Αντιλαμβάνεται τη μουσική άλλοτε ως μια εναλλακτική γέφυρα επικοινωνίας, άλλοτε ως ένα θέαμα βγαλμένο από το θέατρο των ονείρων κι άλλοτε ως έναν πόνο που οφείλει να βιώσει αναζητώντας μια κάποια λύτρωση....
Πριν ξεκινήσει κάποιος την ακρόαση του νέου άλμπουμ των Helloween, "Straight Out Of Hell" πρέπει πρώτα να αναρωτηθεί τι πραγματικά περιμένει από ένα νέο άλμπουμ των Helloween. Αυτό, εν πολλοίς, θα κρίνει και την τελική γνώμη του καθενός γύρω από την αξία του.
Συνοπτικά, οι κατηγορίες των «οπαδών» των Γερμανών που ζουν ανάμεσά μας είναι οι «χελογουινικοί» που θα βρουν κάτι να τους αρέσει όπως και να έχει, αυτοί που θα απαντήσουν κάθε φορά απαξιωτικά «υπάρχουν ακόμα Helloween; Και ποιός ασχολείται;» και τέλος μια κατηγορία που δεν καίγεται πλέον για την ύπαρξή τους, θα τους εκτιμάει πάντα λόγω παρελθόντος, αλλά πλέον δεν περιμένει τίποτα εντυπωσιακό από αυτούς και κάθε έκπληξη είναι καλοδεχούμενη.
Ανήκω στην τρίτη κατηγορία και μετά από δύο και πλέον μήνες που έχω στην κατοχή μου το "Straight Out Of Hell" έχω αποφανθεί πως δεν μου προκαλεί ούτε συγκίνηση, ούτε αποστροφή. Δεν είναι κακό άλμπουμ, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση το άλμπουμ που μου κράτησε το ενδιαφέρον. Πάντως, οφείλω να πω πως ήδη το έχω συμπαθήσει περισσότερο και το κατατάσσω ψηλότερα από το "7 Sinners" που ομολογώ πως δεν το άντεξα.
Τι πρέπει να περιμένει κανείς από το άλμπουμ; Τα προβλεπόμενα. Δεν θα σταματήσω ποτέ να υποστηρίζω ότι ο Andi Deris είναι ένας σπουδαίος τραγουδιστής κι αυτό δεν αλλάζει, ενώ θεωρώ πως εν έτει 2012 θα μπορούσε να προσφέρει πολύ περισσότερα από τον Michael Kiske ως ολοκληρωμένος τραγουδιστής. Αποτελεί βασικό συνθέτη της μπάντας και ως συνήθως σε πολλές περιπτώσεις παίρνει το παιχνίδι πάνω του για να το σώσει. Από εκεί και πέρα, όλοι στις τάξεις των Helloween είναι καλοί παίκτες, ειδικά το δίδυμο των Weikath/Gerstner, το οποίο καταθέτει άλλη μια εξέχουσα κιθαριστική δουλειά. Το rhythm section των Grosskopf και Loble -υποστηριζόμενο από την δυνατή παραγωγή του επί χρόνια συνεργάτη της μπάντας Charlie Bauerfeind- είναι επίσης ανάμεσα στα καλύτερα στον χώρο. Γενικά, το επίπεδο επαγγελματισμού (με την καλή έννοια) στις δουλειές των Helloween δεν ήταν ποτέ θέμα.
Στο επίπεδο των συνθέσεων βέβαια τα πράγματα διαφοροποιούνται και εδώ να επισημάνω πως θεωρώ το "The Dark Ride" ως το τελευταίο σπουδαίο άλμπουμ της μπάντας με το "Legacy" να είναι αντίστοιχα το τελευταίο που μου είπε κάτι περισσότερο, οπότε γενικότερα η συνθετική πορεία της μπάντας δεν με ενθουσιάζει. Παρόλα αυτά, το "Nabataea" κατάφερε να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον στα 7 λεπτά και στις εναλλασσόμενες μελωδίες του, ως εναρκτήριο τραγούδι, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί την πιο περιπετειώδη και διαφορετική σύνθεση μέσα στο άλμπουμ. Βεβαίως, το βασικό riff φέρνει ελαφρώς στο αντίστοιχο του "The King Of 7 Eyes" από το (παρεμπιπτόντως πολύ καλό) πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Andi Deris "Come In From The Rain", αλλά αυτό είναι μια όχι και τόσο ενοχλητική λεπτομέρεια στο σύνολο του τραγουδιού.
