Jimi Hendrix

Ποτέ δεν θα μάθουμε τι θα είχε συμβεί και πώς μπορεί να είχε εξελιχθεί η ιστορία της μουσικής εάν ο Jimi Hendrix δεν είχε φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο τόσο πρόωρα. Γεγονός παραμένει ότι στα λίγα χρόνια που έδρασε σαν μουσικός πρώτης γραμμής κατάφερε να επηρεάσει την σύγχρονη μουσική στο ευρύ της φάσμα όσο ελάχιστοι άλλοι. Και δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι για πάρα πολλούς υπήρξε ο σημαντικότερος όλων των εποχών.

Υπερβολή μάλλον αποτελεί ο βομβαρδισμός των κυκλοφοριών υπό το όνομά του που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η τεράστια επιτυχία που πρόλαβε να γευτεί ο ίδιος ο καλλιτέχνης όσο ζούσε δεν τον άφησε σε ησυχία ούτε πριν και πολύ περισσότερο ούτε μετά τον θάνατό του. Τα διάφορα λαγωνικά των εταιριών προσπάθησαν να τον εκμεταλλευτούν με κάθε τρόπο και οι κληρονόμοι του παρασύρθηκαν σε αντιδικίες με μοναδικό προφανώς σκοπό το κέρδος, χωρίς να πολυενδιαφέρονται για το τι θα τους έψελνε ο Jimi αν μπορούσε να ακουστεί από εκεί ψηλά.

Για τους αγνούς και φανατικούς οπαδούς της μουσικής του, ο Hendrix ήταν ευτυχώς πολύ εργατικός και εκτός από τα τέσσερα άλμπουμ και τα single που κυκλοφόρησε όσο βρισκόταν εν ζωή, άφησε πίσω πληθώρα ολοκληρωμένων και ημιτελών ηχογραφήσεων. Το πιο πρόσφατο χρονικά επίσημο άλμπουμ, αποτελούμενο αποκλειστικά από αυτές τις «ακυκλοφόρητες» ηχογραφήσεις είναι το φετινό "People, Hell & Angels". Βέβαια, αρκετά από τα κομμάτια του άλμπουμ έχουν δει ξανά το φως της δημοσιότητας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, υποτίθεται όμως όχι στη μορφή που βρίσκονται εδώ.

Τα περισσότερα κομμάτια έχουν ηχογραφηθεί το 1969 στα Record Plant Studios της Νέας Υόρκης, κυρίως με το rhythm section των Band Of Gypsys, τον Billy Cox δηλαδή στο μπάσο και τον Buddy Miles στα τύμπανα. Σε τρία κομμάτια βρίσκουμε τον Mitch Mitchell στα τύμπανα, η συμμετοχή του Stephen Still που παίζει μπάσο στο "Somewhere" χτυπάει στο μάτι, όπως και αυτή του Lannie Youngblood, ενώ τη ρυθμική κιθάρα του Larry Lee ακούμε σε δύο κομμάτια. Εκτός από το "Bleeding Heart" του Elmore James και το "Mojo Man" των Albert και Arthur Allen (ο δεύτερος μάλιστα έχει αναλάβει και τα φωνητικά στο συγκεκριμένο κομμάτι), όλα τα υπόλοιπα είναι πρωτότυπες συνθέσεις του Hendrix.

Το "Earth Blues" που ανοίγει τον δίσκο αποτελεί ένα τυπικό rock κομμάτι με το χαρακτηριστικό παίξιμο του Hendrix, αλλά δίχως solo. Στα επόμενα τρία κομμάτια ("Somewhere", "Hear My Train A Comin'", "Bleeding Heart") τα blues και τα solo έχουν τη τιμητική τους. Μία από τη καλύτερες στιγμές του δίσκου είναι το επτάλεπτο funky rhythm & blues "Let Me Love You" με τη συμμετοχή του σαξοφωνίστα Lannie Youngblood και το παίξιμο του Jimi φυσικά να κλέβουν τη παράσταση. "Izabella" και "Crash Landing" κινούνται περίπου στο ίδιο μήκος κύματος, με το πρώτο να είναι λίγο πιο ξεσηκωτικό και το δεύτερο λίγο πιο παιχνιδιάρικο.

