Helstar

Είναι κάποιες φορές που αυτό που αντικρίζεις μπροστά σου δε μπορείς να το πιστέψεις. Δε μπορείς να χωνέψεις ότι έχεις στα χέρια σου τη νέα δουλειά ενός group του οποίου το ύφος σε έχει σημαδέψει μουσικά, θέτοντας το εν λόγω ύφος στα αγαπημένα σου ακούσματα. Ακόμα θυμάμαι τη «γροθιά στο στομάχι» στη θέα του νέου album των Helstar. Πόσο μάλλον όταν ήταν και τελείως ξαφνική, αφού δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Μια μικρή δόση πήρα πέρυσι με την κυκλοφορία του "Sins Of The Past", που αποτελείται από 11 επαναηχογραφημένα τραγούδια του παρελθόντος και 2 καινούργια, αλλά η κυκλοφορία καινούργιου υλικού ομολογώ ότι με σόκαρε, θετικά εννοείται....

Έτσι το "The King Of Hell" είναι γεγονός. Μετά και την ακρόαση όλου του δίσκου πραγματικά δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω σε αυτόν. Οι Helstar είναι πάλι εδώ, ολοζώντανοι και έχοντας γεννητικά όργανα πολύ βαριά, επιδεικνύοντας τα στο σύγχρονο μουσικό χάρτη. Οι συνθέσεις είναι απλά καταπληκτικές. Ατόφιο USA Power με περίσσιο τσαμπουκά ακούγεται από όπου εξέρχεται ο ήχος των νέων κομματιών των Helstar. Οι συνθέσεις ηχούν σα να μην πέρασε μια μέρα από την πάλαι ποτέ χρυσή εποχή. Οι Helstar μας προϊδέασαν με τα δύο καινούργια κομμάτια της συλλογής. Έτσι κάνοντας ένα ακόμα βήμα παρά πέρα και ακολουθώντας αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά, και την καρδιά τους, δημιούργησαν έναν δίσκο που λειτουργεί και αυτός σαν οδοστρωτήρας που ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμα του.

Έχουν χρησιμοποιήσει όλα εκείνα τα στοιχεία που τους έχουν δώσει μια από τις αρχηγικές θέσεις στον αμερικανικό ήχο του είδους. Το τετράπτυχο δύναμη-τσαμπουκάς-μελωδία-τσαγανό είναι πάλι παρόν στο μέγιστο βαθμό. Οι συνθέσεις, και αυτές που είναι mid tempo με έμφαση τη δίκαση, αλλά και οι πιο γρήγορες, ξεχειλίζουν από μελωδία. Σχεδόν σε όλα τα κομμάτια οι εναλλαγές ρυθμού, που είναι ως επί το πλείστον συνεχείς, δεν κουράζουν τον ακροατή, αφού δεν ακούει διαρκώς τo ίδιο tempo, δημιουργώντας ένα μάλλον ποθητό αποτέλεσμα στον οπαδό.

Ο δίσκος δε θυμίζει σε τίποτα το έτος που διανύουμε, αφού θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει πολλά χρόνια πίσω. Το group, που αποτελείται πια από τους James Rivera-φωνητικά, Larry Barragan-κιθάρα, Robert Trevino-κιθάρα, Jerry Abarca-μπάσο, Russel DeLeon-drums, είναι σε τρελή μουσική και συνθετική έξαρση. Ο Rivera, μια φωνή που για μένα έχει το άγγιγμα του Μίδα σε ό,τι και αν κάνει, είναι απλά απίστευτος στην ερμηνεία του για άλλον έναν δίσκο. Επ' ουδενί δε φέρνει στο μυαλό ότι διανύει ήδη την τέταρτη δεκαετία της ζωής του. Οι υπόλοιποι 4, «πατώντας» στις φυσικές δυνατότητες του frontman του group, τον πλαισιώνουν με επιτυχία, δημιουργώντας ένα rhythm section από στιβαρό μπετόν.

Οι Helstar έχουν κάνει ένα δίσκο που είναι πρώτα οπαδικός και μετά επαγγελματικός. Όλα τα τραγούδια είναι βασισμένα σε κοφτά, επιθετικά κιθαριστικά ρίφς, τα οποία δεν «ξυρίζουν» την ακοή, αλλά αντίθετα την οξύνουν έτσι ώστε να δέχεται καλύτερα τα τραγούδια. Οι Helstar έχουν φτιάξει ένα δημιούργημα του οποίου οι συνθέσεις είναι σα λυσσασμένα άλογα που καλπάζουν μανιωδώς χωρίς κάποια κατεύθυνση, θέλοντας μόνο να εκφράσουν την «τρέλα» που τους διακατέχει. Τα γρήγορα μέρη θυμίζουν οπλοπολυβόλο που εξαπολύει ομοβροντίες σφαιρών. Στο τελικό αποτέλεσμα έχει συμβάλλει και η άρτια παραγωγή, η οποία έχει δώσει τον απαραίτητο όγκο στα τραγούδια.

Ό,τι και να γράψω είναι πραγματικά λίγο και χωρίς ουσία. Η λέξη «άφωνος» αντικατοπτρίζει πλήρως την τελική ακρόαση. Επίσης, δανειζόμενος την ατάκα ενός έτερου συντάκτη που είχε δηλώσει για ένα group ότι «είναι λουσμένο μέσα στην κ***α», θα πω ότι οι Helstar είναι ακριβώς έτσι. Το μουσικό σεξ των τραγουδιών τους είναι αρκετά βίαιο και η εκσπερμάτωση γίνεται με ορμή. Το «εύγε» είναι πολύ μικρή λέξη για να καταλάβει κανείς το πόσο έπος είναι ο δίσκος. Μακάρι η πορεία τους να συνεχιστεί έτσι και να δημιουργούν συνεχώς τέτοια albums.