Iced Earth

Είναι αλήθεια πως είχα τις επιφυλάξεις μου σχετικά με το αν ήθελα να κάνω την κριτική του επερχόμενου άλμπουμ των Iced Earth, καθώς πρόκειται για μια πολύ αγαπημένη μπάντα, της οποίας την εξέλιξη έχω παρακολουθήσει, αλλά που επίσης έγινα μάρτυρας της μουσικής της απομυθοποίησης με τις μέτριες κυκλοφορίες των τελευταίων ετών και δε θα άντεχα άλλη μια δουλειά που δε θα ανταποκρινόταν στα πολύ υψηλά στάνταρ που o ίδιος ο Schaffer και η εκάστοτε παρέα του έχουν ορίσει. Κάτι όμως οι πολύ καλές εντυπώσεις που μου είχε αφήσει το πρόσφατο "Festivals Of The Wicked", κάτι η περιέργεια για τον καινούριο τραγουδιστή, μού είχαν δημιουργήσει προσδοκίες, οπότε αποφάσισα να το ρισκάρω.
 
Και το όνομα αυτού... "Dystopia", ένα concept άλμπουμ, με την έννοια πως στιχουργικά είναι εμπνευσμένο από λογοτεχνικά και κινηματογραφικά έργα που περιγράφουν «δυστοπίες» (φανταστικές κοινωνίες απόλυτης δυστυχίας), κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα, καθώς δεν είναι σύνηθες να διαβάζεις στίχους εμπνευσμένους από αγαπημένα βιβλία όπως το "Brave New World" του Aldous Huxley και το "1984" του George Orwell ή από ταινίες όπως τα "Dark City" και "V For Vendetta". Σε δυο τραγούδια βέβαια έχουμε και την επανεμφάνιση του "Set Abominae", με την οποία προχωράει λίγο πιο πέρα η ιστορία του "Something Wicked".

Πιστεύω πως το μεγαλύτερο σφάλμα του Schaffer τα τελευταία χρόνια ήταν η εμμονή του με τον χαρακτήρα του Set και η επιμονή του να κυκλοφορεί concept άλμπουμ, κάτι για το οποίο, όπως και να το κάνουμε, χρειάζεται να πληρούνται πολλές προϋποθέσεις για να λειτουργήσει και δεν αρκούν μόνο οι καλές ιδέες και ένας φοβερός τραγουδιστής, είτε αυτός ήταν ο Barlow, είτε ο Owens. Οπότε, πιστεύω πως η απεμπλοκή από την εν λόγω ιστορία μόνο θετικά μπορούσε να λειτουργήσει και το μόνο στοίχημα που θα έπρεπε να κερδίσουν ήταν να βρούν τον τραγουδιστή που θα αντικαταστήσει επάξια τον Barlow...

...και το οποίο κέρδισαν πανηγυρικά, καθώς ο Stu Block (ex- Into Eternity) αποδεικνύεται πως έχει φοβερό λαρύγγι, μας παρουσιάζει καταπληκτικές ερμηνείες και στα αφτιά μου μοιάζει σα μια μίξη του Barlow και του Owens, στις χαμηλές και τις ψηλές νότες αντίστοιχα. Βέβαια, αυτό από μόνο του δε θα είχε καμία αξία αν ο κύριος Schaffer δεν είχε αποφασίσει να γράψει πάλι κομματάρες.

Οι Iced Earth επέστρεψαν σε φουλ φόρμα και με ένα καταπληκτικό άλμπουμ που μπορεί να σταθεί αντάξια δίπλα στα αριστουργήματα του παρελθόντος. Το "Dystopia" με το ομώνυμο εναρκτήριο τραγούδι σε αρπάζει κατευθείαν από το σβέρκο και δε σε αφήνει παρά μόνο μετά το πέρας και των 10 τραγουδιών που απαρτίζουν το δίσκο, συνολικής διάρκειας 52 λεπτών, στην οποία ακούμε συνθέσεις που μας θυμίζουν τους λόγους που είχαμε λατρέψει το συγκρότημα κατά το παρελθόν. Απλές φόρμες, πορωτικά riff, αξιοπρεπής lead δουλειά, μελωδικά μέρη και εναλλαγή ταχυτήτων, με απόλυτο πρωταγωνιστή τον τραγουδιστή, ο οποίος είναι απλά συγκλονιστικός. Από ποικιλία συνθέσεων τα πράγματα δεν είναι καθόλου άσχημα, καθώς έχουμε κάτι για όλα τα γούστα. Θα ακούσουμε τα πολύ γρήγορα και μικρά σε διάρκεια "Boiling Point" και "Days Of Rage", τα mid-tempo "Anthem", "Equilibrium" και "Anguish Of Youth", αλλά και τα πιο μακροσκελή "Dystopia" και "Tragedy And Triumph". Πραγματικά πιστεύω πως δεν υπάρχει σύνθεση που να υστερεί και όλες είναι πολύ υψηλού επιπέδου, τόσο σε συνθετικό, όσο και σε εκτελεστικό τομέα, με τους Brent Smedley (drums), Troy Seele (lead guitar) και Freddie Vitales (bass) να αποδεικνύεται πως αποτελούν αξιόλογες μονάδες και έχουν δέσει με τον «αρχηγό».
 
Όταν η έμπνευση χτυπάει κόκκινο στο μυαλό του Schaffer, οι Iced Earth παρουσιάζουν δουλειές όπως το "Dystopia", το οποίο θεωρώ πως είναι ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει από το "Something Wicked This Way Comes" και μετά. Το μόνο που απομένει είναι να δούμε πώς θα τα πάει ο νέος τραγουδιστής και στα live, αν και δε νομίζω πως θα υπάρχει κάποιο πρόβλημα στην απόδοση του παλαιότερου υλικού, δεδομένων των φωνητικών του προσόντων.

Και για όσους δεν κατάλαβαν... η απόκτηση του δίσκου κρίνεται απολύτως απαραίτητη.