Imperial Triumphant

Πριν δύο χρόνια οι Imperial Triumphant με το "Alphaville" πιστοποίησαν αυτό που ερχόταν. Με την έκρηξη πληροφορίας, χαοτικής δόμησης και θαρραλέων συνθετικών επιλογών, έφεραν το avant-garde metal σε σύγχρονα όρια, ειδικά ως προς την αξιοποίηση της τζαζ. Βλέπεις, μπορεί η αφετηρία να μην ήταν ολοδική τους, ή τα εκφραστικά τους μέσα να αντανακλούν μια παράδοση σχημάτων και δεκαετιών, το τελικό μείγμα όμως, είχε την post-urban σφραγίδα ενός συγκροτήματος που ήξερε πολύ καλά που ήθελε να φτάσει.

Η επιστροφή της τριάδας με το "Spirit Of Ecstasy", φαντάζει ως η μόνη επιλογή που φαινομενικά είχαν για το μέλλον τους. Ένα σχήμα αποφασισμένο να δοκιμάσει τα όρια της έκφρασης του αλλά και της πρόσληψης της τέχνης του από τους θεατές, δίχως να επιλέξει, όπως τόνιζα στην παρουσίαση του προκατόχου του, τον δρόμο της αποδόμησης, όφειλε να βυθιστεί σε όσα το ανέδειξαν. Έτσι, το νέο, πέμπτο άλμπουμ των Νεοϋορκέζων αναζητεί το πνεύμα ανάμεσα στις νότες και τους ρυθμούς που θα δώσει πνοή στην παρακμή των αντιθέσεων, την οποία προτάσσουν.

Είναι προφανές πως τα 55 λεπτά του "Spirit Of Ecstasy" είναι άκρως απαιτητικά. Σε μια χρονιά όμως, όπου σχήματα τύπου White Ward ή Ashenspire έχουν επέλθει δυναμικά στην αξιοποίηση της jazz και προοδευτικής μουσικής στον σκληρό τους μεταλλικό καμβά, το στριφνό και αδάμαστο ηχόχρωμα των Imperial Triumphant, έχει να αναμετρηθεί μόνο με το παρελθόν του. Από το "Abyssal Gods" του 2015 έως το "Alphaville", που τόσο αγάπησα, οι Imperial Triumphant σφυρηλάτησαν με αφοσίωση στην τεχνική αλλά και στην ατμόσφαιρα έναν κόσμο που λειτουργεί ως προβολή των '20s στην τωρινή δεκαετία. Η κατρακύλα του ανθρώπου εξαιτίας της απληστίας του, η απήχηση της επαναφοράς της Ιστορίας στο σήμερα, όλα συμπυκνώνονται στις σκιές της μητρόπολης με τρόπο ιδιάζοντα.

Σε αυτό το πλαίσιο, όταν οι Imperial Triumphant συνθέτουν ένα κομμάτι, έχουν οριοθετήσει αυστηρά τις προεκτάσεις του. Αυτή η προσήλωση, στο νέο τους άλμπουμ χαλαρώνει, επειδή αναζητούν μεγαλύτερα κενά και χώρους ανάμεσα στα καταιγιστικά riffs, τις δυσαρμονίες, το σεμιναριακό μπάσο, τα περίτεχνα τύμπανα και τα samples. Επεκτείνοντας την κινηματογραφική τους πτυχή, οι Imperial Triumphant αγκαλιάζουν το χάος που εξαπολύουν και ρίχνοντας το βάρος σε εναλλαγές δυναμικών προσφέρουν ένα πελώριο εσωστρεφές έργο.

Απαιτητικό εκ φύσεως, το "Spirit Of Ecstasy" απαρνείται την προφανή μνημονικότητα και αναζητεί τον αυθορμητισμό και την πηγαιότητα στις ανατροπές. Έτσι, ξεκινάει επιθετικά με το "Chump Change" μόνο για να «χαθεί» στο space φινάλε του. Δεν θα είναι όμως παρά μέχρι το κολοσσιαίο "Tower of Glory, City Of Shame" που το όραμα του παρόντος των Imperial Triumphant ξεδιπλώνεται. Η σύνθεση, με την δραματουργία των γυναικείων φωνητικών της Andromeda Anarchia (επίσης στους Folterkammer μαζί με τον ιθύνοντα νου Ilya Ezrin) και με τα πλοκαμωτά leads και αρπίσματα, είναι αρκούντως εφιαλτική αλλά και δαιδαλώδης ώστε να κερδίσει το στοίχημα της πολύπλοκης, προαναφερθείσας εσωστρέφειας.

Στον αντίποδα, το "Merkurius Gilded" με τη, απρόσμενα ταιριαστή συμμετοχή του σπουδαίου Kenny G στο σαξόφωνο, και του γιού του, Max Gorelick στις κιθάρες, ξεδιπλώνει την ευκταία αντίθεση. Οι Imperial Triumphant χτυπούν με τις συνθέσεις τους σαν κύματα σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, δίνοντας όμως τόνο και στα ενδιάμεσα βυθίσματα. Στο "Death On A Highway" ξεστομίζουν "the city of tomorrow requires sacrifice today" και με το άριστο δυσαρμονικό τους black metal παίρνουν την ιλιγγιώδη κληρονομιά Portal αλλά και γαλλικών δυνάμεων και εντείνουν την αποκαλυπτική τους χροιά.

Το "Spirit Of Ecstasy" δεν ηχεί ιδιαίτερα συμπαγές και αυτό αντιλαμβάνομαι πως είναι επιλογή του. Οι Imperial Triumphant αναζητούν ένα κολλάζ φωνών, καταστάσεων και συναισθημάτων, το οποίο βλέπουν ως μια ολιστική απεικόνιση του οράματός τους. Η ταυτότητά τους λειτουργεί συνεκτικά, αλλά συνθέσεις όπως το απροσπέλαστο "In The Pleasure Of Their Company" με την avant-bop ψυχεδέλειά του, όση μπορεί να ξεδιπλωθεί με αυτά τα ηχοχρώματα, εντείνει την πίεση προς τις αντοχές των ακροατών. Όταν η φωνή του Snake των Voivod ακουστεί στο "Maximalist Scream", το ξένο διαλύεται σε μια αίσθηση λογικής και οικειότητας, αλλά δεν αποκρύβει την φύση του "Spirit Of Ecstasy".

Οι Imperial Triumphant επέστρεψαν με τον πιο οργιαστικό και περιπετειώδη δίσκο τους. Με συμφωνικές πινελιές, και αρκετό υπόγειο prog των '70s να εισάγονται στην αυτοσχεδιαστική τους διάθεση, μετατρέπουν τη δυναμική που απέκτησαν στο "Alphaville" σε ένα δύσμορφο μα θελκτικό κτήνος. Πλέον, επισφραγίζουν μια δισκογραφία από τις πλέον εξέχουσες στη σύγχρονη ακραία μουσική, όντας ένα, σταθερά αναζωογοννητικό σχήμα στη σύγχρονη προοδευτική metal μουσική. Ακραίοι τόσο ηχητικά όσο και αισθητικά, λειαίνουν τα όπλα τους, όπως συμβαίνει με το εξώφυλλο, μόνο όσο χρειαστεί για να παραμείνουν καίριοι, ακόμη και αν αποξενώσουν περαστικό κοινό κατά τη διαδικασία. Η αρετή θέλει τόλμη.

Spotify