεροφημία του και σεβόμενος το κοινό, κυκλοφορεί έναν δίσκο που αποτελείται ως επί το πλείστον από αρκετά προσεγμένες επανεκτελέσεις τραγουδιών που έχει γράψει ο ίδιος.

Στην προσπάθειά του αυτή, συμπράττει κατά κύριο λόγο με μερικούς από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της νεότερης γενιάς σε μία κατάσταση από την οποία όλοι μπορούν να βγουν κερδισμένοι. Ο μεν Fogerty να παρουσιάσει μία πιο φρέσκια εκδοχή του έργου του, προσεγγίζοντας ίσως και ένα νεότερο κοινό, οι δε συμμετέχοντες να πιστωθούν τη συνεργασία με έναν από τους σημαντικότερους Αμερικανούς μουσικούς των τελευταίων 50 ετών. Ανάμεσα στους «Everyone» βρίσκουμε πρώτους και καλύτερους τους Foo Fighters, με τα ονόματα των Tom Morello, Bob Seger, Kid Rock και Allen Toussaint επίσης να ξεχωρίζουν. Από την άλλη έχουμε σημαντικούς country καλλιτέχνες, όπως ο σύγχρονος superstar Zac Brown, αλλά και οι Keith Urban, Brad Paisley και Alan Jackson.

Ο τίτλος του δίσκου ήταν έτοιμος από το '69 και το αντίστοιχο κομμάτι του "Green River". Στα δεκατέσσερα κομμάτια του βρίσκουμε δέκα από τις μέρες των Creedence Clearwater Revival, με την πλειοψηφία να προέρχεται από το «σημαδεμένο» 1969, δύο από τις προσωπικές δουλειές του Fogerty, και δύο καινούριες συνθέσεις. Η απουσία των "Suzie Q", "I Put A Spell On You" και "I Heard It Through The Grapevine" ίσως ξαφνιάσει μερικούς, είναι όμως λογική από τη στιγμή που ο Fogerty επέλεξε να επανεκτελέσει μόνο δικά του κομμάτια.

Τη διαφορά σίγουρα κάνουν οι Foo Fighters με την υπερδυναμική εκτέλεση του "Fortunate Son". Ξεχωριστή στιγμή είναι σίγουρα η ερμηνεία του θρυλικού Bob Seger στο πιο ακουστικό "Who'll Stop The Rain". Εντυπωσιακή είναι η αλλαγή στο «ομώνυμο» κομμάτι του δίσκου, όπου η ερμηνεία της Miranda Lambert και η κιθάρα του Tom Morello κλέβουν τη παράσταση. Η συμμετοχή των My Morning Jacket και Dawes στα "Long As I Can See The Light" και "Someday Never Comes" αντίστοιχα κρίνεται θετικά, αν και ηχητικά δεν προσφέρουν κάτι περισσότερο από μια πιο σύγχρονη rock προσέγγιση. Στην ίδια κατεύθυνση βρίσκονται τα "Born On The Bayou" και "Hot Rod Heart".

Αντιθέτως τα "Bad Moon Rising", "Have You Ever Seen The Rain" και "Almost Saturday Night" έχουν έναν περισσότερο country χαρακτήρα, ενώ στο "Lodi", με τη συμμετοχή των υιών Fogerty παρακαλώ, πνέει καθαρός rhythm 'n' blues άνεμος. Τη μεγαλύτερη διαφοροποίηση, προς το χειρότερο δυστυχώς κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, έχει υποστεί το "Proud Mary", όχι μόνο εξαιτίας των γυναικείων φωνητικών αλλά και της προσθήκης πνευστών και βιολιού. Όσον αφορά τέλος τα δύο καινούρια κομμάτια, το "Mystic Highway" έχει μια περισσότερο country αισθητική και το "Train Of Fools" μία περισσότερο blues, εκφρασμένα όμως αμφότερα μέσα από καθαρά rock φόρμες.

Κοινός τόπος όλων των επανεκτελέσεων είναι, εκτός από την μεγαλύτερη κατά κανόνα διάρκειά τους σε σχέση με τις πρωτότυπες εκτελέσεις, η πιο σύγχρονη προσέγγιση στη παραγωγή και οι πλουσιότερες ενορχηστρώσεις. Η διαφορετική υφολογική προσέγγιση δε σε αρκετά κομμάτια, χωρίς φυσικά να υπολογίζουμε την μετάλλαξη του "Proud Mary", κρίνεται τουλάχιστον ενδιαφέρουσα. Από την άλλη μεριά, είναι πιθανότατα ο χαλαρός και νοσταλγικός χαρακτήρας των πρωτότυπων εκτελέσεων που δεν επιτρέπει θεαματικές διαφοροποιήσεις, με την εξαίρεση του "Fortunate Son" να επιβεβαιώνει αμφίπλευρα τον κανόνα.

Το "Wrote A Song For Everyone" είναι εν τέλει ένας δίσκος που ακούγεται και ξανακούγεται ευχάριστα, αλλά δυστυχώς στο σύνολό του δεν καταφέρνει να συγκινήσει ιδιαίτερα. Εάν έχετε ακούσει το "See My Friends" του Ray Davies σίγουρα καταλαβαίνετε τι εννοώ. Το σημαντικότερο ίσως που έχει να προσφέρει είναι η ένωση των rock με τις αμερικάνικες ρίζες του ή, για να το πούμε πιο σωστά, η υπενθύμιση με έναν κάπως πιο φρέσκο αέρα αυτού που έκανε ο Fogerty πριν από 40-45 χρόνια και για το οποίο έμεινε στην ιστορία: το πάντρεμα του rock 'n' roll με τα blues, την folk και την country σε ένα μοναδικό υβρίδιο που, όπως και να το αποκαλέσεις (swamp rock, roots rock, americana), αντιπροσωπεύει την σκληρή μουσική στην πιο αγνή μορφή της.