Hexvessel

...αλλά ναι. Η διαφώτιση εισέρχεται στην πνευματικότητά μας με πολλές μορφές. Ο Mat McNerney εντόπισε το κλειδί της διαδικασίας στη μουσική κι εμείς οι πιστοί της θρησκείας του ήχου συνυπάρχουμε σε αυτήν τη μέθεξη δια της τελετουργίας της ακρόασης των δίσκων του. Και αν εκθείασα την υπαρξιακή ψυχεδελική folk που μας παρέδωσε μέσω δύο εξαίρετων δίσκων με έντονο το αναγεννησιακό λειτουργικό συναίσθημα στις αντίστοιχες καλύτερες υπόγειες κυκλοφορίες της κάθε χρονιάς ("Dawnbearer" και "No Holier Temple"), τώρα έχουμε κάτι εντελώς διαφορετικό...

Καταρχάς, η είσοδος στην Century Media, αλλά και η αλλαγή μουσικής κατεύθυνσης, δεν μου δίνει πια το δικαίωμα να τους κρατήσω στο underground, όσο και να πιέσω την υπερφυσική τους υπόσταση που διαχέεται προς κάθε κατεύθυνση. Συνηθίζω να ισχυρίζομαι πως ο τρίτος δίσκος, σημειολογικά, είναι εκείνος που αποτελεί την κατάθεση της στόφας του συγκροτήματος. Είναι η ένδειξη του πραγματικού υλικού από το οποίο είναι φτιαγμένη. Όμως, τούτο δω δεν το περίμενα. Μήτε το προ διετίας EP "Iron Marsh" με είχε προϊδεάσει.

Το "When We Are Death" αντλεί την πνευματικότητά του από την πηγή κάθε πνευματικής αναζήτησης, η οποία φυσικά δεν είναι ούτε η αγάπη, ούτε η γέννηση, ούτε η ζωή, ούτε η φύση, μα ο θάνατος. Η μυστικιστική folk που είχε συνδεθεί άρρηκτα με τους Hexvessel παρουσιάζεται άκρως παραλλαγμένη. Ο McNerney έχει, καταρχάς, βάλει στο δρυιδικό του καζάνι πολλά συστατικά από τις άλλες του περιπέτειες - και δεν μιλάω για τις εποχές του ως Kvohst πηγαίνοντας το avant-garde metal άλματα μπροστά με τους Dodheimsgard και τους Code στην Νορβηγία, αλλά για τις post-punk κορυφές που έπιασε κυρίως με τους Beastmilk, αλλά και με το παιδί τους, τους Grave Pleasures.

Οι αναγεννησιακές ψαλμωδίες υπάρχουν στο υπόβαθρο, όμως τώρα έχουμε μπροστά έναν απύθμενου βάθους και καλαισθησίας συγκερασμό πληκτράτης '60s ψυχεδέλειας και groove-αριστού '80s post-punk, όπως γίνεται άμεσα σαφές από το εναρκτήριο "Transparent Eyeball". Το "Earth Over Us", υπό άλλη παραγωγή, θα μπορούσε να είναι κρυμμένο σε παλιό ψυχεδελικό 7άρι συλλέκτη που δεν γνώρισε ουδέποτε το στυφό άγγιγμα του rapidshare. Το ανατριχιαστικό "Cosmic Truth" που επελέγη ως το πρώτο single -ευφυώς γιατί δεν προδίδει την μεγάλη αλλαγή πλεύσης, αλλά είναι και μεγάλη κομματάρα ταυτόχρονα- εισέρχεται με πιάνο, χαμηλώνει τους τόνους και θυμίζει την αινιγματική folk του παρελθόντος.

Μικρό και υπέροχο το διάλειμμα, μέχρι να κάνει την εμφάνισή του το δεύτερο σερί highlight -καταχρηστικά ο όρος για τέτοιο δίσκο- το χορευτικότατο "When I'm Dead". Τα λόγια περιττεύουν για μία σύνθεση προοδευτικής ποστ-πανκο-ψυχεδέλειας που, είμαι σίγουρος, θα ζήλευε ο κύριος Akerfeldt των τελευταίων δίσκων... Δεν αξίζει να πλατειάσουμε περαιτέρω, όμως. Ας το πάμε μονοκοντυλιά: Η φοβερή και τρομερή τρομπέτα του "Mirror Boy", το heavy psych στρατιωτικό παράγγελμα του "Drugged Up On The Universe", το θρηνητικό "Teeth Of The Mountain", η ουράνια μπαλάντα "Green Cold" που λυγίζει ψυχές, το "Mushroom Spirit Doors" που φοράει λέλουδα στο κούτελο και, τέλος, το "Hunter's Prayer" που κλείνει βλοσυρά τον δίσκο, ως οφείλει να κλείσει ένα άλμπουμ με τόσο θάνατο μέσα του.

Κάθε χρονιά, κάθε ακροατής που σέβεται τον εαυτό του και είχε αρκετό χρόνο να ακούσει αρκετά άλμπουμ έχει τρεις-τέσσερις κυκλοφορίες που όποτε τις ακούει λέει «εδώ είμαστε, ΑΥΤΟΣ είναι ο δίσκος της χρονιάς». Στο τέλος του έτους, βλέπουμε πού κάθεται η μπίλια, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν αλλάζει και αργότερα... Όπως και να 'χει, είμαι πολύ, πραγματικά πολύ περίεργος να δω ποιοί και πόσοι δίσκοι θα αποκαθηλώσουν το αριστούργημα "When We Are Death". Εν τω μεταξύ, δώστε σε αυτή τη δισκάρα τη δέουσα σημασία, διότι ήρθε η ώρα να ακουστούν.

Υ.Γ.: Αναμείνατε και συνέντευξη κάποια στιγμή. Δεν ξέρω προς το παρόν τι θα ρωτήσω τον Kvohst, θα το αφήσω να κυλήσει μόνο του υποθέτω.