Illusory

Είχαμε μιλήσει πριν μερικούς μήνες για το δεύτερο άλμπουμ των Αθηναίων Illusory και, με μια μικρή καθυστέρηση, ήρθε ο καιρός να τα πούμε αναλυτικότερα για το τελευταίο τους αυτό πόνημα. Με την μπάντα να δραστηριοποιείται από τη δεκαετία του '90 κιόλας (με την ονομασία The Ivory Tower), η αλλαγή ονόματος που επήλθε το 2012 έφερε μια ανανεωτική πνοή για το σχήμα, με το "The Ivory Tower" ντεμπούτο τους (επανηχογράφηση ουσιαστικά του μοναδικού δίσκου της προηγούμενης μορφής της μπάντας) να αφήνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.

Φθάνοντας στο παρόν, οι Έλληνες heavy/power metallers μας παρουσιάζουν ένα σύνολο δεκατριών τραγουδιών, με την αύρα τους να ανακαλεί τα όσα πρέσβευε ο συγκεκριμένος ήχος πίσω στα '90s. Το συναίσθημα περισσεύει, οι δομές, παρότι συνεπείς στον κλασσικομεταλλικό χαρακτήρα τους, φλερτάρουν με το πρωτογενές prog και το αμάλγαμα των επιρροών τους από Iron Maiden και Savatage μέχρι Jag Panzer και αρχαίων Queensryche τραβά κάθε λογής βλέμματα.

Βέβαια, η πρώτη μπάντα που μου ήρθε στο μυαλό ακούγοντας τους ήταν οι InnerWish της "Silent Faces" περιόδου, τόσο λόγω του συνολικού ήχου του άλμπουμ, όσο και λόγω των συνθετικών δομών και του μεσογειακού αέρα που αποπνέει το υλικό. Αυτή μου την άποψη την ενίσχυσε και το γεγονός της guest συμμετοχής του Γιώργου Εικοσιπεντάκη, τωρινού τραγουδιστή των InnerWish, στο "Polysyllabic", μεταξύ πολλών ακόμη συμμετεχόντων. Έτσι, οι έντονες μελωδίες βρίσκονται αναμενόμενα σε πρώτο πλάνο, η κιθαριστική δουλειά δεν είναι διόλου φλύαρη και η οικειότητα του ήχου σίγουρα κερδίζει τους πεπειραμένους ακροατές του ιδιώματος.

Μαζί με τη συμμετοχή του φωνητικού συνόλου των Voice Box, που διευρύνει τους ορίζοντες του υλικού του δίσκου, θεωρώ πως έχουμε να κάνουμε με την πληρέστερη έως τώρα δουλειά του σχήματος, είτε με την ονομασία The Ivory Tower είτε ως Illusory, με συνθέσεις όπως το "Odd-Y-Sea", το "System’s Decay" και το δεκάλεπτο "Swan Song" να ξεχωρίζουν.

Ωστόσο, παρά το γεγονός πως αντικειμενικά έχουμε να κάνουμε με μια πολύ αξιόλογη δουλειά, ορισμένα επιμέρους στοιχεία της θα επιδέχονταν κάποιας βελτίωσης. Πρώτο απ’ όλα, η συνολική παραγωγή της, η οποία στερείται όγκου και συναφών δυναμικών, δίχως βέβαια να είναι σε καμία περίπτωση κακή. Απλώς, μιας και μιλάμε με τους όρους και τις απαιτήσεις του 2017 και όχι της δεκαετίας του '90, κι εξαντλώντας την όποια αυστηρότητα μου, θαρρώ πως λίγος περισσότερος όγκος θα αναδείκνυε περισσότερο τις riff-άτες συνθέσεις της μπάντας.

Συνολικά, λοιπόν, η πιο πρόσφατη πρόταση των Illusory δεν πρόκειται να απογοητεύσει τους φίλους του καλού heavy/power, δείχνοντας για ακόμη μια φορά πως η συγκεκριμένη πλευρά της εγχώριας σκηνής μπορεί πλέον να μας προσφέρει σταθερά κυκλοφορίες υψηλού επιπέδου.