Gojira

Κάθε εποχή μοιάζει να προσπαθεί να αναδείξει τους δικούς της ήρωες, σαν να θέλει να σηκώσει το δικό της ανάστημα απέναντι στο παρελθόν, το οποίο συχνά καταπλακώνει κάθε νέα έκφραση κι αμφισβητεί τους επίδοξους, νέους ηγέτες πριν καλά-καλά αυτοί αναρριχηθούν στην ιεραρχία. Αυτή η συνεχής μάχη μεταξύ συντηρητισμού και προοδευτικότητας μεγαλώνει όλο και περισσότερο στη metal μουσική, όσο αυτή αποκτά πιο μακροχρόνια ιστορία κι όσο εξελίσσεται, παρουσιάζονται μπάντες σαν τους Gojira, που επιχειρούν να ηγηθούν αυτής.

Οι Γάλλοι, όμως, δεν είναι πυροτέχνημα. Δεν ανακηρύχθηκαν ηγέτες εν μια νυκτί, ούτε έγιναν πρωταγωνιστές με ένα άλμπουμ. Αντιθέτως, κάθε νέα τους δουλειά προσθέτει ένα επιπλέον μικρό λιθαράκι σε αυτό που χτίζουν και τους ωθεί ένα βήμα μπροστά. Σε σημεία, η πορεία τους μου θυμίζει αυτή των Mastodon, οι οποίοι με κάθε άλμπουμ κερδίζουν νέους οπαδούς, χωρίς απαραίτητα να απομακρύνουν τους παλιότερους, εξελίσσοντας τον ήχο τους.

Με την έκτη στούντιο δουλειά τους, οι Gojira επιχειρούν να κάνουν τον ήχο τους πιο προσιτό, όχι όμως με άκομψο ή απότομο τρόπο. Ενδεχομένως, κάποιοι να έχουν ήδη αντιληφεί αυτήν την εξέλιξη από το φοβερό video του "Silvera", ένα δείγμα ιδιοφυούς και εμπνευσμένου σύγχρονου metal. Πρόκειται για ό,τι κοντινότερο σε hit έχουν γράψει οι Γάλλοι και μια από τις καλύτερες συνθέσεις τους, με μεγάλο ρεφρέν και το πνεύμα των System Of A Down να περιφέρεται στους στίχους του. Πρόκειται για τραγούδι που μπορεί να αποτελέσει ορόσημο στην πορεία της μπάντας και το μόνο αρνητικό στοιχείο είναι οι προσδοκίες που δημιουργεί για κάτι εφάμιλλο στο υπόλοιπο άλμπουμ, οι οποίες δεν επαληθεύονται.

Οι πιο κοντινές σε ύφος συνθέσεις είναι  τα (επίσης πολύ δυνατά) "Stranded" και "Only Pain", υπό την έννοια ότι αμφότερα είναι πιο straight forward και (ας πούμε) πιο «πιασάρικα». Από εκεί και πέρα, το άλμπουμ έχει ποικιλομορφία και ιδιαιτερότητες, χωρίς να αφαιρεί τα δομικά στοιχεία του ήχου τους, όπως το industrial/κοφτό riffing και το χαρακτηριστικό, στιβαρό drumming του Mario Duplantier, ενώ οι ερμηνείες του Joe Duplantier θα φέρουν στον νου άλλοτε τον Mille Petrozza (Kreator) κι άλλοτε τον Anders Friden (In Flames).

To mid tempo ηχητικό τείχος που στήνει το εναρκτήριο "The Shooting Star" εντυπωσιάζει περισσότερο λόγω των καθαρών φωνητικών γραμμών και είναι ενδεικτικό των προθέσεων της μπάντας. Από την άλλη, το "The Cell" αποπνέει ένα πιο επιθετικό και ταυτόχρονα κλειστοφοβικό συναίσθημα, με τον Duplantier να βγάζει μια οικεία απόγνωση, σε μια από τις πιο δυνατές συνθέσεις του άλμπουμ.

Κι αν τα "Pray" και "Low Lands" είναι δυο απλώς ακόμα ικανοποιητικά δείγματα του πώς οι Gojira παντρεύουν προγενέστερα χαρακτηριστικά τους (όπως το να «χτίζουν» την κλιμάκωση μιας σύνθεσης) με πιο μελωδικές γραμμές, το ομώνυμο τραγούδι είναι αυτό που πάει τον ήχο τους ένα βήμα παραπέρα, όντας μια από τις πιο προοδευτικές στιγμές της μπάντας.

Tο σύντομο κι ορχηστρικό "Yellow Stone" (με το Geezer Butlerικό μπάσο) που προλογίζει το ομώνυμο τραγούδι είναι κάτι διαφορετικό από αυτά που μας έχουν συνηθίσει, όπως επίσης διαφοροποιημένο είναι το κλείσιμο του "Liberation" με την χαμηλοκουρδισμένη ακουστική κιθάρα και τα κρουστά, το οποίο λειτουργεί σαν σβήσιμο και φέρνει στον νου αντίστοιχες απόπειρες των Soulfly.

Υπάρχουν δυο σημαντικά στοιχεία που διαμόρφωσαν τον ήχο του "Magma". Πρώτον, το γεγονός ότι η μπάντα έφτιαξε το δικό της στούντιο στη Νέα Υόρκη, το οποίο για πρώτη φορά το αξιοποίησε σε αυτό το άλμπουμ και δεύτερον το ότι λίγο αφότου ξεκίνησαν να δουλεύουν πάνω σε αυτό, τα αδέρφια Duplantier έχασαν αιφνιδίως τη μητέρα τους. Αμφότερα τα δυο παραπάνω επηρέασαν το τελικό αποτέλεσμα, καθώς το "Magma" είναι το πιο συμπαγές και μικρό σε διάρκεια άλμπουμ που έχει παρουσιάσει η μπάντα, ενώ οι στίχοι έχουν γίνει ακόμα πιο «προσωπικοί» και συναισθηματικά φορτισμένοι, χωρίς όμως να έχουν εγκαταληφθεί τελείως οι κοινωνικές/περιβαλλοντικές ευαισθησίες της μπάντας.

Όπως συμβαίνει γενικότερα με τους καλλιτέχνες που εξελίσσονται, η πιο μελωδική πλευρά που παρουσιάζουν οι Gojira στο νέο τους άλμπουμ πιθανότατα δεν θα ικανοποιήσει τους πάντες. Όμως, το "Magma" είναι αρκετά έξυπνα φτιαγμένο, ώστε να κρατήσει κοντά τους υφιστάμενους οπαδούς και ταυτόχρονα να προσεγγίσει νέους, χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα. Κι αυτή είναι μια ικανότητα που χαρακτηρίζει τις μεγάλες μπάντες.