Green Yeti

Κι όμως, από τις πρώτες νότες, μπορείς άνετα να καταλάβεις τι θα ακούσεις για την επόμενη ώρα. Το τρίο από την Αθήνα, παράγει ένα αργόσυρτο, βαρύ, αλλά ψυχεδελικό και μελωδικό doom. Οι άλλες μπάντες των παλικαριών, Brotherhood Οf Sleep, Reversed Nature και Stonenrow, για όσους έχουν έστω και μικρή γνώση της εγχώριας σκηνής, εξηγούν την μίξη επιρροών και τις ιδέες που ακούμε στον ήχο τους.

Από το ομότιτλο, πρώτο κομμάτι λοιπόν, ο ήχος γεμίζει τόσο όμορφα το χώρο. Αραδιάζει ένα σκονισμένο, αλλά εξαιρετικά καλοχτισμένο, rock που κάνει κυρίως τα χατίρια του μπάσου, ξεπετάει αρκετά πίσω μερικές καθαρές, αλλά μελωδικές φωνές και σταδιακά εξελίσσεται σε ένα υπνωτικό stoner που θυμίζει το παρελθόν του είδους. Έχει αυτό το όμορφο και απότομο κόψιμο μεταξύ κιθάρας και τύμπανου, μαζί με τα σταματήματα στα φωνητικά που το κάνουν εύκολο και γνώριμο για κάθε φίλο του είδους. Προσωπικά, με πήγε σε ερημικά τοπία και σε αναμνήσεις με μουσικές των Sleep αρχικά και ξεκάθαρα των Kyuss μετά το μέσο.

Το επόμενο κομμάτι, "Acari", έρχεται σαν κύμα στην ακροθαλασσιά. Μία γεμάτο και φουσκωμένο και άλλοτε χαλαρό και ήσυχο. Γεμάτο, για να μην πω ξέχειλο από ψυχεδέλεια. Μια μπασάρα που τσακίζει και μια εισαγωγή που κρατάει περίπου για το μισό κομμάτι. Κάπου εκεί λοιπόν, στη μέση, μπαίνει δυνατά το πρώτο τύμπανο, η κιθάρα αρχίζει να ακούγεται κανονικά βαριά και τα φωνητικά κουβαλάνε στην πλάτη τους όλη την ψυχεδελεια. Αν και έχουν ένα περισσότερο grunge στυλ που παραδόξως ταιριάζει στο κομμάτι, όταν βραχνιάζουν, σε φτιάχνουν ακόμα περισσότερο.

Το "Old Man" που ακολουθεί κρατάει από το doom του παρελθόντος. Ξεκινάει και φέρνει για ώρα τους Sabbath στ' αυτιά σου. Ήχος, φωνές και πορεία σύνθεσης σταθερά. Μετά τα πέντε πρώτα λεπτά ο ήχος αποκτά λίγο περισσότερο βρωμιά και θόρυβο και καταφέρνει να επαναφέρει την ψυχεδέλεια των προηγούμενων συνθέσεων. Ατμοσφαιρικό και ξανά σκονισμένο, γίνεται σιγά σιγά όλο και πιο stoner. Άλλα πέντε - έξι λεπτά και εξελίσσεται σε ένα grunge κομμάτι που δεν ντρέπεται να δείξει ότι μπορεί να το ελκύουν και οι Sonic Youth. Παράξενο, έτσι; Ναι είναι αρκετά. Κι όμως αυτό το αργό noise-rock ξανασυστήνει το doom της αρχής του με τόσο παράδοξο τρόπο. Καταλήγει διαολεμένο και αρκετά πειραγμένο. Άρρωστο και βαρύ σαν κοτρόνα.

Το τέλος με το "Uppervols" είναι πιο σκοτεινό, πιο πένθιμο, πιο οκνηρό. Πιο χαλαρή σύνθεση. Βαριά ψυχεδέλεια. Αργό και σατανικό. Κάπως τρομακτικό, αλλά ιδιαίτερα κινηματογραφικό. Εδώ, οι κιθάρες αλλά και τα φωνητικά είναι κάργα επηρεασμένα από Electric Wizard. Όλο το κομμάτι είναι ηλεκτρισμένο και βαρύγδουπο. Έχει σαπίλα αρκετή, καλυμμένη όμως με τόνους heavy psych μαστούρας. Μεγάλη ντόπα για τους φίλους του είδους. Δεν κάνει κοιλιά πουθενά. Δεν παραμοστράρει τις ικανότητες του. Δεν περιέχει τίποτα περιττό. Είναι όσο αντέχεις και όσο θες. Αρκεί να σε καλύψει και να κλείσει υπέροχα το σύνολο.

Το μεγάλο πλεονέκτημα του δίσκου, είναι η ανάπτυξη και η πορεία των συνθέσεων. Μπορεί να μην είναι παρθενογενέσεις, μπορεί να μην έχουν την πρωτοτυπία που θα τις κάνει τεράστιες, αλλά διακατέχονται από σωστή ιδέα, έμπνευση και πολύ καλή ενορχήστρωση. Εκεί διακρίνω και το ταλέντο της μπάντας. Στο χτίσιμο, μεγάλων χρονικά κομματιών, που καταφέρνουν να μην με βαρύνουν και κουράσουν ούτε μισό λεπτό.

Bandcamp