Godspeed You! Black Emperor

Οι Καναδοί δεν χρειάζονται εισαγωγές και λοιπά στοιχεία για το ποιόν τους. Είναι και θα παραμείνουν στην ιστορία ως μία από τις μεγαλύτερες, καλύτερες και επιδραστικότερες μπάντες στον χώρο του ανεξάρτητου και μοντέρνου rock.

Όπως και στην προηγούμενη δουλειά τους, έτσι και εδώ, μας παρουσιάζουν, σε μια προσεγμένη έκδοση, κομμάτια τα οποία δουλεύουν επί χρόνια και παίζουν ζωντανά με διάφορες εκφάνσεις. Δυστυχώς, αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπόρεσα να ενθουσιαστώ και να ξαφνιαστώ. Δεν κατάφερα να νιώσω αυτό που πάντα μου έδιναν αυτοί οι γίγαντες του είδους. Το καινούργιο, το άπιαστο, το καινοτόμο και το απίθανα εξελιγμένο. Οι τέσσερις συνθέσεις της φετινής κυκλοφορίας λοιπόν, είναι ουσιαστικά μία δημιουργία που παλεύουν τουλάχιστον τρία χρόνια. Πρόκειται για το "Behemoth", κομματάρα τριών τετάρτων σε διάρκεια, η οποία έχει ηχογραφηθεί και ζωντανά παλιότερα από το We Have Signal. Εδώ λοιπόν ο ρόλος μου είναι εύκολος μιας και μιλάμε για σύνθεση η οποία έχει ακουστεί αρκετά.

Ο δίσκος ανοίγει με το "Peasantry Or 'Light! Inside Of Light!'", που ουσιαστικά ήταν η εισαγωγή και το κλιμακωτό μπάσιμο του "Behemoth". Πάνω από δέκα λεπτά γεμάτα από τεράστιες αρμονίες και άγριο θόρυβο σε αδυσώπητα κρεσέντο και μεταβάσεις. Κιθάρες και βιολιά σε πόλεμο. Ταλαντώσεις και μια γνώριμη χροιά που μας έχουν συνηθίσει οι Καναδοί τα τελευταία χρόνια. Η συνέχεια με τα "Lambs' Breath" και "Asunder, Sweet", ρίχνει τις εντάσεις, φεύγει από τo post-rock και πάει σταδιακά σε ένα ενδιαφέρον πέρασμα γεμάτο πειραματικά drones, σκοτεινά ηχοτοπία και ενδιαφέρουσες ambient στιγμές. Πράγμματα που και αυτά τα κάνουν καλά. Ιδιαίτερα καλά. Αν ξεχωρίσεις αυτά τα δύο σημεία του δίσκου και απομονώσεις αυτά τα κοντά δεκαπέντε λεπτά της σύνθεσης, δεν έχεις να κάνεις με τίποτα που θυμίζει την παρέα από το Μόντρεαλ. Νομίζεις ότι ακούς thisquietarmy, Natural Snow Buildings και Nadja. Μέχρι την στιγμή που σκάει ξανά το πρώτο τύμπανο. Αυτό σηματοδοτεί το πέρασμα στο τέταρτο μέρος της σύνθεσης. "Piss Crowns Are Trebled" και σταδιακά, αργά, αλλά μεθοδικά τα drones γίνονται νότες, οι θόρυβοι αρχίζουν να θυμίζουν ξανά μελωδίες και ο ήχος αρχίζει να μεταβάλλεται σε αγαπημένο, κατά την δική τους συνταγή, παραφορτωμένο post-rock. Ανεβαίνει βασανιστικά, γεμίζει ιδέες, εμπνεύσεις και καταλήγει σε ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά τους κομμάτια. Ίσως πιο βαρύ από ότι συνήθιζαν, αλλά σίγουρα σύνθεση που τα έχει όλα.

Όπως είπα και παραπάνω, αν ακολουθείς τις μουσικές της μπάντας, δεν μπορείς να ενθουσιαστείς με αυτόν τον δίσκο. Σίγουρα, μιλάμε για μια εκπληκτική σύνθεση (του 2012...) η οποία ακούγεται με διαμαντένια παράγωγη και τρομερό ήχο, αλλά δεν μπορεί να μου δώσει το κάτι παραπάνω. Έχει ήδη παλιώσει. Δεν θέλω ο νέος δίσκος των ινδαλμάτων του χώρου, να είναι κάτι τόσο παλιό.. Ε, πως να το κάνουμε. Δεν είναι ωραίο. Δεν θέλω να τους αδικήσω, αφού συνθετικά και παικτικά, οφείλω να πω ότι δεν βρίσκω ψεγάδι στα κομμάτια, αλλά ο νέος δίσκος, γουστάρω να είναι νέος και στ' αυτιά μου.