Από εκεί και πέρα, συνθέσεις που θα μπορούσα να πω ότι ξεχώρισα είναι το πιασάρικο, εμπορικό "Waiting For The Thunder", με τη μελωδία στο πιάνο να παραπέμπει στο "If I Could Fly" στο πιο up-tempo όμως, καθώς επίσης η μπαλάντα "Hold Me In Your Arms" που μπορεί να μην ακουμπάει σπουδαία αντίστοιχα τραγούδια όπως το "Forever And One" ή το "In The Middle Of A Heartbeat", αλλά διαθέτει αξιόλογη μελωδία, ενορχήστρωση και φυσικά ερμηνεία από τον Deris. Επίσης, για κάποιο λόγο βρήκα διασκεδαστικό το "Asshole" με τους στίχους καρφιά και τον βαρύ ήχο, άντε να χαρακτηρίσω ως συμπαθητικό και το εντελώς euro power "Years".
Στις υπόλοιπες συνθέσεις, δεν με συγκίνησε το "Burning Sun" που αποτέλεσε και τον προπομπό του άλμπουμ, το ομώνυμο τραγούδι αποτελεί τη «Gamma Ray» στιγμή του δίσκου, το δίλεπτο "Wannabe God" πλάκα έχει, αλλά δεν κατάλαβα τη χρησιμότητά του και τραγούδια όπως το "World Of War", το "Live Now!" ή τα τρία τελευταία τους, μάλλον ως δεύτερης διαλογής -για το επίπεδο των Helloween- θα τα χαρακτήριζα. Σε περίπτωση που κάποιος έχει έντονες διαφωνίες ας σκεφτεί αν θα ήθελε κάποιο από αυτά να πάρει τη θέση στο setlist της επόμενης ζωντανής εμφάνισης της μπάντας, όχι από τα παλιά κλασικά, αλλά από τα πραγματικά καλά τραγούδια της Deris εποχής. Εγώ όχι.
Εν κατακλείδι, το "Straight Out Of Hell" θα μπορούσε να είναι αρκετά καλύτερο, αλλά θα μπορούσε να είναι και χειρότερο. Δεν δυσανασχέτησα ακούγοντάς το, μπορώ να πω ότι κυλάει σχετικά εύκολα στις πρώτες ακροάσεις και όσοι είναι ακόλουθοι της κολοκύθας θα βρουν κάποια στοιχεία μέσα σε αυτό να ευχαριστηθούν, αλλά θα ήταν ψέμα να ισχυριστώ πως σε λίγο καιρό από τώρα θα αναζητώ την ακρόασή του ή πως πιστεύω ότι στο σύνολο της δισκογραφίας της μπάντα θα μνημονεύεται ως ένα από τα πραγματικά καλά της άλμπουμ.
Συνοπτικά, οι κατηγορίες των «οπαδών» των Γερμανών που ζουν ανάμεσά μας είναι οι «χελογουινικοί» που θα βρουν κάτι να τους αρέσει όπως και να έχει, αυτοί που θα απαντήσουν κάθε φορά απαξιωτικά «υπάρχουν ακόμα Helloween; Και ποιός ασχολείται;» και τέλος μια κατηγορία που δεν καίγεται πλέον για την ύπαρξή τους, θα τους εκτιμάει πάντα λόγω παρελθόντος, αλλά πλέον δεν περιμένει τίποτα εντυπωσιακό από αυτούς και κάθε έκπληξη είναι καλοδεχούμενη.
Ανήκω στην τρίτη κατηγορία και μετά από δύο και πλέον μήνες που έχω στην κατοχή μου το "Straight Out Of Hell" έχω αποφανθεί πως δεν μου προκαλεί ούτε συγκίνηση, ούτε αποστροφή. Δεν είναι κακό άλμπουμ, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση το άλμπουμ που μου κράτησε το ενδιαφέρον. Πάντως, οφείλω να πω πως ήδη το έχω συμπαθήσει περισσότερο και το κατατάσσω ψηλότερα από το "7 Sinners" που ομολογώ πως δεν το άντεξα.
