Iced Earth

Το ομολογώ πως τις όποιες καλές εντυπώσεις μου είχε αφήσει αρχικά το "Plagues Of Babylon" τις κατάπιε η πάροδος του χρόνου, που είναι αδυσώπητος σε τέτοιες περιπτώσεις μέτριων δίσκων και ζήτημα είναι να τον άκουσα μια φορά ακόμα από τότε που κυκλοφόρησε. Τέλος πάντων, έβαλα την ουρά στα σκέλια λόγω της λανθασμένης πρώτης εντύπωσης και προχώρησα παρακάτω, όπως κάνανε και οι Iced Earth οι οποίοι στο ενδιάμεσο βάλανε στις τάξεις τους τον Jake Dreyer (Winterfall, ex-White Wizzard) κάτι που μου δημιούργησε προσδοκίες καθώς οι Αμερικάνοι για χρόνια έπασχαν στον τομέα των solo.

Υπάρχει ένα θέμα που μου έκανε αρνητική εντύπωση από την πρώτη στιγμή που κυκλοφόρησαν τα πρώτα lyric video. Ενώ η μίξη είναι πολύ καλή και ο ήχος των κιθάρων αρκετά ογκώδης και ξουραφένιος, στα γρήγορα τραγούδια τα τύμπανα -που ακούγονται αρκετά ψεύτικα είναι η αλήθεια- δημιουργούν μια δυσφορία στο αυτί μου. Δες για παράδειγμα το εναρκτήριο "Great Heathen Army". Τώρα αν είναι θέμα του mp3 format που έρχεται το promo και στη φυσική μορφή ακούγεται καλύτερα, μένει να το δούμε όταν κυκλοφορήσει ο δίσκος.

Πέραν του "Seven Headed Whore" το οποίο μου ακούγεται αρκετά μέτριο λόγω του ότι μου βγάζει μια πολύ forced αισθητική, δηλαδή με το ζόρι να γράψουμε ένα πολύ γρήγορο thrash-ιζον τραγούδι με συνεχόμενο δίκασο και λοιπά κλισέ, το "Incorruptible" είναι ένα αρκετά καλό άλμπουμ, αλλά με σκαμπανεβάσματα στην ποιότητα. Στα γρήγορα τραγούδια το πράγμα δεν φαίνεται να δουλεύει καλά και δεν φταίει μόνο το songwriting του Schaffer, αλλά και οι μέτριες φωνητικές γραμμές του Block όπως και οι -ναι θα το πω- αστείες ψεύτικες κραυγές του ανά σημεία. Από την άλλη, όμως, όταν οι ταχύτητες πέφτουν το πράγμα καλυτερεύει πάρα πολύ.

Το "Black Flag" μπορεί να μην έχει τη folk αισθητική άλλων πειρατικών τραγουδιών, αλλά ξεκινά με ένα όμορφο αργό μέρος, πριν αποκτήσει τον mid-tempo heavy χαρακτήρα του, με το καλπαστό ρυθμικό μέρος. Το "The Relic (Part 1)" μου άφησε θετικότατες εντυπώσεις γιατί μου θύμισε λίγο συνθέσεις του "The Glorious Burden" και έχει ωραιότατα lead μέρη και πολύ καλό ρεφρέν. Το "Brothers" είναι από εκείνες τις ημι-μπαλάντες που εστιάζει περισσότερο στον ρυθμό, με μια πιο straight προσέγγιση (αργό down stroke από τον Jon). Μιλάει για την σχέση της μπάντας με τους οπαδούς της και θα αποτελέσει λογικά μια πολύ καλή συναυλιακή στιγμή στην επερχόμενη περιοδεία. Το "Ghost Dance (Awaken The Ancestors)" θα αποτελέσει το πρώτο κανονικό instrumental τραγούδι που γράψανε, από το "Something Wicked This Way Comes" ("1776"). Έχει ωραίο μπάσιμο με τύμπανα, αξιόλογα lead και βγάζει αυτό το Ινδιάνικο vibe ελέω των φωνών των Αμερικάνων ιθαγενών που ακούμε, αλλά θεωρώ πως του λείπει εκείνο το σημείο που θα του δώσει το κάτι παραπάνω.

Και φτάνουμε τώρα στις κορυφαίες στιγμές του δίσκου, που είναι αντάξιες της μεγάλης ιστορίας της μπάντας. Αρχικά είναι το "Raven Wing". Ξέρω πως κάθε φορά γράφω τα ίδια αλλά δεν γίνεται να μην το ξαναπώ. Αυτού του τύπου συνθέσεις τις έχει για πλάκα ο Schaffer. Εδώ ακούμε ωραία Barlow-ικη ερμηνεία από τον Block, πανέμορφο solo από τον Dreyer και εναλλαγές στον ρυθμό, με το μόνο αρνητικό να είναι η ίσως τραβηγμένη του διάρκεια. Το εξαιρετικό "The Veil" είναι μια αργή και ατμοσφαιρική σύνθεση, που θυμίζει "Dark Saga" εποχές, και όλα απάνω του σε τραβάνε, είτε μιλάμε για το ωραίο ρεφρέν, είτε για την ερμηνεία με προσωπικότητα από τον Block, είτε για τις άρρωστες κιθάρες που σου φέρνουν στο μυαλό τους πρώτους δίσκους των Αμερικανών. Τέλος έχουμε το δεκάλεπτο έπος "Clear The Way (December 13th 1862)" το οποίο συνθετικά κινείται στη λογική της "Gettysburg" τριλογίας. Την ατμοσφαιρική εισαγωγή διαδέχεται ένα καταπληκτικό υπέρ heavy riff, οι φωνητικές μελωδίες είναι φοβερές, ενώ υπάρχει και ένας υποβόσκων Ιρλανδικός folk χαρακτήρας ανά σημεία μιας και στιχουργικά το τραγούδι μιλάει για τη μάχη του Fredericksburg κατά τη διάρκεια του Αμερικάνικου εμφυλίου και τις απώλειες που βίωσε η Ιρλανδική Ταξιαρχία των Βορείων. Πραγματικά ένα τραγούδι που, με τις εναλλαγές ρυθμού και διάθεσης, είναι ικανό να σε μεταφέρει στο πεδίο της μάχης και να παρακολουθείς τους Ιρλανδούς να σφαγιάζονται μετά από τις λανθασμένες αποφάσεις του στρατηγού Ambrose E. Burnside.

Η γενικότερη εντύπωση που μου άφησε τελικά το "Incorruptible" είναι ενός δίσκου άνισου, που ναι μεν οι πολύ καλές του στιγμές υπερκεράζουν τις μέτριες, αλλά που στο σύνολό του θα μπορούσαν να λείπουν κάποιες υπερβολές και κάποια τραγούδια να είχαν δουλευτεί περισσότερο. Είναι σίγουρα ένα ευχάριστο άκουσμα και που μεγαλώνει στη συνείδησή σου με τις συνεχόμενες ακροάσεις, αλλά εν τέλει όχι κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Ο Schaffer το προσπαθεί είναι η αλήθεια, αλλά η έμπνευση (και) αυτήν τη φορά δεν περισσεύει για να γίνει η υπέρβαση όπως αυτή τελέστηκε στο "Dystopia". Σε κάθε περίπτωση πάντως, αξίζει κάποιος να ασχοληθεί με την καινούργια δουλειά των Αμερικάνων, καθώς πολλά στοιχεία που αγαπήσαμε στους Iced Earth θα τα βρούμε και στο "Incorruptible".