Hallatar

Η εποχή της αθωότητας για τη μουσική, είτε μιλάμε για τις σκληρότερες εκφάνσεις της είτε γενικότερα, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Σίγουρα, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που συνθέτουν, ηχογραφούν και ανεβαίνουν στη σκηνή επειδή νιώθουν στο απόλυτο αυτό που κάνουν. Πλέον, όμως, το μη μουσικό κομμάτι που συνοδεύει κάθε καλλιτέχνη ή συγκρότημα είναι τόσο μεγάλο που ακόμα και ο πιο αφελής δε μπορεί να παραβλέψει. Το επίπεδο μπορεί να διαφέρει, από την πλήρως επιχειρησιακή λογική μιας μεγάλης δισκογραφικής, μέχρι μουσικούς που έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους και συνεχίζουν για βιοποριστικούς λόγους, αλλά το γεγονός παραμένει.

Οι Hallatar, το πνευματικό παιδί του Juha Raivio, δεν εμπίπτουν σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες. Κάποιοι που έχουν ψαχτεί ίσως να σχολιάσουν το πόσο συχνά εμφανίζεται το όνομα της αδικοχαμένης Aleah Starbridge σε ανακοινώσεις του σχήματος, και δεν μπορώ να διαφωνήσω απόλυτα μαζί τους. Ο ίδιος ο Raivio, ωστόσο, έχει κρατήσει χαμηλό προφίλ κι έχει μείνει μακριά από βαρυσήμαντες δηλώσεις. Η πρόθεσή του να κυκλοφορήσει το υλικό που είχε ξεκινήσει να ετοιμάζει με την σύντροφό του και προοριζόταν για τη δεύτερη δουλειά των Trees Of Eternity είναι απόλυτα κατανοητή και η όλη κατάσταση απέχει μίλια από τη λογική μιας μεταθανάτιας κυκλοφορίας κάποιου μεγάλου ονόματος του χώρου.

Τον Φινλανδό κιθαρίστα/συνθέτη αυτή τη φορά συνοδεύουν ο Tomi Joutsen των Amorphis και ο Gas Lipstick των HIM. Τρεις σεβαστοί καλλιτέχνες, χωρίς κράχτες ή το all-star cast που θα επέβαλλαν οι κανόνες του marketing. Από μόνη της, αυτή η επιλογή ήταν αρκετή για να δημιουργήσει ελπίδες, πολύ πριν από οποιοδήποτε ηχητικό δείγμα. Όταν, δε, κυκλοφόρησε το πρώτο κομμάτι του δίσκου, το "Mirrors", με την άψογη οπτική συνοδεία, οι προσδοκίες ανέβηκαν σε δυσθεώρητα επίπεδα. Τα κοινά με το άψογο "Hour Of The Nightingale" περιορίζονταν στην αισθητική. Όχι ότι το μοναδικό ολοκληρωμένο άλμπουμ  των Trees θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "φωτεινό", αλλά εδώ προμηνυόταν κάτι τρομακτικά σκοτεινό· όπερ και εγένετο.

Ο ήχος του σχήματος πατάει στις βάσεις του death doom της μεγάλης Βρετανικής σχολής της δεκαετίας του '90, με αρκετές σκανδιναβικές λεπτομέρειες και προσωπικά το μυαλό μου πήγε αρκετές φορές συνειρμικά στο τρίτο μέρος του "Songs From The North". Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι ο δίσκος ακούγεται αναχρονιστικός ή τετριμμένος. Αντιθέτως, η έμπνευση που υπάρχει σε αυτόν είναι κάπου στις κορυφες του χώρου και όχι μόνο. Οι ερμηνείες του Joutsen είναι γεμάτες συναίσθημα, από τα ακραία σκληρά μέχρι τα απίστευτα καθαρά. Τα περάσματα με τις απαγγελίες είναι ιδανικά τοποθετημένα και συμβάλλουν τα μέγιστα στη δημιουργία της αποπνικτικής ατμόσφαιρας. Το μουσικό μέρος είναι αρκετό για να σκεπάσει τον ήλιο, ακόμα και σε καλοκαιρινό μεσημέρι. Για τα ντουέτα, απλά ακούστε το "My Mistake" και ταξιδέψτε.

Από τους στίχους και τις μελωδίες, μέχρι τον τίτλο, το εξώφυλλο και τη συνολική καλλιτεχνική επιμέλεια, τα πάντα στο "No Stars Upon The Bridge" είναι δυσβάσταχτα, αλλά ανεπιτήδευτα μαύρα. Είναι ένας φόρος τιμής σε μία υπέροχη φωνή, που έχει ψυχή και ουσία. Δεν περιέχει απολύτως τίποτα το εμπορικό και δεν είναι ένας δίσκος που μπορείς να βάλεις για να παίζει στο βάθος. Μπορείς, αλλά δε θα έχει νόημα. Όσο κι αν ωρύομαι για τις καμπάνες, τα ρίγη και το μεγαλείο του "Dreams Burn Down", δεν είναι κυκλοφορία του ενός κομματιού που θα αγγίξει ευρύ κοινό. Για να αποκαλυφθεί η μαγεία του, χρειάζεται προσοχή και πρέπει να αφεθείς στον σκοτεινό του κόσμο. Ιδανικά ακούγεται με κλειστά φώτα, ησυχία, υπό τους ήχους της βροχής.