Τι πρέπει να περιμένει κανείς από το άλμπουμ; Τα προβλεπόμενα. Δεν θα σταματήσω ποτέ να υποστηρίζω ότι ο Andi Deris είναι ένας σπουδαίος τραγουδιστής κι αυτό δεν αλλάζει, ενώ θεωρώ πως εν έτει 2012 θα μπορούσε να προσφέρει πολύ περισσότερα από τον Michael Kiske ως ολοκληρωμένος τραγουδιστής. Αποτελεί βασικό συνθέτη της μπάντας και ως συνήθως σε πολλές περιπτώσεις παίρνει το παιχνίδι πάνω του για να το σώσει. Από εκεί και πέρα, όλοι στις τάξεις των Helloween είναι καλοί παίκτες, ειδικά το δίδυμο των Weikath/Gerstner, το οποίο καταθέτει άλλη μια εξέχουσα κιθαριστική δουλειά. Το rhythm section των Grosskopf και Loble -υποστηριζόμενο από την δυνατή παραγωγή του επί χρόνια συνεργάτη της μπάντας Charlie Bauerfeind- είναι επίσης ανάμεσα στα καλύτερα στον χώρο. Γενικά, το επίπεδο επαγγελματισμού (με την καλή έννοια) στις δουλειές των Helloween δεν ήταν ποτέ θέμα.
Στο επίπεδο των συνθέσεων βέβαια τα πράγματα διαφοροποιούνται και εδώ να επισημάνω πως θεωρώ το "The Dark Ride" ως το τελευταίο σπουδαίο άλμπουμ της μπάντας με το "Legacy" να είναι αντίστοιχα το τελευταίο που μου είπε κάτι περισσότερο, οπότε γενικότερα η συνθετική πορεία της μπάντας δεν με ενθουσιάζει. Παρόλα αυτά, το "Nabataea" κατάφερε να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον στα 7 λεπτά και στις εναλλασσόμενες μελωδίες του, ως εναρκτήριο τραγούδι, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί την πιο περιπετειώδη και διαφορετική σύνθεση μέσα στο άλμπουμ. Βεβαίως, το βασικό riff φέρνει ελαφρώς στο αντίστοιχο του "The King Of 7 Eyes" από το (παρεμπιπτόντως πολύ καλό) πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Andi Deris "Come In From The Rain", αλλά αυτό είναι μια όχι και τόσο ενοχλητική λεπτομέρεια στο σύνολο του τραγουδιού.
Από εκεί και πέρα, συνθέσεις που θα μπορούσα να πω ότι ξεχώρισα είναι το πιασάρικο, εμπορικό "Waiting For The Thunder", με τη μελωδία στο πιάνο να παραπέμπει στο "If I Could Fly" στο πιο up-tempo όμως, καθώς επίσης η μπαλάντα "Hold Me In Your Arms" που μπορεί να μην ακουμπάει σπουδαία αντίστοιχα τραγούδια όπως το "Forever And One" ή το "In The Middle Of A Heartbeat", αλλά διαθέτει αξιόλογη μελωδία, ενορχήστρωση και φυσικά ερμηνεία από τον Deris. Επίσης, για κάποιο λόγο βρήκα διασκεδαστικό το "Asshole" με τους στίχους καρφιά και τον βαρύ ήχο, άντε να χαρακτηρίσω ως συμπαθητικό και το εντελώς euro power "Years".
Στις υπόλοιπες συνθέσεις, δεν με συγκίνησε το "Burning Sun" που αποτέλεσε και τον προπομπό του άλμπουμ, το ομώνυμο τραγούδι αποτελεί τη «Gamma Ray» στιγμή του δίσκου, το δίλεπτο "Wannabe God" πλάκα έχει, αλλά δεν κατάλαβα τη χρησιμότητά του και τραγούδια όπως το "World Of War", το "Live Now!" ή τα τρία τελευταία τους, μάλλον ως δεύτερης διαλογής -για το επίπεδο των Helloween- θα τα χαρακτήριζα. Σε περίπτωση που κάποιος έχει έντονες διαφωνίες ας σκεφτεί αν θα ήθελε κάποιο από αυτά να πάρει τη θέση στο setlist της επόμενης ζωντανής εμφάνισης της μπάντας, όχι από τα παλιά κλασικά, αλλά από τα πραγματικά καλά τραγούδια της Deris εποχής. Εγώ όχι.
Εν κατακλείδι, το "Straight Out Of Hell" θα μπορούσε να είναι αρκετά καλύτερο, αλλά θα μπορούσε να είναι και χειρότερο. Δεν δυσανασχέτησα ακούγοντάς το, μπορώ να πω ότι κυλάει σχετικά εύκολα στις πρώτες ακροάσεις και όσοι είναι ακόλουθοι της κολοκύθας θα βρουν κάποια στοιχεία μέσα σε αυτό να ευχαριστηθούν, αλλά θα ήταν ψέμα να ισχυριστώ πως σε λίγο καιρό από τώρα θα αναζητώ την ακρόασή του ή πως πιστεύω ότι στο σύνολο της δισκογραφίας της μπάντα θα μνημονεύεται ως ένα από τα πραγματικά καλά της άλμπουμ.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