Δεύτερο κομμάτι που ξεχωρίζει είναι το jazzy "Easy Blues", χωρίς φωνητικά αλλά με τους αυτοσχεδιασμούς να κυριαρχούν στα έξι λεπτά που διαρκεί. Επίσης ορχηστρικό, πιο άμεσο αλλά λιγότερο ευφάνταστο είναι το rocker "Inside Out". Χαρακτηριστικό υποτονικό Hendrix κομμάτι με ελάχιστα χτυπήματα στα τύμπανα είναι το "Hey Gypsy Boy", σε πλήρη αντίθεση δηλαδή funky και groovy "Mojo Man". Ο δίσκος κλείνει με το σύντομο αλλά πολύ όμορφο, γνωστό από την εμφάνιση του Hendrix στο Woodstock, instrumental "Villanova Junction Blues".

Συνεκτιμώντας τα εκτελεστικά και συνθετικά δεδομένα που περικλείονται στα δώδεκα κομμάτια του "People, Hell & Angels", το πιο ασφαλές συμπέρασμα που μπορεί να εξάγει κανείς είναι ότι δίνεται η κατεύθυνση προς την οποία θα κινούνταν μουσικά ο Hendrix εάν το νήμα της ζωής του δεν κοβόταν τόσο πρόωρα το Σεπτέμβριο του 1970. To rock, το blues και το funk συνυπάρχουν, ενώ οι δονήσεις που χαρακτηρίζουν το περισσότερο από το γνωστό υλικό του Hendrix είναι περιορισμένες. Η μοναδική αμφιβολία τέλος αφορά τις μηχανορραφίες του Eddie Krammer, οι οποίες σε κάποια σημεία είναι παραπάνω από εμφανείς.

Υπάρχουν δύο κύριες κατηγορίες ακροατών στις οποίες απευθύνεται τούτο εδώ το άλμπουμ: Η πρώτη αποτελείται από τους φανατικούς οπαδούς και μανιακούς συλλέκτες οτιδήποτε υλικού αφορά τον Hendrix και η δεύτερη τους λιγότερο φανατικούς και μανιακούς που έχουν ήδη τις κανονικές κυκλοφορίες των Experience και των Band Of Gypsys. Οι μεν έχουν ήδη ακούσει τα περισσότερα κομμάτια από τις προηγούμενες μεταθανάτιες κυκλοφορίες σε καλύτερες πιθανότατα εκτελέσεις, ενώ οι δεν θα ήταν μάλλον καλύτερο να ξεκινήσουν την αναζήτηση με χρονολογική σειρά, από τα "Cry Of Love" και "Rainbow Bridge" του 1971 δηλαδή έως το "First Rays Of The New Rising Sun" του 1997 και το προ τριετίας "Valleys Of Neptune".

Με λίγα λόγια, μπορεί το "People, Hell & Angels" να διαθέτει αρκετές ενδιαφέρουσες στιγμές και την ιδιοφυΐα του Hendrix, δεν παύει να απευθύνεται σε πολύ συγκεκριμένο ακροατήριο. Μακάρι να υπήρχαν πολλά ακόμη κομμάτια του Hendrix που δεν έχουν ξανακουστεί, αλλά όπως όλα τα ωραία, έτσι και αυτά κάποτε τελειώνουν. Ελπίζουμε ότι μαζί με αυτά θα τερματιστεί κάποια στιγμή και αυτό το γαϊτανάκι των «ακυκλοφόρητων» κομματιών που συνεχώς ανασύρονται από τους διαχειριστές της μουσικής κληρονομιάς του Hendrix και πως θα βρεθεί κάποιος άλλος τρόπος, έστω και λιγότερο επικερδής για εκείνους που θα έχει μοναδικό σκοπό την ανάδειξη της ανεκτίμητης προσφοράς του Αφροαμερικανού καλλιτέχνη στη σύγχρονη μουσική.