Horisont

Έχω υπερθεματίσει πολλάκις για τους Horisont όποτε η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τη σύγχρονη hard rock σκηνή. Τους θεωρώ μια πολύ ποιοτική μπάντα, με  αιχμή του δόρατος να αποτελούν τα τρομακτικά τους παιξίματα και την ευκολία με την οποία αναβιώνουν την αισθητική περασμένων δεκαετιών. Να είναι άραγε η νοσταλγία που μου βγάζει αυτή την αγάπη προς τους Σουηδούς; Δεν θα το έλεγα. Τι να νοσταλγήσω εγώ από τα '70s; Δεν είχα καν γεννηθεί.

Η μουσική τους κατεύθυνση φαίνεται πως έχει διαφοροποιηθεί ελαφρώς στον καινούργιο δίσκο, καθώς μου αφήνουν την εντύπωση πως κινούνται λίγο περισσότερο στα '80s με τα synthesizer πολλές φορές βγαίνουν μπροστά. Αυτός είναι και ο λόγος που ορισμένες συνθέσεις AOR-ίζουν αρκετά. Η παραγωγή είναι ζεστή και εντελώς οργανική και νιώθεις ακούγοντας το άλμπουμ πως βρίσκεσαι μαζί τους στο δωμάτιο που παίζουν.

Κι αν στο "Odyssey" είχαν το θράσος να ανοίξουν τον δίσκο με δεκάλεπτο έπος, εδώ θα μπουκάρουνε φουριόζικα με μια σχετικά ψαγμένη διασκευή στο "The Hive", ένα τραγούδι του Richard Harris που κυκλοφόρησε το 1969. Το πρωτότυπο είναι μια σύνθεση του στυλ «πιάνο, κιθάρα» αλλά οι Horisont του βάλανε γκάζια, τσιρίδες και Blackmore-ικο solo και το κάνανε εντελώς δικό τους. Το "Electrical" που έπεται είναι μια κλασικά γαμάτη νευρώδης σύνθεση με κύριο πρωταγωνιστή τα μπαρουτοκαπνισμένα solo των Charlie Van Loo και του νεοφερμένου David Kalin, που δείχνει πως στα live τους θα βρίσκονται με κλειστά μάτια (γίνομαι λίγο γραφικός και χρησιμοποιώ αθλητικούς όρους).

Το "Without Warning" θα μπορούσε να αποτελέσει το soundtrack οποιασδήποτε ταινίας γυρίστηκε στα '80s (ιδανικά στο "Over The Top")και έχει πολύ πιασάρικο ρεφρέν και φοβερές κιθάρες. Στο "Letare" θα χρησιμοποιήσουν τη μητρική τους γλώσσα και μετά την πανέμορφη εισαγωγή, το τραγούδι θα εξελιχτεί σε ένα μελαγχολικό έπος με τις κιθάρες να κεντάνε για ακόμα μια φορά. Οι Thin Lizzy αναφορές δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν και μας παρουσιάζονται στο "Night Line" κυρίως σε επίπεδο μελωδιών, ενώ οι Rush θα συναντήσουν τo blues rock στο "Point Of Return" (μιλάμε για πολύ Rush όμως).

Παλιοί Kiss, 80ίλα, σύνθια και AOR διάθεση στο υπερνοσταλγικό άσμα "Boston Gold", με το "Hungry Love" που έπεται να σε γυρνάει ακόμα μια δεκαετία πίσω. Πανέμορφες πονεμένες μελωδίες, βιωματική ερμηνεία από τον Soderberg και γενικά κοματάρα. Το "Dark Side" στο οποίο πρωταγωνιστούν τα συνθεσάιζερ θα αποτελέσει ουσιαστικά τον πρόλογο του ομώνυμου τραγουδιού που θα κλείσει και τον δίσκο και θα αποτελέσει την πιο '70s prog rock στιγμή του. Πιάνα, απουσία distortion, σταδιακό χτίσιμο, αλλαγές σε ρυθμό και διάθεση, επτά λεπτά διάρκεια και σίγουρα μιλάμε για ένα από τα highlight της εν λόγω κυκλοφορίας.

Οι Horisont γράφουν καλά τραγούδια, αυτό είναι το μυστικό τους. Έχουν κατάλληλα καταρτισμένους παίχτες για να στηρίξουν το μουσικό τους υπόβαθρο και έχουν τον Axel Soderberg με την υπέροχη φωνή του να μας ταξιδεύει. Μπορεί το "About Time" να στέκει ένα «τσικ» πιο χαμηλά από το "Odyssey", μπορεί ανά στιγμές να έχει ξεκάθαρες αναφορές στις αγαπημένες τους μπάντες, αλλά ό,τι χάνει σε πρωτοτυπία το κερδίζει σε πάθος και ποιότητα. Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει και που είναι τελικά το ζητούμενο από μια τέτοια κυκλοφορία είναι να σου βγάζει γούστα και το "About Time" ξεκάθαρα θα σου τα βγάλει σε κάθε ακρόαση.

ΥΓ. Ποιες κατουρημένες ποδιές πρέπει να φιλήσω για να τους ξαναφέρει κάποιος στην Ελλάδα;