Gov't Mule

Για την εργατικότητα του Warren Haynes και των Gov't Mule έχω γράψει σε αρκετά κείμενα  συμπεριλαμβανομένου και αυτού για το προ τετραετίας "By A Thread" που ήταν και η τελευταία στούντιο δουλειά τους. Η ενασχόληση του πρώτου με το προσωπικό του συγκρότημα και οι συναυλίες με τους Allman Brothers Band καθυστέρησαν την ηχογράφηση νέων τραγουδιών και κάπως έτσι φτάσαμε στα τέλη της φετινής χρονιάς με το πρωτότυπο concept του "Shout!".

Έχουμε λοιπόν έντεκα νέες συνθέσεις του συγκροτήματος στο πρώτο CD και τις ίδιες στο δεύτερο αλλά με διαφορετικό guest τραγουδιστή για κάθε μια από αυτές. Πρώτα όμως η μουσική. Στο προηγούμενο άλμπουμ είχαμε πολύ Hendrix, Zeppelin με ολίγη από ZZ Top ("Broke Down On The Brazos"). Αυτό δεν σημαίνει και πολλά για την παρέα του Haynes. Ο ίδιος στα τέσσερα χρόνια της δισκογραφικής τους απραγίας πρόλαβε να βγάλει το "Man In Motion", ένα μίγμα soul, funk και blues και ένα live άλμπουμ από την τότε περιοδεία. Επιστρέφοντας λοιπόν δεν έπιασαν την (με πολλά εισαγωγικά για τέτοιους καλλιτέχνες) πεπατημένη, αλλά προσπάθησαν να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο. Να κάνουν ένα άλμπουμ με τη φιλοσοφία των συναυλιών τους στις οποίες παίζουν από jazz μέχρι grunge.

Το πρώτο πρόβλημα βρίσκεται στο ότι όσο ταλαντούχος και να είσαι δεν μπορείς να γράφεις σπουδαία σε όλα τα είδη. Άλλο πράγμα να διασκευάζεις όμορφα, διαφορετικά μεταξύ τους standard και διαφορετικό να πρέπει να γράψεις και τραγούδια σε όλα τα αντίστοιχα στιλ. Έτσι οι Mule πατούν την μπανανόφλουδα στα χωράφια του Dr. John ("Stoop So Low") και του alternative ("Funny Little Tragedy"), ενώ πάνε υπέροχα στα à la Fleetwood Mac ("Whisper In Your Soul") και στα à la Led Zeppelin ("Done Got Wise").

Το δεύτερο θέμα βρίσκεται στην έμπνευση. Είτε γιατί σκέφτονταν τους guest τραγουδιστές πριν ξεκινήσουν να συνθέτουν είτε αυτό προέκυψε μετά, το σίγουρο είναι πως τα περισσότερα τραγούδια δεν έχουν το κάτι παραπάνω που θα ενθουσιάσει. Το εναρκτήριο "World Boss" δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα προκάτοχό του, ενώ ποιοτικές μπαλάντες όπως το "Captured" οι μεγάλοι (πρέπει να) τις έχουν στο συνθετικό τσεπάκι τους.

Το καλύτερο βέβαια το κράτησαν για το τέλος με το υπέροχο "Bring On The Music" να κλείνει το άλμπουμ. Εκεί ευθυγραμμίζονται οι πλανήτες με το συγκρότημα να απογειώνει την εμπνευσμένη σύνθεση του Haynes μέσα σε έντεκα λεπτά έντονων συναισθημάτων. Ίσως το ομορφότερο και πιο ολοκληρωμένο τραγούδι των Gov't Mule μέχρι σήμερα με την ερμηνεία και τα σόλο του φυσικού αρχηγού χτυπούν πραγματικά κέντρο.

Στο δεύτερο CD εκτός από την διαφορετική σειρά των τραγουδιών έχουμε μικροδιαφορές, με τους Dr. John και Elvis Costello να δίνουν το κάτι παραπάνω που περιμένεις στις συνθέσεις που γράφτηκαν ή αποδόθηκαν έπειτα σε αυτούς. Η Grace Potter τα πάει υπέροχα στο "Whisper In Your Soul" και μου θύμισε τις υπέροχες ζωντανές εκτελέσεις που έχει κατά καιρούς κάνει με το συγκρότημα στο "Gold Dust Woman" των Fleetwood Mac. Στα ψυχωμένα κομμάτια όμως σαν το "Bring On The Music" δεν μπορώ να ακούω άλλη φωνή από του Haynes γιατί έχουν γίνει δικά του από την πρώτη ακρόαση.

Τελικά οι Gov't Mule επιλέγοντας να φέρουν τη jam πολυσυλλεκτικότητα των συναυλιών τους στο στούντιο χάνουν την rock συνοχή και την έμπνευση. Σε καμία περίπτωση όμως δεν χάνουν την ποιότητα τους και την οργανική τους δύναμη.

Η κριτική των 15 δευτερολέπτων (εμπρός στον ροκ ψυχίατρο):

- Γιατρέ έχω πρόβλημα φέτος. Δεν μπορώ να βάλω «Rocking Επιλογή» στους αγαπημένους μου καλλιτέχνες.
- Δεν είσαι υποχρεωμένος.
- Μα είναι άξιο συγκρότημα οι Mule.
- Νόμιζα ότι είχαμε τελειώσει με τους φανμποϊσμούς.
- Μα βλέπω να αποθεώνονται μέτριοι που...
- Βαρέθηκα τη συζήτηση για τις «Rocking Επιλογές»
- Και εγώ βαρέθηκα τους μέτριους στη μουσική και γύρω από αυτή
- ...