Iron Maiden

Πόσες λέξεις πρέπει να γράψει κάποιος για να καλύψει πλήρως το εύρος όσων περικλείει μια νέα δουλειά των Iron Maiden; Και ποιες λέξεις πρέπει να επιλέξει να τονίσει για να ακουστούν αρκούντως σημαντικές, μέσα στον κυκεώνα απόψεων που συνοδεύουν κάθε νέα δουλειά αυτής της μεγάλης μπάντας. Βάλτε αυτές στο πλαίσιο ότι μιλάμε για έναν δίσκο ιδιαίτερης σπουδαιότητας και του ότι διαρκεί 92 ολόκληρα λεπτά και τα παραπάνω πολλαπλασιάζονται. Το "Book Of Souls" μας προσφέρει πολλά να πούμε.

Κάποιοι θα αναρωτηθούν γιατί έχει «ιδιαίτερη σπουδαιότητα». Πρώτον, γιατί το "The Final Frontier" κατέδειξε εμφανή σημάδια συνθετικής κόπωσης και τέλματος, συνοδευόμενο από φήμες περί δισκογραφικού τέλους. Δεύτερον, γιατί δημιουργήθηκε και ολοκληρώθηκε εν μέσω της είδησης ότι ο Dickinson παλεύει ενάντια με τον εφιάλτη του καρκίνου, ανεξάρτητα αν αυτό το γεγονός επηρέασε την σύνθεση, την ηχογράφηση ή κάποιο άλλο επίπεδο του άλμπουμ. Ήταν μια ακόμα υπενθύμιση ότι κι οι «Θεοί» μας είναι θνητοί και καλό είναι να τους εκτιμάμε όσο τους έχουμε ακόμα κοντά μας.

Το γεγονός ότι πρόκειται για το πρώτο διπλό άλμπουμ της μπάντας (σε όρους CD), με διάρκεια άνω της μιάμισης ώρας και τρεις συνθέσεις άνω των δέκα λεπτών, καταδεικνύει ότι το καλλιτεχνικό κίνητρο των Iron Maiden παραμένει η πρώτιστη δύναμη στον κινητήρα της μπάντας. Μη νομίζετε ότι δεν αφουγκράζονται τις φωνές οπαδών να απλοποιήσουν τα πράγματα. Ο Steve Harris και η παρέα του έχουν αποδείξει ότι δεν ζουν σε καμία γυάλα, αλλά ακόμα περισσότερο έχουν αποδείξει ότι δεν αφήνουν εξωγενείς παράγοντες να τους επηρεάσουν σε αυτό το επίπεδο. Ευτυχώς, θα αναφωνήσω, ακούγοντας ξανά και ξανά το "The Book Of Souls"…

Είναι γεγονός πως οι ίδιες τους οι συνήθειες και οι συνθετικές εμμονές είναι που τους περιορίζουν σε ένα βαθμό να επαναλαμβάνουν τους εαυτούς τους, μέσα από ιδέες, δομές ή ενορχηστρώσεις. Αλλά αν για οποιονδήποτε άλλο αυτό μπορεί να καταστεί καταστροφικό, για τους Iron Maiden αποτελεί στοιχείο που ενισχύει ακόμα περισσότερο την ταυτότητά τους, οχυρώνοντας το χθες με το αύριο και για τις γενεές των οπαδών που γίνονται ένα για αυτούς. Εδώ, ίσως, έγκειται και το μεγαλύτερο κέρδος που θα προκύψει από αυτό το άλμπουμ. Έστω και για διαφορετικούς λόγους, το "The Book Of Souls" θα φέρει πιο κοντά παλιούς και νέους οπαδούς, συνεχίζοντας να δημιουργεί παράλληλα νέους.

Αν και προσωπικά βρίσκω ότι μάλλον θα ξεχαστούν στο πέρασμα του χρόνου οι πιο άμεσες συνθέσεις, όπως το "When The River Runs Deep", το "Death Or Glory" ή το "Shadows Of The Valley", κάποιος άλλος θα βρει σε αυτές αυτό που επιζητεί από τους Iron Maiden ακόμα και σήμερα. Μα κι εγώ που τις βάζω σε δεύτερη μοίρα δεν κρύβω ότι απολαμβάνω διάφορα σημεία και στοιχεία τους, είτε μιλάμε για την γέφυρα του δεύτερου, είτε για τις εσκεμμένες (είμαι σίγουρος) αναφορές του τρίτου στο "Somewhere In Time" με την εισαγωγή του "Waster Years" και τους στίχους (βλέπε αναφορά «sea of madness»)…

Υπάρχει, όμως, η πρώτη μοίρα και αυτή περιλαμβάνει Maidenική μαγεία. Ξεκινώντας από το προσωπικό πρίσμα του μέγα Bruce στο εντυπωσιακό, εναρκτήριο "If Eternity Should Fail", το οποίο κάνει τους οπαδούς να σκέφτονται ευλόγως ότι θα έπρεπε να είναι ο βασικός συνθέτης της μπάντας, μέχρι το 13λεπτο "The Red And The Black" να μας αναγκάζει να αναθεωρήσουμε και να βαρέσουμε μια ακόμα προσοχή μπροστά στον αρχηγό, ο οποίος επιστρατεύει σταδιακές συνταγές και μεγάλες μελωδίες για να συσπειρώσει το στρατό του. Επίσης, στην 10λεπτη ομώνυμη σύνθεση που βάζει για μια ακόμα φορά σιγαστήρα σε όσους αμφισβητούν την θέση του Gers στην τελευταία εποχή των Iron Maiden, όντας μια σύνθεση επιβλητική και γεμάτη μεγάλες ιδέες και εξαιρετικές αλλαγές.

