Haken

Τι κάνει ένα progressive metal άλμπουμ να ξεχωρίζει σήμερα, στην εποχή που η παραγωγικότητα ξεπερνά τον διαθέσιμο χρόνο προς αφοσίωση σε αξιόλογες κυκλοφορίες του ιδιώματος; Όπως και να το κάνουμε, πρόκειται για έναν εκ των πιο απαιτητικών χώρων, τόσο για τους μουσικούς, όσο και για τους ακροατές, άρα μια μπάντα που έχει την θέληση να ξεχωρίσει, όπως οι Haken, θα πρέπει να καταστήσει σαφές τι έχει να προσφέρει κι εγώ με τη σειρά μου να σας πείσω γιατί πρέπει να τους εμπιστευτείτε ένα μέρος του διαθέσιμου χρόνου σας.

Για τους λίγους συμπάσχοντες, που παρακολουθούν οπαδικά τον χώρο, δε χρειάζεται να γραφούν πολλά πράγματα, καθώς ξέρουν τι να περιμένουν από τους Βρετανούς. Η φρέσκια προσέγγιση στις παραδοσιακές δομές του progressive metal έχει ήδη κερδίσει την πλειονότητα, που βλέπει μέσα από αυτούς ότι η κληρονομιά των Dream Theater έχει αξιόπιστους συνεχιστές. Τα δύο πρώτα άλμπουμ της μπάντας, "Aquarius" και "Visions" περιείχαν όλα τα απαραίτητα συστατικά. Υψηλό επίπεδο τεχνικής, μεγάλες διάρκειες, στιχουργικές θεματολογίες, τραβηγμένα σημεία, λυρικότητα, αλλά -κατά την άποψη μου- υστερούσαν στον παράγοντα που θα τους έκανε προσιτούς, ξεχωριστούς ή ελκυστικούς, τουλάχιστον πέραν του δεδομένου ακροατηρίου που αναφέρθηκε.

Το "The Mountain" είναι το πρώτο μεγάλο crash test της μπάντας, είναι το πρώτο δείγμα στις απαιτήσεις μιας μεγάλης ομάδας, όπως η Inside Out, που κακά τα ψέματα κάτι είδε (ή μάλλον άκουσε) στο νέο άλμπουμ και τους προσέθεσε στο roster με τους καλύτερους του ιδιώματος. Ναι, το "The Mountain" με συνοπτικές διαδικασίες αφήνει πίσω του τους προκατόχους του σε πολλούς τομείς. Σε συνθετικό επίπεδο, σε επίπεδο έμπνευσης, σε επίπεδο παιξίματος και σε πολλά άλλα επιμέρους σημεία. Μόνο που υπάρχει ένα μικρό, αλλά όχι αμελητέο, «αλλά» στην όλη ιστορία. Αυτό είναι πως ο ότι ο τραγουδιστής της μπάντας Ross Jennings υστερεί διακριτά σε σχέση με το επίπεδο των μουσικών ή τουλάχιστον δεν παρουσιάζει βελτίωση ανάλογη με των υπολοίπων.

Ακούγοντας το "The Mountain" δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι πόσο διαφορετικά θα ήταν αυτά που θα έγραφα αν αυτό το άλμπουμ είχε μια φωνή που κάνει τη διαφορά. Δεν είναι τόσο κακή και σε επίπεδο γραμμών υπάρχουν ωραία σημεία, αλλά ρε γαμώτο εδώ χρειαζόταν μια top class φωνή. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, το άλμπουμ είναι τόσο καλό μουσικά , που τελικά δεν καταφέρνει να μειώσει τόσο πολύ την ομορφιά του και την αξία του, ενώ περεταίρω αρνητικά στοιχεία δεν είναι εύκολο να εντοπιστούν.

Κάποιοι θα έχουν τσεκάρει το εντυπωσιακό "Atlas Stone" που μετά την εισαγωγή του "The Path" σε βάζει κατευθείαν στην ουσία του δίσκου, με εκείνο το σημείο στο 2:30 και το εκπληκτικό σόλο που το ακολουθεί να είναι ενδεικτικά των ικανοτήτων της μπάντας. Οι Spock's Beard πολυφωνίες στο "Cockroach King" και τα περίεργα μέτρα του το καθιστούν μεταξύ των καλύτερων συνθέσεων του άλμπουμ, ενώ το "In Memoriam" αποτελεί μάλλον την αγαπημένη μου σύνθεση, ίσως λόγω του ότι είναι η πολύ άμεση, με ιδιαίτερες μελωδίες και πολύ ωραίες εναλλαγές επιθετικών riff και πιάνο. Οι δύο πιο περίεργες και ήρεμες στιγμές του άλμπουμ έρχονται με τα "Because It's There" και "As Death Embrace" που μεταξύ άλλων παρατηρούνται και κάποιες Queen επιρροές, ενώ αντίστοιχα οι δύο επικές (άνω των δέκα λεπτών) συνθέσεις των "Falling Back To Earth" και "Pareidolia" είναι οι πιο τυπικές prog στιγμές του άλμπουμ, που αναμένεται να ενθουσιάσουν τους οπαδούς και να ψιλό-κουράσουν τους υπόλοιπους, με το δεύτερο να ξεχωρίζει λόγω των ανατολίτικων κλιμάκων (βλέπε Tool και Dream Theater) και φυσικά της πολύ εντυπωσιακής χρήσης του μπουζουκιού. Το φινάλε του "Somebody" δίνει έναν επιβλητικό, soundtrack τόνο μέσω των πλήκτρων, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα σύνθεση που επίσης προσεγγίσει τα δέκα λεπτά και συμπεριλαμβάνεται στις ξεχωριστές στιγμές του άλμπουμ.

Όπως γίνεται αντιληπτό το άλμπουμ έχει πολλή και κυρίως καλή μουσική μέσα του, που θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον όλων των proggers για επαναλαμβανόμενες ακροάσεις, καθώς οι Haken με το "The Mountain" κάνουν ένα σημαντικό βήμα μπροστά. Παρόλα αυτά, η αίσθηση που μένει είναι κάπου μεταξύ επιτυχίας και ανεκπλήρωτου, διότι αφενός η αξία του άλμπουμ είναι αδιαπραγμάτευτη, όμως η φωνή  είναι ένα επίπεδο κάτω σε σχέση με εκεί που στέκεται η υπόλοιπη μπάντα και δεν ξέρω αν είναι ορθότερο να σταθεί κάποιος στην ποιότητα της μουσικής που περιέχει το άλμπουμ ή στο ότι το βήμα που έκαναν θα μπορούσε να είναι άλμα. Εν τέλει, ο ανασταλτικός παράγοντας μπορεί να μετριάζει τις εντυπώσεις, αλλά δεν καταφέρνει να κρύψει τη prog λάμψη που υψώνεται πίσω από το βουνό.