Igorrr

Τέτοιος μουσικός αχταρμάς σπάνια στις μέρες μας καταφέρνει να φτάσει μέχρι τα ράφια των δισκοπωλείων. Πόσο μάλλον όταν προέρχεται από ένα μουσικό ιδίωμα, όπως το μπλιμπλικοειδές breakcore και από ένα καλλιτέχνη που από το 2004 βασίζει τις καλύτερες ιδέες του στην δουλειά άλλων.

Ο δίσκος ανοίγει με την πιο σπαστική και εκνευριστική κραυγή όλων των εποχών, που παρόμοια έχω βγάλει μόνο ότι κοίταξα τι είχα κάνει στην λεκάνη αφού είχα φάει συκωτάκια με χόρτα. Αυτό το εν δυνάμει intro δίνει πάσα στο δεύτερο και καλά «κανονικό» τραγούδι του δίσκου, το οποίο ξεκινά με μια προσποιητή μπάσα φωνή, σαν από τηλεφωνική φάρσα τύπου «είμαι στον όνγκο» υπό τους ήχους ενός harpsicord, γιατί ως γνωστόν το baroque δίνει στυλ και σε κάνει να φαίνεσαι πιο σοφιστικέ τύπος που διαβάζει ποίηση από επιλογή. Και αν όλα δεν είναι ήδη αρκετά δύσκολα, το φάντασμα του Goran Bregovic ξυπνά και παίρνει όλα τα νταούλια και τα κλαρίνα, για μια ωδή στο βαλκανορόκ λοξοκοιτώντας με ύφος υπεροψίας τους ποντιακούς χορούς.

Και όλα αυτά, για τους μη-μυημένους, αποτελούν ίσως το προσιτό μέρος της δισκογραφίας του φαινόμενου Igorrr.

Ο νεαρός Γάλλος Gautier Serre, που κυκλοφορεί στην πιάτσα ως Igorrr, αν και πιο καλή η μοναξιά, αποφάσισε να μην τα κάνει όλα μόνος του για πρώτη φορά. Μάλιστα σκέφτηκε ότι καλό θα ήταν να αφήσει τα samples από γνωστά και άγνωστα τραγούδια στην άκρη και να δημιουργήσει 100% αυθεντικό υλικό. Απλά δεν μπορούσε να αποφασίσει τι μουσικό είδος θέλει να παίξει. Έτσι με την λογική μια σωστής εξωτερικής πολιτικής ή όπως απλά θα έκανε οποιοδήποτε κακομαθημένο μοναχοπαίδι,  ο Igorrr τα θέλει όλα δικά του, έχοντας όμως πάντα το metal σε περίοπτη θέση.

Ο Igorrr είναι ένας μουσικός σερβιτόρος σε μια πιτσαρία που κάνει και σουβλάκια, ο οποίος γλιστράει στα λάδια του ανελέητου πειραματισμού και η πιατέλα με το black metal, το EDM, το baroque και τη βαλκανική folk του πέφτουν από τα χέρια του δημιουργώντας κατ’ επέκταση κάτι που πολύ λίγοι είναι πρόθυμοι να φάνε. Όσοι τολμηροί μπορέσουν να ξεπεράσουν την αρχική αποστροφή και δοκιμάσουν αυτό το σιχαμένο και αποτρόπαιο λιπαρό κατάπλασμα θα δικαιωθούν.

Έχοντας ως στήριγμα τους παγκοσμίως άγνωστους Laurent Lunoir και Laure Le Prunenec στο νευραλγικό πόστο της τσιρίδας/άριας/γκαρίκλας/ευαίσθητης ψυχής και ένα φοβερό trigger happy ντράμμερ, τον Sylvain Bouvier, δοκιμάζει τα όρια της υπομονής μας, της ανοχής μας και την καλή μας διάθεσης.

Αλλά ο Igorrrrrr έχει μερικούς ακόμα άσσους κρυμμένους στο δαντελωτό μανίκι του. Για να χρυσώσει το χάπι και για να ανοίξουν οι καρδιές των σκληρών και δύσπιστων μεταλλάδων που πίνουν το βλάσφημο -φτιαγμένο από το αίμα το Χριστού- κρασί τους μόνο σε κούπες από τα κέρατα του Σατανά, δανείζεται τον οχετό Travis Ryan από τους Cattle Decapitation για τις ανάγκες τριών τραγουιδών ("Cheval", "Apopathodiaphulatophobie" και "Robert"), ενώ ο Teloch από τους Mayhem, παίζει μπάσο και κιθάρα στο "Viande".

Αν πιστεύετε ότι ένας δίσκος που συνδυάζει το ακορντεόν με τα blast beats, έχει το παραμικρό ενδιαφέρον, ίσως μόλις να βρήκατε ένα υποψήφιο για το άλμπουμ της χρονιάς. Αν το Savage Sinusoid , το οποίο είναι το πιο ιδιόρρυθμο άλμπουμ που μπορεί να προτείνει κάποιος, σας άνοιξε την όρεξη για πιο πολύ breakcore, καλό θα είναι να ξέρετε εκ των προτέρων ότι ο Igorrr ίσως να είναι ο πιο metal εκπρόσωπος του. Θεωρείστε αυτή την κριτική ως προειδοποίηση.