Hath

Το ντεμπούτο των Hath, "Of Rot And Ruin" που είχε κυκλοφορήσει το 2019, είχε δημιουργήσει σχετική αίσθηση με τη σύγχρονη οπτική τους πάνω στο black/death metal. Η μπάντα από το New Jersey συνδυάζει τα δύο ηχοχρώματα δίνοντας έμφαση στις επιβλητικές ατμόσφαιρες και τις μνημονικές μελωδίες, με τρόπο όμως ιδιαίτερα σκονισμένο και διόλου «γλυκανάλατο». Αν και ο δίσκος έπασχε από ζητήματα ταυτότητας, δεν έπαυε να ήταν μια ακόμη προσθήκη στη σύγχρονη εισροή κυκλοφοριών αυτού του ύφους που έχει αναγάγει το ιδίωμα αυτό σε άκρως ενδιαφέρον.

Η άφιξη του δεύτερου δίσκου τους, "All That Was Promised", προανήγγειλε μια δυναμική προσθήκη στις κυκλοφορίες που ξεχωρίζουν μέχρι στιγμής στη χρονιά. Το ζητούμενο φυσικά θα ήταν κατά πόσο οι Hath θα μπορούσαν να μορφοποιήσουν τα εργαλεία τους και να εξελίξουν την οπτική τους. Εκ πρώτης ακροάσεως, το "All That Was Promised" ηχεί αβίαστα ως ένα σημαντικό άλμα για το σχήμα. Οι συνθέσεις, έχοντας μειωμένες τις διάρκειές τους συγκριτικά με το ντεμπούτο, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζουν μια πιο «μαζική» οπτική πάνω στο ηχόχρωμα.

Παρατηρώντας τις δομές και ειδικά την πληθώρα riffs και leads/solos που δεν χάνουν στιγμή τον λειτουργικό τους χαρακτήρα, καθίσταται σαφής ο πληθωρικός χαρακτήρας του δίσκου. Το "All That Was Promised" είναι ένα άλμπουμ που εδραιώνει μια ατμόσφαιρα απόγνωσης, εγκατάλειψης, και γενικότερης ερήμωσης. Το πράττει μέσα από επιβλητικά περάσματα, ογκώδη κομμάτια, σκοτεινές μελωδίες και εύληπτα φωνητικά σημεία. Ακολουθώντας την οπτική σχημάτων όπως οι Sulphur Aeon (που ηχούν ως άμεση επιρροή), ύστερους Anaal Nathrakh, Sludge, Akercocke, Ulcerate, 1914 και Insomnium, συνθέτουν ένα σκοτεινό, μελωδικό death metal με έντονες προοδευτικές απολήξεις.

Η ικανότητα της μπάντας να ηχεί πιο προσιτή και άμεση ενώ διατηρεί τον τεχνικό της χαρακτήρα, επιτρέπει στον δίσκο να ισορροπεί ανάμεσα σε διαφορετικές ταχύτητες. Από τη μια πλευρά, η τεχνική δουλειά, η αψεγάδιαστη, στα όρια του επιλήψιμου, παραγωγή και ειδικά μικρές πινελιές διαφοροποίησης που εμφανίζονται κατά μήκος των τραγουδιών, κεντρίζει το ενδιαφέρον, και από την άλλη η ωμή του επίθεση του επιτρέπει να μην αποποιείται του πρωταρχικού, extreme χαρακτήρα του. Οι Hath αποπνέουν μια φιλοσοφία εκλέπτυνσης και εμβάθυνσης, που δεν εμποδίζεται, σε κομμάτια όπως στο εντυπωσιακό "Kenosis" να ηχεί μέχρι και επική, χάρη στη θεατρικότητά της.

Τα εννέα κομμάτια του άλμπουμ προσφέρουν όμως μέσω της στόχευσής τους και άλλο ένα δώρο κατά τη διάρκεια των ακροάσεων. Παρά την εμφανή και υπολογισμένη τελειομανία τους, η οποία στερεί, στα αυτιά μου, λίγη από τη δυναμική του δίσκου, επιτρέπουν στη σύγχρονη αυτή τάση του black/death metal να διατηρείται ζωτική και εξίσου ψυχωμένη με πιο παραδοσιακές περιπτώσεις. Το υστερικό "Lithopaedic" είναι η πεμπτουσία της εν λόγω άποψης, ενώ στον αντίποδα το "Death Complex" αξιοποιεί τη μελωδικότητά του για ένα εντόνως ασφυκτικό αποτέλεσμα. Το εναρκτήριο "The Million Violations" παρουσιάζει μια κινηματογραφική και διακριτική χρήση ακουστικής κιθάρας μόνο για να καταφθάσει το φινάλε του δίσκου με το εκπληκτικό "Name Them Yet Build No Monument" και να αφήσει εκ νέου υποσχέσεις για το μέλλον του σχήματος.

Οι Hath κυκλοφόρησαν μια από τις πιο αξιοσημείωτες κυκλοφορίες στη σκηνή το τελευταίο χρονικό διάστημα. Με τις δαιδαλώδεις, μα συμπαγείς συνθέσεις τους, την αξιοποίηση του tremolo και των ταιριαστών φωνητικών, το εξαιρετικό drumming και γενικότερα κάθε κομμάτι του ήχου τους, μετέτρεψαν το "All That Was Promised" σε μια, μερική επιβεβαίωση προσδοκιών. Οι σποραδικές εμπνευσμένες (υπέρ του ποιοτικού στάνταρ του δίσκου) εκλάμψεις μάλιστα, αφήνουν μια αίσθηση πως το σχήμα δεν έχει βρει ακόμη τον πραγματικό του χαρακτήρα, δεν έχει απελευθερώσει την πηγαία του δύναμη, και δεν έχει δαμάσει τη δυναμική του. Με τον κίνδυνο αυτό να μην συμβεί ποτέ, δεν μπορώ παρά να αποδεχθώ πως το "All That Was Promised" αξίζει να ακουστεί επί του παρόντος καθώς αποτελεί ένα άψογο δείγμα σύγχρονου extreme metal.

Bandcamp
Youtube