Iron Maiden

Μεγάλο όνομα, μεγάλη ιστορία, δόξα, φήμη, χρήμα -μη ξεχνάμε το χρήμα- και πολλά τέτοια βαρυσήμαντα μπορούν να χαρακτηρίσουν τους σημερινούς Iron Maiden των 31 χρόνων, των 14 άλμπουμ, του Ruskin Arms και του Rock In Rio. Πολλή κουβέντα για το επικείμενο άλμπουμ και τι έχουν διαβάσει τα μάτια μας αυτές τις μέρες δε λέγεται. Το θέμα είναι πως αν θέλει κανείς να ακούσει κάτι καινούργιο και διαφορετικό από τα 13 προηγούμενα άλμπουμ δεν πρόκειται να μείνει ευχαριστημένος ποτέ. Όχι επειδή έχουν στερέψει από ιδέες ή έχουν γεράσει ή έχουν συμβόλαιο για χ ακόμα κυκλοφορίες, αλλά επειδή έτσι είναι, αυτή είναι η μουσική τους, έτσι τους λάτρεψαν και έτσι τους θέλουν οι fan τους. Ποιος ο λόγος να αλλάξουν; Υπάρχει περίπτωση να αλλάξουν ήχο οι AC/DC; Για να δούμε λοιπόν τι μας επιφυλάσσει ο πολυαναμενόμενος αυτός δίσκος.

Μπορεί να είναι σχετικά "δύσκολος" λόγω της μεγάλης του διάρκειας, αλλά το σκεπτικό «πρέπει να τον ακούσω 20 φορές για να σχηματίσω άποψη» μάλλον είναι μύθος. Τα συμπεράσματα μπορούν να βγουν με 2-3 ακούσματα, αυτά είναι και τα πιο σημαντικά. Ο συνολικός χρόνος ξεπερνά τα 70 λεπτά και μαρτυρά δέκα μεγάλης διάρκειας κομμάτια, γραμμένα για τον πόλεμο, τις απώλειες και τις ενοχές που προκαλεί. Ένα πολύ θετικό στοιχείο είναι πως επιτέλους μετά από 11 χρόνια ακούγεται καθαρά το μπάσο του Steve Harris και όχι σε μορφή συνοδείας, ενώ τα τύμπανα είναι πολύ καλύτερα από αυτά του περασμένου "Dance Of Death". Ο ήχος συνεχίζει να έχει αυτή τη live αίσθηση και μάλιστα περισσότερο από κάθε άλλη φορά αφού δεν έχει γίνει mastering και την παραγωγή έχει επιμεληθεί, για ακόμα μια φορά, ο Kevin Shirley.

Τα "χιτάκια" δε λείπουν και είναι τουλάχιστον τρία ενώ η συνταγή του “Fear Of The Dark” έχει την τιμητική της. Ήρεμες εισαγωγές, ξεσπάσματα στο κύριο μέρος και εξίσου ήρεμα outro στα μισά κομμάτια. Σε κάποια σημεία μπορεί να πει κανείς ότι γίνεται βαρετή η μεγάλη διάρκεια αλλά σίγουρα όχι στα "Brighter Than A Thousand Suns", "For The Greater Good Of God" και "The Legacy" τα οποία είναι απλά αριστουργήματα. Θα μου επιτραπεί να πω πως το "For The Greater..." θα μπορούσε να αφήσει ιστορία. Το "The Legacy" από την άλλη είναι ιδιαίτερα επικό και αρχικά μου θύμισε κάτι σε Blind Guardian αλλά στη συνέχεια μπαίνει σε Maiden πλαίσια και με τους καταπληκτικούς του στίχους γίνεται ένα από τα καλύτερα του δίσκου.

Όσο για τις κιθάρες και τα φωνητικά δεν πρόκειται να αναφερθώ εκτενώς γιατί αυτά πρέπει να έχουν ένα επίπεδο εξ αρχής. Υπάρχουν κάποια αξιοπρόσεκτα solos αλλά από τη στιγμή που γίνεται κριτική σε μία μπάντα με υψηλά standards δεν τίθεται θέμα ερμηνείας και απόδοσης.

