Iced Earth

Πριν δυο χρόνια ούτε οι πλέον αισιόδοξοι οπαδοί των Iced Earth -και δεν νομίζω πως ήταν και πολλοί- περίμεναν το καταπληκτικό "Dystopia", αφού η συνθετική απόδοση του Schaffer φαινόταν να έχει πιάσει πάτο. Όπως όμως είναι φυσικό, μια τόσο δυνατή κυκλοφορία δεν μπορεί παρά να συνοδευτεί από προσδοκία για ακόμη καλύτερα πράγματα ή έστω την διατήρηση των κεκτημένων. Οπότε το "Plagues Of Babylon" εξαρχής έμοιαζε με ένα στοίχημα του συγκροτήματος με τους οπαδούς τους. Ένα στοίχημα για το κατά πόσο η επιστροφή στις ποιοτικές δουλειές θα ήταν προσωρινή ή όχι. Θα μας έστελναν στον κουβά ή στο ταμείο;

Η απάντηση είναι πως όσοι πόνταραν σε άλλη μια αξιόλογη δουλειά, θα πρέπει να περάσουν από το ταμείο, καθώς το συγκρότημα δείχνει πως έχει βρει ξανά τα πατήματά του και μας προσφέρει έναν δίσκο αντάξιο της ιστορίας του. Πιο σκοτεινός και πιο heavy από τον προκάτοχό του, βγάζει μια αίσθηση πως επιστρέφουν στις ρίζες τους και επαναπροσδιορίζουν τον ήχο τους -χωρίς να τον αλλάζουν- ώστε να εναρμονιστούν με τη σύγχρονη εποχή. Καταλυτικός για ακόμη μια φορά ο ρόλος του Stu Block ο οποίος μας προσφέρει μεγάλες ερμηνείες.

Για πρώτη φορά έχουμε τον Schaffer να αναλαμβάνει εξολοκλήρου τον ρόλο του παραγωγού σε δίσκο των Iced Earth. Η εμπειρίες που έχει αποκομίσει τόσα χρόνια στο πλευρό του Jim Morris φαίνεται να του έδωσαν την αυτοπεποίθηση να αναλάβει τα ινία και σε αυτόν τον τομέα και η αλήθεια είναι πως τα κατάφερε περίφημα, με την παραγωγή να μην έχει τίποτα να ζηλέψει αυτών σε παλιότερες δουλειές του συγκροτήματος.

Η διαφορά με το Dystopia είναι η φαινομενικά ύπαρξη κάποιου συνθετικού μοτίβου. Δεν υπάρχει η συνθετική ποικιλία δηλαδή καθώς ο δίσκος κινείται κυρίως σε mid tempo ταχύτητες, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου αρνητικό καθώς τον κάνει πιο «συμπαγή» ως σύνολο. Αναγκαστικά σε τέτοιες δουλειές πέφτει το βάρος στις ενορχηστρώσεις και εστιάζει κάποιος περισσότερο στις λεπτομέρειες. Οπότε είναι δύσκολο να σου ξεφύγει η άψογη δουλειά που έχει γίνει σε φωνητικό επίπεδο. Όμορφες μελωδίες, δυναμικά / κολληματικά ρεφρέν και διπλά φωνητικά από έναν Stu Block που δείχνει ικανός να σηκώσει στις πλάτες του την ομάδα, ακόμη και όταν αυτή δεν τραβάει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Resistance" το οποίο δεν είναι κάτι ιδιαίτερο σαν σύνθεση, αλλά έρχεται το ρεφρέν και εκεί που χασμουριόσουνα -εντάξει, υπερβάλω λίγο- ξελαρυγγιάζεσαι προσπαθώντας να ακολουθήσεις την μελωδία.

Δεν θα πω πως ακούγοντας κανείς το "Plagues Of Babylon" νιώθει πως ανακαλύπτει την Αμερική. Οι Iced Earth δεν φημίζονται για το όραμα και τη διάθεση για πειραματισμούς, αλλά όταν θέλουν βγάζουν δίσκους οι οποίοι σε κάνουν να θες να τους ακούς ξανά και ξανά και ο εν λόγω αποτελεί μια τέτοια δουλειά. Σίγουρα γκρινιάζεις ακούγοντας για άλλη μια φορά το "I Died For You" aka "If I Could See You" ή το "The End" το οποίο σου θυμίζει κάτι...ξέρεις...το μπάσο στην εισαγωγή και τις δισολίες των Maiden, αλλά ρε γαμώτο αυτό ακριβώς είναι που αγαπάμε σε αυτή την μπάντα. Ακόμα και όταν κοπιάρουν τους εαυτούς τους το κάνουν καλά.

Καλύτερες στιγμές του δίσκου ανακηρύσσονται τα "Cthulhu" με το πωρωτικό εναρκτήριο riff, τις εναλλαγές στο tempo, το καταπληκτικό ρεφρέν και την όμορφη γέφυρα που ακολουθεί το σόλο. Μια πραγματικά μεγαλειώδης ερμηνεία από τον Block. Το "Peacemaker" ήταν και είναι η έκπληξη καθώς όπως είχα γράψει η συνθετική προσέγγιση ξενίζει ευχάριστα καθώς αν και heavy βγάζει μια κάπως πιο χαλαρή διάθεση. Τα "The Culling", "Among The Living Death" (κάπου ακούγεται να ουρλιάζει και ο Hansi Kurch) και το ομώνυμο σίγουρα μόνο απαρατήρητα δεν περνάνε και θα κάνουν την καρδιά του τίμιου μεταλλά να χτυπήσει πιο γρήγορα. Για το τέλος άφησα το "Highwayman", μια διασκευή σε τραγούδι που πρωτοτραγούδησαν οι Willie Nelson, Johnny Cash, Waylon Jennings και Kris Kristofferson. Σε αυτή την παράταιρη με το υπόλοιπο άλμπουμ αλλά μια χαρά κατά τα άλλα διασκευή θα ακούσουμε πέραν του Block, να τραγουδάει ο Schaffer, ο Russell Allen (Symphony X, Adrenaline Mob) και ο Michael Poulsen (Volbeat).

Το "Plagues Of Babylon" τελικά αποτελεί διαπιστευτήριο της επανάκαμψης των Iced Earth στις ποιοτικές κυκλοφορίες και δείχνουν να έχουν την ικανότητα να πρωταγωνιστήσουν ξανά στο χώρο. Ο πρωτοδισκάκιας ακόμη θα περιμένει μια επιστροφή στον ήχο του "Burnt Offerings", αλλά όλοι οι υπόλοιποι θα βάλουμε τέρμα τα στερεοφωνικά και θα λιώσουμε τον δίσκο, καθώς έχει φτιαχτεί από όλα εκείνα τα υλικά που γουστάρουμε σε αυτήν την μπάντα. Riff, μελωδίες, τραχύτητα και αντρίκια φωνητικά. Απολαύστε υπεύθυνα...