Gary Clark Jr.

Είναι αστείο που κατά κόρον το "The Story Of Sonny Boy Slim" χαρακτηρίζεται από πολλούς ως το δεύτερο άλμπουμ του Gary Clark Jr. Είναι αστείο αλλά δεν έχει καθόλου πλάκα. Αυτό που κρύβει από πίσω είναι η άγνοια ή ακόμα χειρότερα η αδιαφορία περί της δισκογραφίας του πριν το "Blak And Blu" του 2012. Μία αδιαφορία που ενισχύεται από τη μη αναφορά της σε σημαντικά ενημερωτικά μουσικά site αλλά ακόμα και στο επίσημο site του ίδιου του καλλιτέχνη. Γιατί η αλήθεια είναι ότι μπορεί η δισκογραφία του να ξεκινάει από το 2007 αλλά η καριέρα του ξεκίνησε μόλις εδώ και τρία χρόνια.

Το ειρωνικό κατά μία έννοια είναι ότι όταν ο Gary o Clark o Junior αποφάσισε ότι οι παραδοσιακές φόρμες των blues είτε δεν ήταν αρκετές για να τον κάνουν γνωστό είτε δεν ήταν αρκετές για να εκφράσουν το εύρος των επιρροών του, ήταν και η στιγμή που είχε αναπτύξει τον ήχο της ηλεκτρικής του κιθάρας στον καλύτερο βαθμό, όπως τραγούδια σαν τα "Bright Lights" και "When My Train Pulls In" απέδειξαν. Η μεγάλη δισκογραφική που τον στηρίζει βρήκε στο πρόσωπό του έναν μουσικό που μπορεί με την ίδια ευκολία να πλασάρει στο mainstream ραδιοφωνικό κοινό και τα ποιοτικά μουσικά έντυπα αν και με διαφορετικά επιχειρήματα στο καθένα. Ο ίδιος βρέθηκε από ένας άσημος blues δημιουργός στο επίκεντρο της blues ανανέωσης. Στην πραγματικότητα η σημασία του είναι μάλλον μεγαλύτερη από την αξία του.

Αυτό που εν γνώσει του ή κατά σύμπτωση κάνει ο Gary Clark Jr. είναι ότι δημιουργεί τον χαμένο κρίκο τη συνέχειας της «μαύρης» μουσικής. Το πέρασμα από τα blues σε πιο σύγχρονες μορφές έκφρασης της κουλτούρας των μαύρων της Αμερικής όπως την hip hop και το r'n'b δεν είναι σαφές αν δεν περάσει μέσα από το φίλτρο διάφορων άλλων μουσικών ρευμάτων αλλά και πολυσχιδών καλλιτεχνών όπως ο Prince. Δίσκοι όπως τα "Blak And Blu" και το "The Story Of Sonny Boy Slim" κάνουν αυτή την αλυσίδα πολύ περισσότερο άμεση. Και αν αυτό ακούγεται υπερβολικό, ας συμφωνήσουμε έστω ότι, και πάλι ακούσια ή εκούσια, μπορεί να επαναφέρει τα blues με τον Δούρειο Ίππο του ξανά στο mainstream μουσικό προσκήνιο.

Αυτό όμως έχει και το κόστος του. Για κάθε "Hold On" που δείχνει να τηρεί τη συνταγή, υπάρχει και ένα "Down To Ride" που είναι απλά απαίσιο. Για κάθε όμορφο "Cold Blooded" που σε κάνει να χαίρεσαι που συνδυάζει όλα αυτά τα είδη σε κάτι τόσο ευήκοο, υπάρχει και ένα ομορφότερο "Stay" που σε κάνει να βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που δεν αφέθηκε να δημιουργήσει έναν καταιγιστικό δίσκο κιθαριστικού blues. Εν μέσω όλων αυτών, το "The Story Of Sonny Boy Slim" είναι ένας δίσκος καλύτερος του προηγούμενου, πιο συνεκτικός, πιο ομοιόμορφος και με καλύτερες χειρότερες στιγμές αλλά και χειρότερες καλύτερες. Δυστυχώς τα τραγούδια που ξεχωρίζουν και είναι μάλλον τα "The Healing", "Church" και "The Grinder" δεν μπορούν να κοντράρουν αυτά που πριν τρία χρόνια έκαναν γνωστό τον Gary Clark Jr.

Όπως (μέσα στην απύθμενη βλακεία του) λέει και ο Κοέλιο, ό,τι συμβεί μία φορά, μπορεί να μην συμβεί και δεύτερη. Ό,τι όμως συμβεί δύο, θα συμβεί σίγουρα και τρίτη. Κατά συνέπεια θα πρέπει να αναμένουμε ότι ο Gary Clark Jr. θα κυκλοφορήσει και τον επόμενο δίσκο του με αυτή τη μίξη ειδών και επιρροών. Αν καταφέρει να συνδυάσει τη σημασία του εγχειρήματός του με μία ισάξια μουσική πρόταση, μπορεί και να κυκλοφορήσει το αριστούργημά του. Μέχρι τότε θα έχουμε το "The Story Of Sonny Boy Slim" ως έναν δίσκο που πρέπει να ακούσεις για να καταλάβεις τι προσπαθεί να δημιουργήσει και να ευχόμαστε ότι αυτό δεν θα τον ρουφήξει σε μία μαύρη τρύπα για τα blues, που θα τα εξαφανίσει από τη μουσική του.