Εκεί που τα χαλάμε είναι στο ότι για άλλη μια φορά υπάρχουν δύο εκδόσεις, με τη limited edition να περιέχει ένα dvd με making of και ένα βίντεο κλιπ ("Reincarnation Of Benjamin Breeg"), το οποίο συμβαίνει καθαρά για εμπορικούς σκοπούς και δυστυχώς υπάρχουν πολλά "maiden freaks" που θα αγοράσουν και τις δύο εκδόσεις κάνοντας θυσίες στο βωμό των εταιριών (χρόνια τώρα...). Η τακτική αυτή είναι γνώριμη στα χωράφια των Iron Maiden. Μόνο για το single του "Wildest Dreams" το 2003 είχαν κυκλοφορήσει τέσσερεις εκδόσεις. Χώρια τα live που δίνουν και παίρνουν...

Υπάρχουν ωστόσο υποψίες ότι αυτός ο δίσκος είναι ο προτελευταίος του συγκροτήματος αφού ο Steve Harris είχε δηλώσει πως «το κακό είναι πως πίσω στη δεκαετία του '80 είχα πει ότι θα κάναμε 15 στούντιο άλμπουμ πριν σταματήσουμε και τo "A Matter Of Life And Death" είναι το 14ο!».

Αν είναι ο δίσκος της χρονιάς είναι ένα τελείως υποκειμενικό θέμα αλλά σίγουρα είναι μία από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες της χρονιάς και όχι επειδή είναι Maiden και «πρέπει» να είναι καλός, αλλά επειδή πραγματικά χαρίζει πολλές καλές στιγμές που είναι ικανές να αντέξουν στο χρόνο. Σαφώς καλύτερο από τον προκάτοχο "Dance Of Death" αλλά όπως λένε και οι στίχοι του "The Legacy", «only time will tell».

Οι Iron Maiden εν έτει 2006 κυκλοφορούν νέο δίσκο, με τίτλο "A Matter Of Life A Death", και στρέφουν όλα τα φώτα της δημοσιότητας για άλλη μια φορά πάνω τους, κάνοντας φίλους να ανατριχιάζουν στη σκέψη και μόνο ενός νέου δίσκου και εχθρούς να ακονίζουν και πάλι τα μαχαίρια τους. Σίγουρα όλοι παραδέχονται πως οι Maiden, ως το μεγαλύτερο καθαρόαιμο heavy metal συγκρότημα όλων των εποχών, έχουν καταφέρει τα πάντα και έχουν αποδείξει τα πάντα. Κάθε νέος τους δίσκος είναι το γεγονός της χρονιάς, οι περιοδείες τους υπερεπιτυχημένες και οι πωλήσεις τους δεδομένες. Παράλληλα όμως με όλη αυτήν τους την επιτυχία, έχει αναπτυχθεί μια έντονη παραφιλολογία τα τελευταία χρόνια (ιδιαίτερα μετά την επάνοδο του Bruce και την πληθώρα των live dvds που εκμεταλλεύονται στο έπακρο το παρελθόν του συγκροτήματος) αναφορικά με το αν μπορούν πλέον να βγάλουν δίσκους με συναίσθημα και όχι διαδικαστικούς δίσκους για να υπακούσουν στα συμβόλαια των πολυεθνικών. Δίσκους που θα δείξουν τον δρόμο στους νεότερους και θα είναι πρωτοποριακοί. Δίσκους που θα δικαιολογούν τη θέση τους στην καρδιά των οπαδών και θα κοντράρονται ισότιμα με τις παρελθούσες μεγαλειώδεις στιγμές τους. Δίσκους όχι απλά για την δεκάδα με τα καλύτερα album μιας χρονιάς, αλλά αναμφισβήτητους πρωταθλητές.

