Foals

Σαν χθες θυμάμαι το 2008, όταν στο forum του Rocking.gr συζητούσαμε για μια μυστήρια, καινούργια, ελπιδοφόρα βρετανική μπάντα με Έλληνα τραγουδιστή ονόματι Foals. Ένας χρήστης είχε προβλέψει τότε, με επιφυλάξεις, ότι κάποτε θα κάνουν μεγάλη επιτυχία, την ίδια στιγμή που εγώ είχα ενθουσιαστεί που είχαν κομμάτι με τίτλο "Olympic Airways"...

Ωραίες εποχές. Μετά το ακατέργαστο και συμπαθητικότατο εκείνο ντεμπούτο, είχαμε το σαφώς ανώτερο "Total Life Forever" το 2010 για να φτάσουμε στο εξαιρετικό "Holy Fire" το 2013, το οποίο είχα λιώσει και ως εκ τούτου του απέδωσα αξιοκρατικά θέση στους αγαπημένους μου δίσκους της τότε χρονιάς.

...και φτάνει η ώρα για τον τέταρτο δίσκο των Foals. Όταν έχεις να διαδεχθείς μια δισκάρα, υπάρχουν τα εξής δύο τινά - τα οποία έχουν τις εξαιρέσεις τους, ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση επιβεβαιώνονται στο έπακρο. Καταρχάς, ο πήχης έχει τεθεί τόσο ψηλά που ακόμη και ένας αντικειμενικά πολύ καλός δίσκος θα δημιουργήσει την αίσθηση ότι κάτι λείπει. Κατά δεύτερον, η εμπορική ανταμοιβή πάντα έρχεται με καθυστέρηση ενός δίσκου. Πάντα. Η καλλιτεχνική επιτυχία εξαργυρώνεται στην επόμενη κυκλοφορία. Και είναι λογικό.

Το "What Went Down" ανήλθε, λοιπόν, στο #3 στην Μ. Βρετανία και στο #58 στις Η.Π.Α., όντως έτσι ο πιο επιτυχημένος δίσκος της καριέρας τους και ένας από τους πιο εμπορικά επιτυχημένους alt rock δίσκους της χρονιάς. Το αξίζει; Εν μέρει ναι. Ξεκινάει αρχοντικά, με κεκτημένη ταχύτητα και αέρα κορυφαίου σταδιακού συγκροτήματος και αναρωτιέσαι πόσο ψηλά θα φτάσουν πια, ακούγοντας το πιο rock κομμάτι τους, το εξαιρετικό "What Went Down" με μια κολοσσιαία μπασογραμμή να ξεπετάγεται από μια τρύπα στο έδαφος.

Το "Mountain At My Gates" με τα φοβερά γκάζια που πατάει στο τελείωμα ακολουθεί ευθύς αμέσως, λίγο πριν δώσει την σκυτάλη στο χορευτικό laid back "Birch Tree". Εναρκτήρια τριάδα παγκοσμίας κλάσης, φίλοι μου. Αν συνέχιζε όλος ο δίσκος στο ίδιο ποιοτικό επίπεδο θα μιλούσαμε για το magnum opus τους, ωστόσο από τη συνέχεια θα λείψουν οι αξιομνημόνευτες συνθέσεις.

Επ' ουδενί δεν έχουμε κακή μουσική. Οι ήχοι είναι όλοι δουλεμένοι στο έπακρο, οι ατμόσφαιρες αναδεικνύονται από την πλούσια παραγωγή και ο Yannis Philippakis έχει κερδίσει πια τον τίτλο της αναγνωρίσιμης φωνής. Το μοντέρνο, δυναμικό rock μπλέκεται με την ατμοσφαιρική pop, όμως λείπει αυτό το κάτι, η μαγική ελκτική δύναμη μεταξύ του δαχτύλου σου και του κουμπιού του repeat, πλην συγκεκριμένων εξαιρέσεων.

Το "Snake Oil" διατείνεται πώς θα βαράει ως άλλο "Inhaler" αλλά λείπουν τα ενδιαφέροντα γυρίσματα και ρεφρέν, το "Night Swimmers" δείχνει να προσπαθεί να φτάσει κάπου, μα θα καταφέρει να ανέβει μόνο σε ένα όχι και τόσο πρωτοκλασάτο brit pop ξέσπασμα ενώ το ατμοσφαιρικό "London Thunder" είναι ευχάριστο στο αυτί, μα τίποτα που να μην έχουμε ξανακούσει αρκετές φορές.  Πλησιάζοντας προς το τέλος, θα έχουμε μια όμορφη έκλαμψη με το προτελευταίο "Lonely Hunter" στον ήχο των Foals που έχουμε αγαπήσει και συχνά κολλήσει.

Θέλουμε και μια συνοπτική ματιά για τον δίσκο; Το "What Went Down" είναι μια πολύ καλή πλην άνιση κυκλοφορία που μας προσφέρει μερικές κομματάρες και ένα όμορφο στο αυτί σύνολο, μα κατάτι κατώτερο των προσδοκιών, με αρκετές συνθέσεις να έχουν γραφτεί στο ρελαντί από τον ταλαντούχο κύριο Philippakis. Έχω την αίσθηση πως, εν μέσω της συνολικής ανόδου του brand name τους, ρίχνουν το βάρος στις live εμφανίσεις που έχουν το ψωμί και μας πετάνε μερικά υψηλού επιπέδου χιτάκια να έχουμε να παίζουμε. Καλά κάνουν.