Hidden In The Basement

Η κατάσταση της εγχώριας rock, με την ευρεία έννοια, σκηνής είναι ένα θέμα για το οποίο έχουν ειπωθεί τα πάντα. Για το stoner παρακλάδι, πιθανότατα έχουν ειπωθεί ακόμα περισσότερα. Προσωπικά δε μπορώ να πω ότι συμμερίζομαι πλήρως την άποψη που βρίσκει την όλη κατάσταση υπερτιμημένη· ακόμα, όμως, κι αν δεχθούμε ότι κάτι τέτοιο ισχύει, οι Hidden In The Basement έχουν κάθε δικαίωμα να δηλώνουν ότι έχουν καταφέρει να μείνουν εκτός του hype train.

Στον πρώτο τους δίσκο, το προ τετραετίας "Ego", συστήθηκαν στο ευρύ κοινό δίχως μεγάλα λόγια ή καινοτομίες. Ο ήχος τους είχε σαφείς αναφορές και πατούσε στα τυπικά συστατικά του ύφους, χωρίς όμως να πλησιάζει στο ελάχιστο τα όρια της αντιγραφής. Ως σύνολο ήταν ένα εξαιρετικό δείγμα καλοπαιγμένου stoner metal ελληνικής κοπής με heavy διαθέσεις και, μέχρι ενός βαθμού, δημιούργησε έναν κάποιο ντόρο. Παρά τις θετικές κριτικές και τις γεμάτες ενέργεια συναυλίες, ωστόσο, το όνομά τους ποτέ δεν πλησίασε το μέγεθος άλλων συνοδοιπόρων τους.

Στη νέα τους δουλειά, οι Λαρισαίοι συνεχίζουν χωρίς έντονες διαφοροποιήσεις. Κιθαριστικές συνθέσεις, φωνητικά που στέκονται στα όρια καθαρών-brutal, δυνατή παραγωγή και μια γενικότερη προσέγγιση που κλίνει περισσότερο προς την ένταση και λιγότερο προς τις μελωδίες. Άλλο ένα στοιχείο που επιστρέφει και προσθέτει θετικά στο τελικό αποτέλεσμα, είναι οι προσεγμένοι στίχοι. Χωρίς να είμαι απόλυτα βέβαιος, ο δίσκος μοιάζει να κινείται γύρω από ένα concept εσωτερικών προβληματισμών και προσωπικής αναζήτησης. Το κάθε κομμάτι καταπιάνεται με ένα τέτοιου είδους ζήτημα, οδηγώντας σταδιακά σε μια κορύφωση, ενώ τα τμήματα αφήγησης που παρεμβάλλονται δημιουργούν την αίσθηση ενός ολοκληρωμένου έργου.

Η έναρξη με το "Dry Well" είναι αναμενόμενα δυνατή και θέτει τις βάσεις για τη συνέχεια, θεματικά και ηχητικά. Στο "Perfect Man" η μελωδία έρχεται ένα βήμα μπροστά, ενώ στο "One Way Road" ξεχωρίζει το συναυλιακό πέρασμα στη μέση. Αν έπρεπε να προτείνω ένα κομμάτι σε μη σχετικούς αυτό θα ήταν το εξαιρετικό mid-tempo "Crown Of Shame", όπου μετά το πρώτο πλανητικό σοκ η ταυτότητα της τετράδας διακρίνεται ξεκάθαρα. Με μικρή διαφορά θα ακολουθούσε το πιο βαρύ "Till I Close My Eyes". Το εφτάλεπτο οργανικό "A Shelter" είναι η πιο ιδιαίτερη στιγμή του δίσκου και η αγαπημένη του γράφοντα, ενώ το κλείσιμο του "Hope Remains" διατηρεί τον πήχη ψηλά.

Οι Hidden In The Basement ηχητικά μπορούν να κατηγοριοποιηθούν κάτω από μια πολύ συγκεκριμένη ταμπέλα, από άποψη ύφους όμως διαχωρίζουν τον εαυτό τους, κυρίως λόγω της ατμόσφαιράς. Είναι χαρακτηριστικό ότι για σαράντα λεπτά η γκριζάδα γίνεται σταδιακά πιο σκοτεινή και η μοναδική αχτίδα φωτός εμφανίζεται λίγο πριν το τέλος. Το "Behind The Shadow" είναι ένα καλοφτιαγμένο, ειλικρινές άλμπουμ που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το ντεμπούτο της μπάντας και δικαιωματικά της δίνει, αν δεν την είχε ήδη, μια θέση στα υψηλότερα επίπεδα της εγχώριας σκηνής.