Godspeed You! Black Emperor

Μια πενταετία πριν, είχαν επιστρέψει μετά από ένα κενό διάστημα δέκα χρόνων με το "Allelujah! Don't Bend! Ascend!" και προς μεγάλη τέρψη των μουσικόφιλων ουσιαστικά επέστρεψε στο προσκήνιο μία από τις μεγαλύτερες και καλύτερες μπάντες ανεξάρτητου, ορχηστρικού και μοντέρνου rock όλων των εποχών. Μετέπειτα χωρίς να ενθουσιάσουν, αλλά με μια επίσης αξιόλογη δουλειά στο "Asunder, Sweet And Other Distress" μας θύμισαν τι μπορούν να δημιουργήσουν. Φέτος με την γνωστή τους συνταγή, επανέρχονται για να ανέβουν ξανά ψηλά. 

Αυτή η συνταγή του σταδιακού χτισίματος των κομματιών με τη βοήθεια επαναλήψεων και «σκαλοπατιών» μέχρι την κορύφωση που παρουσιάζεται με ατελείωτες και απολαυστικές noise-rock εκρήξεις τους διακρίνει και τους καθιστά πρωτεργάτες, καινοτόμους και δασκάλους του είδους. Στις νέες συνθέσεις στα παραπάνω πρέπει να προσθέσουμε νανουριστικές εισαγωγές, ατελείωτη ατμόσφαιρα και μια μυσταγωγική άποψη που δίνει στα κομμάτια μια ασύλληπτα σκοτεινή και δημιουργικά υπέροχη χροιά. Επιπλέον η διατήρηση εντόνων drone στοιχείων όπως και στις πρόσφατες δουλειές τους είναι ευδιάκριτη και κάνει τον θόρυβο τους να ακούγεται ακόμα πιο πειραματικός. Κάπως έτσι, γεμάτο θορύβους, χωρίς κάποια τελική υπέρβαση κυλάει το πρώτο κομμάτι "Undoing Α Luciferian Tower" το οποίο ουσιαστικά παίζει στις πανέμορφες πένθιμες ιδέες του μια διαφορετικού ύφους free jazz ελεγεία γεμάτη οργισμένες και απόκοσμες χορδές. Στα jazz στοιχεία συμβάλουν και οι Bonnie Kane (σαξόφωνο, φλάουτο) και Craig Pederson (τρομπέτα). Εντροπικό και διασκορπιζόμενο κρατά σταθερή παραδόξως πορεία προς το χάος.

Παρακάτω, το "Bosses Hang" (το είχαν παρουσιάσει ζωντανά ως "Buildings") έρχεται και σε ανατριχιάζει από νωρίς. Γαργαλιστικά υπνωτικές κιθάρες που καθαρίζουν την ψυχή σου και ατέρμονη άνοδος προς μια απίθανη κορυφογραμμή ρυθμού, θορύβου και μουσικής πληρότητας. Κάπου στην μέση, με μια νεοκλασσική υπόσταση, έρχεται το "Fam/Famine". Φαντάζει και μάλλον είναι, η πιο αδιάφορη σύνθεση της κυκλοφορίας καθώς όντας αρκετά πειραματικό προσανατολίζεται σε μια πορεία θορύβων που ανεβάζει ένταση ελαφρά, αλλά περιέχει πολλά ανούσια έως άχρωμα σημεία. Όπως και να το κάνουμε όμως αυτή η ορχήστρα ξέρει να συνθέτει. Αυτή η μπάντα ξέρει να δημιουργεί. Αυτή η παρέα κάνει το πείραμα κανόνα. Αυτή η κολεκτίβα παράγει έναν ανατριχιαστικό post-rock θόρυβο, που τόσο επιβλητικό όπως στο τελευταίο μέρος του "Anthem For No State" (το έπαιζαν ζωντανά ως "Railroads"), δεν έχω ξανακούσει ποτέ! Αυτό είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια, που έχουν συνθέσει ποτέ και καταφέρνει να περιέχει σχεδόν ότι στοιχείο έκανε μεγάλους και συνάμα υπέροχους τους Καναδούς.  

Ο Εωσφορικός Πύργος είναι μαγευτικός. Δεν είναι ο καλύτερος τους δίσκος αλλά περιέχει τις στιγμές του. Σίγουρα ξεπερνάει άνετα σε ποιότητα τα δύο τελευταία τους και τολμώ να πω ότι στις δύο βασικές και μεγάλες συνθέσεις του θυμίζει λίγο από "Lift Yr. Skinny..." "Yanqui U.X.O." και "Slow Riot..." . Αν και τα άλλα κομμάτια περιείχαν λίγο από την φλόγα του τελευταίου ας πούμε, θα μιλάγαμε για αριστούργημα. 

Αντί επιλόγου θα κλείσω με κάποια δικά τους λόγια που απαιτούν ένα τέλος στις ξένες (πολεμικές) εισβολές, τέλος στα σύνορα και αναγνώριση ως αναφαίρετων ανθρώπινων δικαιωμάτων της υγειονομικής περίθαλψης, της στέγασης, της τροφής και του νερού. Εκτός αυτών, στη σελίδα τους αξίζει να διαβάσετε και λίγα λόγια που συνοδεύουν κάθε μία σύνθεση του δίσκου τους. Καταλήγω με την ευχή τους, οι μαλάκες εμπειρογνώμονες-ειδικοί που διέλυσαν τον κόσμο να μην ξαναμιλήσουν ποτέ. 

Bandcamp