Κι αν τα "Tears Of A Clown" με τους δυνατούς στίχους – φόρο τιμής στον αυτόχειρα Robin Williams ή το επίσης ιδιαίτερα μελωδικό "The Man Of Sorrows" δείχνουν μια σχετικά διαφορετική, αλλά σαφέστατα πιο μεστή και πειστική κατεύθυνση ως προς τις πιο άμεσες συνθέσεις, υπενθυμίζοντας ταυτόχρονα ότι είναι ανεκτίμητο να έχεις στις τάξεις σου τόσο έναν Adrian Smith, όσο κι έναν Dave Murray, είναι το κλείσιμο του άλμπουμ που αποτελεί την δική του διάσταση, όχι μόνο για το άλμπουμ, αλλά για την ιστορία των Iron Maiden γενικότερα.

Το 18λεπτο "Empire Of The Clouds" είναι το magnum opus του μέγα Bruce, είναι το επιστέγασμα της τεράστιας κληρονομιάς που θα αφήσει κάποια στιγμή σε αυτή τη μουσική και είναι η απόδειξη πως οι πραγματικά σπουδαίοι καλλιτέχνες μεγαλουργούν όταν μπορούν και βγαίνουν τελείως από την ζώνη ασφαλείας τους.

Ποιος θα το έλεγε ότι οι Iron Maiden μετά από τριάντα πέντε χρόνια δισκογραφίας θα έγραφαν ένα έπος που θα οδηγείται από το πιάνο, θα περιέχει βιολί και θα διαρκεί σχεδόν 20 λεπτά; Και ποιος θα μπορούσε να προβλέψει πόσο σπουδαίο θα ακουγόταν; Όχι μόνο δεν κουράζει η διάρκεια, αλλά προσωπικά δεν μπορώ να σταματήσω να το απολαμβάνω σε κάθε στιγμή του, κάθε αλλαγή του, κάθε μελωδία του και κάθε στιγμή ερμηνείας του Dickinson. Είθε αυτό το τραγούδι να υπάρξει η πύλη μεγάλου αριθμού ακροατών προς καλλιτέχνες που πάντα ορίζονταν από το ίδιο όραμα, του να προσπαθούν πάντα για το κάτι παραπάνω, για να πάνε ψηλότερα την τέχνη τους.

Επαναλαμβάνω πως στην μεγάλη του διάρκεια το "The Book Of Souls" περιέχει πολλά στοιχεία που δεν θα κάνουν όλα σε όλους, όμως έχει ακόμα περισσότερα που θα ικανοποιήσουν το σύνολο της πλατιάς και ανομοιογενούς οπαδικής τους βάσης.

Ας το αντιμετωπίσουμε, λοιπόν, όπως του αρμόζει, ως μια γιορτή αυτής της μουσικής. Ας πάμε στο δισκοπωλείο να το αγοράσουμε και ας αναλύσουμε μέχρι εσχάτων τόσο το τι θα θέλαμε διαφορετικό, αλλά κυρίως τι μας μάγεψε για μια ακόμα φορά σε ένα νέο άλμπουμ των Iron Maiden. Ας μιλήσουμε για το πόσο ταιριαστό είναι το artwork, για την συνθετική συνεισφορά του κάθε μέλους, για την παραγωγή, για την διάρκεια των τραγουδιών και κυρίως για το που μπορούν να φτάσουν αν συνεχίσουν από εκεί που τελειώνει το "The Book Of Souls".

Διότι, οι Iron Maiden τα κατάφεραν και πάλι. Με το νέο τους άλμπουμ διαγράφουν τα σύννεφα που προκάλεσε ο προκάτοχός του και κυκλοφορούν ένα άλμπουμ το οποίο, μέσα από τα διάφορα στάδια που σε περνάει στα 92 λεπτά του σου αφήνει ένα αίσθημα δέους. Κι όσο περισσότερο αφήνουν το καλλιτεχνικό τους όραμα να καθοριστεί από την μεγάλη προσωπικότητα που λέγεται Bruce Dickinson τότε κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει ποιο είναι το όριο για αυτή την μπάντα. Ποιος τολμάει τώρα να ισχυριστεί ότι έχει αμφιβολίες για το μέλλον ή πως δεν θέλει να υπάρχει συνέχεια; Κανείς.