Helstar

«Είναι κάποιες φορές που αυτό που αντικρίζεις μπροστά σου δε μπορείς να το πιστέψεις. Δε μπορείς να χωνέψεις ότι έχεις στα χέρια σου τη νέα δουλειά ενός group, του οποίου το ύφος σε έχει σημαδέψει μουσικά, θέτοντας το εν λόγω ύφος στα αγαπημένα σου ακούσματα. Ακόμα θυμάμαι τη «γροθιά στο στομάχι» στη θέα του νέου album των Helstar. Πόσο μάλλον όταν ήταν και τελείως ξαφνική, αφού δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Μια μικρή δόση πήρα πέρυσι με την κυκλοφορία του "Sins Of The Past", που αποτελείται από 11 επαναηχογραφημένα τραγούδια του παρελθόντος και δύο καινούργια, αλλά η κυκλοφορία νέου υλικού ομολογώ ότι με σόκαρε, θετικά εννοείται...».

Γραφόμενα μου δυο ετών πίσω, όταν γινόταν η κριτική του "The King Of Hell", του έκτου album των Helstar και πρώτου μετά την άτυπη επαναδραστηριοποίηση τους που είχε κυκλοφορήσει τότε και είχε κάνει κάτι παραπάνω από θετική εντύπωση σε όσους ασχολούνται με τη μπάντα αλλά και το αμερικανικό power metal. Περίπου 824 μέρες μετά, το "Glory Of Chaos" ήρθε να το διαδεχτεί, δυστυχώς όμως όχι επάξια. Στο παρελθόν έχω δηλώσει οπαδός και ουχί φίλαθλος. Ο οπαδός λοιπόν έχει απαιτήσεις. Όταν ακούς το album ενός group με το οποίο έχεις μεγαλώσει και σε έχει γαλουχήσει μουσικά και η απάντηση στην ερώτηση «πως σου φάνηκε το album;» είναι εύκολα «ε, εντάξει», αυτό σε μένα δεν αρκεί. Οι Helstar δεν έχουν χαλάσει τον ήχο τους. Παίζουν ακόμα USA Power (ευτυχώς). Το τετράπτυχο δύναμη-τσαμπουκάς-μελωδία–τσαγανό δυστυχώς στη νέα τους κυκλοφορία έχει γίνει τρίπτυχο. Η λέξη μελωδία είναι ανύπαρκτη.

Πού είναι εκείνα τα riff που ξυπνούσαν όσους ήταν σε λήθαργο; Πού είναι εκείνες οι μελωδίες στην κιθάρα που σε έστελναν αδιάβαστο; Πού είναι εκείνα τα τραγούδια που σου έπιαναν μεταφορικά τα γεννητικά όργανα και στα έκαναν σμπαράλια; Όλα πεταμένα στα Τάρταρα. Χωρίς να καταλαβαίνω το λόγο, έχουν βάλει τις μηχανές να τρέχουν πάρα πολύ, χωρίς ιδιαίτερη αιτία. Όλες οι συνθέσεις είναι γρήγορες ως επί το πλείστον, αγγίζοντας τα όρια του speed/thrash metal. Φανταστείτε ότι ο Rivera ανά στιγμές κραυγάζει και τσιρίζει, κάτι που δεν είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν. Τα τραγούδια ναι μεν έχουν όγκο, αλλά στη νέα τους δουλειά το έχουν παρακάνει. Είχαμε συνηθίσει riff που σου μένουν στο μυαλό και όχι απλά γρήγορα, άνευρα κομμάτια.

Ακόμα και οι mid tempo μουσικές στιγμές (απειροελάχιστες) έχουν απλά πολύ έμφαση στη δίκαση με λίγα industrial στοιχεία και τίποτα παραπάνω. Όσοι δεν έχετε ξανακούσει Helstar μην ξεκινήσετε με αυτό το album. Δυστυχώς το "Glory Of Chaos" δεν έχει κανένα από εκείνα τα στοιχεία που τους έχουν δώσει μια από τις αρχηγικές θέσεις στον αμερικανικό ήχο του είδους. Αντίθετα, το συνεχόμενο «χωσίδι» κουράζει. Είναι πώς σε έχει μάθει ο καθένας...

Ο τίτλος του album πάντως τους «πάει γάντι», βάσει αποτελέσματος, γιατί αν ξαναβγάλουν τέτοιο album αντί για Δόξα θα βυθιστούν στο Χάος με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Κύριοι Helstar, η ελληνική παράδοση λέει ότι μπορείς πολύ εύκολα να γίνεις από δήμαρχος κλητήρας. Όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Εσείς με τη νέα σας δουλειά αποτύχατε παταγωδώς. Είναι κρίμα και άδικο, γιατί και ιστορία έχετε και υλικό που μας έχει κάνει περήφανους. Ας ελπίσω ότι ήταν μια και μόνο κακή παρένθεση, γιατί αλλιώς...