Iggy Pop

Το καλό με τις συνεργασίες μουσικών που θεωρούνται κλασικοί στην ιστορία του rock, με νεότερους, είναι ότι οι τελευταίοι έχουν μία καθαρή άποψη και ένα συγκεκριμένο όραμα σχετικά με το πώς θέλουν τα είδωλά τους να ακούγονται και τις περισσότερες φορές καταφέρνουν να θυμίσουν στους βετεράνους μουσικούς τον πιο παραμελημένο αλλά συχνά καλύτερό τους χαρακτήρα. Το έχουμε δει να συμβαίνει ήδη με τον Dr. John στη συνεργασία του με τον Dan Auerbach, με την P.J. Harvey να καθοδηγεί την Marianne Faithful ακόμα και τον Jack White με τις southern/rockabilly ντίβες του. Φυσικά τόσο καλύτερα δουλεύει αυτό το μοτίβο όσο πιο αξιόλογοι οι μουσικοί που εμπλέκονται, γι' αυτό και το δίπολο Iggy Pop / Josh Homme έχει όλες τις κατάλληλες προδιαγραφές.

Αν εξαιρέσουμε τις δύο δουλειές του με τους επανασχηματισμένους θρυλικούς Stooges και τα άλλα τόσα άλμπουμ-καβλάντας και φόρου τιμής στο γαλλικό τραγούδι, θα πρέπει να πάμε πίσω στο μακρινό 2003 και το "Skull Ring" για να βρούμε μία προσωπική του δουλειά που να τον αναδεικνύει όπως τον θυμόμαστε. Ο Josh Homme τον καθοδηγεί ακόμα πιο πίσω. Από τις δικές του δουλειές φαίνεται να φέρνει πολλά περισσότερα από την εποχή των Desert Sessions παρά τους πιο γνωστούς Queens Of The Stone Age ή πολύ περισσότερο τους Kyuss. Από την πορεία του Iggy φαίνεται να εστιάζει περισσότερο στον καιρό που μαζί με τον David Bowie διαμόρφωναν μερικές από τις καλύτερές του δουλειές. Το αποτέλεσμα δεν μοιάζει ακριβώς με τίποτα από τα δύο, ούτε και με κάτι που να υπάρχει ήδη στη δισκογραφία του, αλλά είναι αναντίρρητα Iggy Pop από την αρχή έως το τέλος.

Τα τραγούδια ακολουθούν συνολικά μία κοινή γραμμή που δεν είναι άλλη από το να δώσουν πολύ χώρο στη φωνή και την ερμηνεία του Iggy, που είναι ακόμα υποβλητική στο βαρύτονο στυλ που έχει εδώ και χρόνια υιοθετήσει. Κι αυτό δεν απογοητεύει. Έχει κάτι το ταυτόχρονα εύθραυστο αλλά και δυνατό ενώ (μα να είναι η ιδέα μου;) μερικές φορές φαίνεται να αντηχεί και τον παλιόφιλό του David Bowie, κάτι που πάντα είχε, αλλά εδώ γίνεται πολύ εμφανές. Στιχουργικά παραμένει punk με την πιο βαθειά από τις έννοιες. Δεν χρειάζονται δέκα fuck για να κατακεραυνώσεις το «Σύστημα», παρότι η παρλάτα του στο "Paraguay" ξεκινά με ένα "there’s nothing awesome here, just a bunch of people scared" για να κλείσει το τραγούδι, το άλμπουμ και ίσως την καριέρα του με ένα εξοργισμένο αλλά και γεμάτο κούραση ξέσπασμα: "I’m gonna go heal myself now". Η γενική ατμόσφαιρα πάντως είναι αυτή που ο ίδιος ο τίτλος περιγράφει ή καλύτερα κάποιος μπορεί να ερμηνεύσει, μία κατάθλιψη προερχόμενη ή μάλλον επερχόμενη από τον παραμερισμό της περσόνα του Iggy Pop σε μία εποχή που ίσως ο ίδιος να νιώθει όλο και περισσότερο James Osterberg.

Μουσικά, τα τραγούδια δεν κυνηγούν την εύκολη λύση και ενώ στην αρχή αυτό ξενίζει, στο τέλος δικαιώνεται. Το κόστος είναι ότι δεν υπάρχει ένα χιτάκι, ένα τραγούδι που σε μία μελλοντική ανθολογία θα κοντράρει ένα, όχι "Lust For Life" φυσικά, αλλά έστω ένα "I’m Bored". Στην πορεία του δίσκου όμως, αυτό αποδεικνύεται κέρδος αφού τόσο η συνοχή του αποδεικνύεται θαυμαστή, όσο και οι συνθέσεις πιο βαθιές, ρυθμικά άψογες, αφαιρετικές σε solo, ικανές σε riff και φράσεις, με χαρακτηριστικές αν και όχι εκβιαστικές μελωδίες και μερικές ενορχηστρωτικές εκπλήξεις. Το δέσιμο των μουσικών είναι σημαντικό και μεγάλη ανακούφιση από τον αχταρμά των καλεσμένων του "Skull Ring". Ξεχωρίζουν οριακά τα "American Valhalla", "German Days" και κυρίως "Sunday".

Ο πλούτος του δίσκου αυτού τον εξυψώνει σε έναν από τους καλύτερους των τελευταίων δεκαετιών για τον Iggy Pop και δικαιώνει απόλυτα την επιλογή του να συνεργαστεί με τον Homme, η συνεισφορά του οποίου θα του εξασφάλιζε ο δίσκος να μπει και στη δική του δισκογραφία αν μιλούσαμε για οποιαδήποτε άλλη μουσική φιγούρα. Η κρυφή ελπίδα όμως είναι ότι μία νέα γενιά μουσικόφιλων μπορεί να εκτιμήσει τον Iggy και τη μουσική του, να ασχοληθεί σε βάθος με αυτή και να απορρίψει τις απόψεις που τον θέλουν είτε μία γραφική φιγούρα του rock είτε έναν μουσικό που η σημασία του τελείωσε με τους Stooges.