Jeremy Irons & The Ratgang Malibus

Προφανώς και ιντριγκάρει το όνομα της μπάντας και καθότι γνώστης του κινηματογράφου θα εστιάσεις στο δεύτερο μισό του και στη συνέχεια θα ανασύρεις φωτογραφίες ηθοποιών που θα μπορούσαν να ενσαρκώσουν στην μεγάλη οθόνη μακαρίτες καλλιτέχνες. Αυτό θα γίνει μόλις ξεκινήσει το "Spirit Knife", μην σου το παίζω και τσάμπα μάγκας δηλαδή, όταν ακούσεις τα πρώτα φωνητικά και αναλογιστείς ποιος θα μπορούσε να δώσει βάθος και ερμηνευτική αληθοφάνεια στον James Franco όταν με το καλό υποδυθεί τον Jeff Buckley.

Όπως κατάλαβες η απάντηση στον γρίφο είναι ο Σουηδός Karl Apelmo και ποσώς με ενδιαφέρει να παρουσιάσω το βιογραφικό της μπάντας. Εκείνο που με απασχολεί πρωτίστως είναι το δεινό σκοράρισμα της Small Stone Records, που μέσα στο τρέχον έτος έχει κυκλοφορήσει τα πλέον αξιόλογα albums στον ευρύτερο χώρο του heavy / psychedelic / stoner / space rock, αλλά και να μεταφέρω στο χαρτί τις μελωδίες των Σκανδιναβών. Ενίοτε νέο-ψυχεδελικοί, περιστασιακά διαστημικοί, άλλες φορές πάλι λάτρεις των Jefferson Airplane και μερικές φορές το ιδανικό ηχητικό αντίβαρο των Graveyard όταν αυτοί χώνουν γκάζια.

Η λυρικότητα της φωνής του Apelmo φτάνει στα όρια της παρεξήγησης, όχι για την Zeppelin συνοδεία στις κιθάρες, αλλά για την ερμαφρόδιτη φύση που προσέδιδε επιτυχώς ο Robert Plant στα νιάτα του. Στο "Deep Hardened Woods" blues-άρουν μεγαλοπρεπώς με άνεση που σηκώνει ζήλεια και φθόνο από επίδοξους μουσικούς του είδους, στο "Clang" καταρρίπτουν εν τη γενέσει της κάθε προσπάθεια οριοθέτησης της μουσικής τους, με τους Kory Clarke οπαδούς να μειδιούν χαρούμενοι και στο αποχαιρετιστήριο ομότιτλο τραγούδι, κλείνουν το μάτι στους Dead Meadow.

Είναι φορές που αδυνατείς να μην αραδιάσεις κάποια συγκροτήματα στην παρουσίαση ενός δίσκου κι εδώ είναι μια από αυτές. Όχι γιατί σου τα θυμίζουν επικίνδυνα, ούτε επειδή χωρίς αυτά δεν θα υπήρχαν οι Σουηδοί, είναι μόνο επειδή θα δώσεις την μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια στα όσα άκουσες και προσπαθείς να μεταδώσεις. Το "Spirit Knife" είναι ολόφρεσκο μέσα στην παλαιότητά του, πρόσφατη και μη, είναι ιδανικό από πλευράς διάρκειας, κάργα anti-hipster παρόλα τα στεγανά που θα συγκινήσουν κάθε έναν άσχετο, κυρίως όμως έχει ένα μεγάλο προτέρημα: Είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες rock δίσκους των τελευταίων ετών, που εξελίσσεται από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα του.