Graveyard

Οι Graveyard με το ομώνυμο ντεμπούτο τους το 2008, αλλά και με το περσινό "Hisingen Blues", φαίνεται πως έχουν ταράξει για τα καλά τα νερά της vintage heavy rock σκηνής και ο φόρος τιμής που αποτίουν στα ιερά τέρατα του παρελθόντος έχει προκαλέσει το γενικότερο ενδιαφέρον. Αυτός ήταν ο λόγος άλλωστε που η Nuclear Blast αποφάσισε να τους εντάξει στο δυναμικό της πριν από σχεδόν δυο χρόνια, δίνοντάς τους τη συνθετική ελευθερία που κάθε καλλιτέχνης χρειάζεται, αναγνωρίζοντάς τους ίσως την ικανότητα να ηγηθούν του χώρου. Το κουαρτέτο από την Σουηδία δεν έχασε λοιπόν χρόνο και μόλις 18 μήνες από το δεύτερο άλμπουμ του κυκλοφορεί το "Lights Out".

Η πρώτη σκέψη που μπορεί να περάσει από το μυαλό κάποιου (του δικού μου συμπεριλαμβανομένου) είναι το κατά πόσο μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα μπορούν να συνθέσουν τραγούδια ανάλογης ποιότητας και τα οποία θα συντηρήσουν την προοπτική και την εμπορικά ανοδική πορεία του συγκροτήματος. Τα όποια σύννεφα αμφιβολίας διαλύθηκαν με την πρώτη ακρόαση και πλέον μπορούμε να μιλάμε για μια δουλεία αντάξια της φήμης την οποία οι ίδιοι έχουν χτίσει. Αναντίρρητα ο κιθαρίστας / τραγουδιστής Joakim Nilsson, ο μπασίστας Rikard Edlund, ο drummer  Axel Sjöberg και ο έτερος κιθαρίστας Jonathan Ramm επιδεικνύουν συγγραφική ωριμότητα και έρχονται να επεκτείνουν την αυτοκρατορία την οποία σιγά-σιγά χτίζουν δίνοντάς μας άλλον έναν καταπληκτικό δίσκο.

Ακούγοντας το "Lights Out" δεν μπορείς παρά να καταγράψεις την απουσία ενός "The Siren", αλλά από την άλλη η συνθετική δυναμική της μπάντας είναι παρούσα και κάνει τον δίσκο να ρέει αβίαστα, με τις εναλλαγές στο tempo και τη διάθεση να είναι συνεχείς μεταξύ των τραγουδιών. Η αναλογική παραγωγή είναι για άλλη μια φορά παραδειγματική και ικανή να αναδείξει τον μουσικό ετεροχρονισμό της μπάντας, θυμίζοντας δίσκους περασμένων δεκαετιών. Η φωνή του Nilsson με την βραχνάδα της πολλές φορές πρωταγωνιστεί καθώς έχει το κατάλληλο εύρος για να χρωματίσει ακόμα και τα πιο απαιτητικά μέρη των τραγουδιών, ενώ είναι αρκούντως δραματική για να υποστηρίξει τις πιο έρημες και κάπως στενάχωρες στιγμές.

Η σειρήνα στη εισαγωγή του "An Industry Of Murder" ηχεί αρκούντως απειλητική και μόλις ξεκινάει το ανατριχιαστικό riff με την ώθηση της μπότας του Sjöberg καταλαβαίνεις πως έχεις να κάνεις με μουσική φτιαγμένη με τα απολύτως απαραίτητα. Οι τόνοι πέφτουν κατακόρυφα με το "Slow Motion Countdown", στο οποίο φαίνεται ακριβώς η διάθεση της μπάντας να πειραματιστεί με συνθέσεις οι οποίες δεν θα φέρουν το παραμικρό σημείο έξαρσης, ενώ με το μανιώδες και μικρό σε διάρκεια "Seven Seven" οι ταχύτητες πάλι ανεβαίνουν για να ακολουθήσει το πιασάρικο και groove-άτο "The Suits, The Law & The Uniforms". Η ξέφρενη βόλτα συνεχίζεται με το γρήγορο "Endless Night", με το "Hard Times Lovin'" που ακολουθεί να σε κάνει να νιώθεις πως βρίσκεσαι σε roller coaster, αφού ξαναρίχνει αισθητά τους ρυθμούς με τις ταξιδιάρικες κιθάρες, το φοβερό ρεφρέν και την εξαιρετική ερμηνεία από τον Nilsson. Το single "Goliath" που αποτέλεσε τον προπομπό του δίσκου, αποτελεί σίγουρα την περισσότερο "Hisingen Blues" στιγμή του, αποδεικνύοντας πως τρεισήμιση λεπτά είναι υπεραρκετά για «ομιχλώδεις» στίχους, boogie ρυθμούς και όμορφα σόλο. Όμως το καλύτερο έρχεται καθώς πλησιάζουμε στο τέλος και δεν είναι άλλο από το up-tempo "Fool In The End", όπου το συγκρότημα δείχνει την ικανότητα του να γράφει «μεγάλα» τραγούδια με καταπληκτικό verse και φοβερό ρεφρέν, ενώ το "20/20 (Tunnel Vision)" κλείνει ιδανικά τον δίσκο και εσύ, φίλε αναγνώστη, μόλις πέρασες κάποια από τα ωραιότερα 35 λεπτά της ζωής σου ακούγοντας μουσική.

Τελικά αυτό που μου αρέσει περισσότερο στο "Lights Out" είναι η συνοχή του, κάτι που αναλογιζόμενοι την ποιότητα των συνθέσεων, το καθιστά αυτομάτως ως ένα πολύ εύκολο άκουσμα (βοηθάει βέβαια και η μικρή διάρκειά του). Μακάρι η μικρή χρονική απόσταση από τον προκάτοχό του να σημαίνει και μια περίοδο μακράς παραγωγικότητας για τους Graveyard, καθώς όσο συχνά και αν δισκογραφούν, αν αυτό γίνεται σε τέτοιο επίπεδο, κανείς και ποτέ δεν πρόκειται να παραπονεθεί. Απολαύστε τους λοιπόν μέσα στη μεγαλοπρεπή τους κυκλοθυμία και μη διστάσετε να παραδεχτείτε πως σφάλατε αν τους αγνοούσατε έως σήμερα, άλλωστε ανά περιόδους όλοι υπήρξαμε ...a fool in the end.