Μετά το μετριότατο κατά πολλούς "Dance Of Death", οι Iron Maiden έπρεπε να μας κερδίσουν για άλλη μια φορά, να αποδείξουν πως εξακολουθούν να είναι οι πρώτοι, οι ηγέτες. Το "A Matter Of Life And Death", λοιπόν, έχει φτιαχτεί με όλα τα στοιχεία που έκαναν γνωστούς τους Maiden, με μια καλώς εννοούμενη «συνταγή επιτυχίας»: ηγετικό μπάσο, «γεμάτα» τύμπανα, κιθαριστικά παιχνίδια, Μaidenικά solo και όλα αυτά δεμένα γύρω από την υπέροχη φωνή του Dickinson. Τα "Brighter Than A Thousand Suns" και "For The Greater Good Of God" μας κερδίζουν άνετα και αποτελούν κομμάτια που θα θέλαμε να απολαύσουμε και ζωντανά, ο δίσκος «κυλάει» και με μια πρόχειρη ακρόαση κάποιος μπορεί να θεωρήσει ότι οι Maiden έκαναν άλλη μια φορά το θαύμα τους...

Η ίδια όμως συνταγή που έκανε τους Maiden μεγάλους και τρανούς, στο "A Matter Of Life And Death" δυστυχώς τους βραχυκυκλώνει (για άλλη μια φόρα; Ενδεχομένως.). Τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου είναι όσο «τυπικά» Maiden γίνεται, τα τύμπανα μοιάζουν ίδια και απαράλλαχτα με τόσες άλλες κυκλοφορίες τους, τα riff-ξυράφια απουσιάζουν σε μεγάλο βαθμό (οι mid-tempo στιγμές είναι οι πιο χαρακτηριστικές του δίσκου), ο Dickinson ακούγεται διαδικαστικός όσο δεν πάει, κάποια θέματα σε solo και riff μοιάζουν copy-paste από παλαιότερες δουλειές τους και η παραγωγή ταπεινώνει το δίσκο έτη περισσότερο. Μα καλά χρειάζονται οι Maiden τόσα πολλά κομμάτια άνω των 5 λεπτών; Χρειάζονται να εναλλάσσουν τόσα πολλά riff σε κάθε κομμάτι; Χρειάζονται σχεδόν πάντα ένα διαφορετικό intro για τα κομμάτια τους; Που πήγε η αμεσότητα, τα mind-blowing riffs, οι ανώτερες κλίμακες στα φωνητικά; Δε λέω, ωραία η προοδευτικότητα και η αλλαγή ύφους, αλλά όταν είναι εντός κλίματος και συνυφασμένες με ανάλογες ιδέες στις συνθέσεις. Ειδικά το μακροσκελές των κομματιών πιστεύω ότι αδικεί πολύ, μα πάρα πολύ το δίσκο. Φυσικά στα solo και στο «δέσιμο» του συγκροτήματος έχει γίνει και πάλι φοβερή δουλειά, διάσπαρτα riff από εδώ και από εκεί υποδηλώνουν τη μεγαλειότητα των συνθετών τους, αλλά πάλι για τους Maiden μιλάμε. Τέτοια στοιχεία πρέπει να θεωρούνται δεδομένα.

Κλείνοντας (και ξέροντας ότι θα δυσαρεστήσω τους πολλούς και φανατικούς φίλους του συγκροτήματος) πιστεύω πως το "A Matter Of Life And Death" είναι ένας αξιοπρεπής δίσκος από ένα μεγάλο συγκρότημα, ο οποίος μπορεί να αποτελεί μεν το «γεγονός της χρονιάς», αλλά σε καμία περίπτωση την «κυκλοφορία της χρονιάς». Προσωπικά η στυφή γεύση που μου άφησαν οι Maiden με την τελευταία δουλειά τους δε μου άρεσε, καθώς έχω περισσότερες απαιτήσεις από αυτούς. Αν όμως τελικά η θεωρία που ανέφερα στην αρχή άγγιξε και τους Maiden, ίσως θα έπρεπε να τους κρατήσουμε μια θέση για πάντα στην καρδιά μας, αλλά να αναζητήσουμε κάποιους άλλους, νεότερους, για να μας ταρακουνήσουν. Και μην πάτε μακριά. Ακούστε το περσινό "Ascendancy" του οpening συγκροτήματος σε μια από τις επερχόμενες (αν δεν κάνω λάθος) Maiden περιοδείες, τους Trivium, και ίσως (δυστυχώς) συμφωνήσετε. Αξιοπρεπής δίσκος, ενδεχομένως μια από τις κυκλοφορίες της χρονιάς, αλλά όχι η καλύτερη. Έτσι απλά.