Interpol

Είτε αντιμετωπίσουμε τους Interpol ως μια μοντέρνα εκδοχή της post-punk των Joy Division, είτε τους δούμε σαν πρωτεργάτες του indie rock ρεύματος των '00s μαζί με δυο τρεις ακόμα μπάντες, η σπουδαιότητά τους είναι αδιαπραγμάτευτη. Η διαχρονικότητά τους, αντιθέτως, είχε αρχίσει να τίθεται υπό αμφισβήτηση μετά τη μέτρια αποδοχή του τέταρτου, ομώνυμου δίσκου τους, ο οποίος δημιούργησε σε αρκετούς την εντύπωση ότι οι Νεοϋορκέζοι βρίσκονται σε μια φάση σταδιακής παρακμής.

Υπό αυτή τη σκοπιά, το "El Pintor" συνιστά για τους αμφισβητίες τους μια διάψευση πανηγυρική. Όχι επειδή πρόκειται για κάποια εξαιρετική δουλειά (σε καμία περίπτωση δεν είναι), αλλά επειδή αποτελεί έναν δίσκο ο οποίος βροντοφωνάζει ότι φτιάχτηκε από μια μπάντα που βρίσκεται σε φόρμα. Μετά από δώδεκα χρόνια, η μουσική των Interpol καταφέρνει και ακούγεται ακόμα σαν τον ιδανικό ήχο για ψυχρά, υγρά και σκοτεινά αστικά τοπία (credits γι' αυτό και στον Alan Moulder, που έβαλε το χεράκι του στην παραγωγή). Τα παχιά στρώματα της κιθάρας, σε συνδυασμό με τα φωνητικά του Paul Banks, συγκινούν ακόμα με τις ατμόσφαιρες που πλάθουν. Οι λεπτομέρειες στον τρόπο με τον οποίο τόσο έξυπνα και εύστοχα γεμίζει τον ήχο ο Sam Fogarino στα drums εξακολουθούν να σε στέλνουν αδιάβαστο. Και το κυριότερο, η άρνηση του συγκροτήματος μετά από πέντε δίσκους να μπει σε φθηνά εμπορικά καλούπια προκειμένου να κρατηθεί στην επικαιρότητα είναι κάτι που πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε.

Από την άλλη, τίποτα στο "El Pintor" δεν θυμίζει την ποικιλομορφία, την έμπνευση και τη συνθετική υπεροχή του "Turn On The Bright Lights", ούτε υπάρχουν ενδείξεις ότι η μπάντα θα ξαναπιάσει ποτέ τέτοια επίπεδα δημιουργικότητας. Οι συνθέσεις εδώ είναι πανομοιότυπες και ελαφρώς περιορισμένες σε ιδέες. Η προσέγγιση της ενορχήστρωσης είναι κάπως μονοδιάστατη και η ενέργεια, τόσο σε επίπεδο κομματιών, όσο και σε επίπεδο δίσκου, κυμαίνεται σε μια συγκεκριμένη υψηλή στάθμη, δίχως στιγμές αποσυμφόρησης ή και περεταίρω κορύφωσης. Κοινώς, υπάρχει μια ενιαία αντίληψη της μουσικής μέσα στην tracklist, η οποία υπερβαίνει την έννοια της συνοχής και αγγίζει τα όρια της (κακώς εννοούμενης) μανιέρας.

Σε έναν τελικό απολογισμό, πάντως, το πρόσημο πίσω από το "El Pintor" είναι οπωσδήποτε θετικό. Παρά τις όποιες μικρο-αδυναμίες του, είναι ένας δίσκος αξιοπρεπέστατος, που δεν θα απογοητεύσει όσους έχουν παρακολουθήσει την εξέλιξη των Interpol όλα αυτά τα χρόνια. Περιέχει πολλά καλά κομμάτια, τα οποία επίτηδες δεν αναφέρονται ξεχωριστά, μιας και κάτι τέτοιο θα έβαινε κόντρα στην «ενιαία» λογική της δομής του. Ως γνήσια ατμοσφαιρικός δίσκος, προτείνεται να ακουστεί στις κατάλληλες συνθήκες...