Firewind

Αισίως οι Firewind φτάσανε να κυκλοφορούν την έβδομη στουντιακή τους δουλειά, την δεύτερη από την στιγμή που ο Κώστας Καραμητρούδης αποτέλεσε τον εκλεκτό του «Madman» για τη θέση του κιθαρίστα της μπάντας του.

Για όσους έχουν παρακολουθήσει την εξέλιξη του συγκροτήματος δεν θα βρεθούν προ εκπλήξεων με το "Few Against Many", καθώς εύκολα καταλαβαίνει κανείς, από την πρώτη κιόλας ακρόαση, πως ηχητικά δεν διαφοροποιούνται πολύ από τη heavy/power κατεύθυνση του "Days Of Defiance", αν και υπάρχει η διάθεση να τείνουν περισσότερο προς το heavy στοιχείο, αφού εμφανώς οι ταχύτητες έχουν περιοριστεί. Το άλμπουμ έχει πάρα πολύ καλή παραγωγή η οποία δίνει μια αίσθηση μοντέρνου στο όλο αποτέλεσμα. Όχι τυχαίο καθώς οι άνθρωποι που έχουν αναμειχθεί στην δημιουργία του δίσκου έχουν να επιδείξουν συνεργασίες με μπάντες όπως οι Trivium, Mastodon, Symphony X και Hatebreed, μεταξύ άλλων.

Στο συνθετικό κομμάτι, μπορώ να πω πως δεν ικανοποιήθηκαν πλήρως οι προσδοκίες μου. Δεν έχει να κάνει με τις ιδέες, αλλά με την ανάπτυξη τους μέσα στο κάθε τραγούδι. Το κυριότερο πρόβλημα είναι η αδυναμία να γράψουν πιασάρικα ρεφρέν τα οποία θα κολλήσουν στο μυαλό του ακροατή, καθώς και τα φωνητικά του Papathanasio, τα οποία δεν μπορούν να βοηθήσουν δίνοντας βάθος στις ερμηνείες του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου τραγουδιού αποτελλεί το "Losing My Mind", αφού η δυναμική που του δίνει η αρχική AC/DC αισθητική και η κλιμάκωση μέχρι να μπει το φοβερό riff, στη συνέχεια πνίγεται από την αδυναμία ανάπτυξης της σύνθεσης και το μετριότατο ρεφρέν.

Από την άλλη έχουμε τον Gus G. ο οποίος πραγματικά έχει κάνει καταπληκτική δουλειά στο κιθαριστικό μέρος. Solo για όλα τα γούστα με τεχνική κατάρτηση που θα ζήλευαν πολλοί, φοβερές μελωδίες και lead σημεία που δεν μπορείς παρα να παραδεχτείς την ποιότητά τους. Δεν πρέπει να παραβλέψουμε και την πολλή καλή δουλειά που έχει γίνει στο rhythm section από τους Χριστοδουλίδη (a.k.a. Christo) και Nunez.

Ψάχνοντας τις καλύτερες στιγμές μέσα στο δίσκο δεν μπορώ παρά να κλείσω πονηρά το μάτι στο "Few Against Many" για το «κόλπο» με την κιθάρα στο ρεφρέν, στο "Glorious" για το πάντρεμα του μοντέρνου κοφτού riff με τις όμορφες μελωδίες, στο "Edge Of A Dream" για την ωραία ατμόσφαιρα (με τη βοήθεια των Apocalyptica) και στο "Destiny" γιατί μου θύμισε τα power χρόνια της εφηβίας μου. Καλύτερη όμως μακράν σύνθεση αποτελεί το "No Heroes, No Sinners", το οποίο θα πρέπει να αποτελέσει και τον μελλοντικό οδηγό για την μπάντα στο κομμάτι της συνθεσης. Ωραίο Nevermore-ικο riff, φοβερό solo (από τέτοια βέβαια ο δίσκος έχει πολλά) και ένα καλοβαλμένο και πιασάρικο ρεφρέν, η συνταγή της επιτυχίας με λίγα λόγια.

Για να αποφύγω τις παρεξηγήσεις, δεν λέω πως το "Few Against Many" είναι κακό ή μέτριο άλμπουμ. Αντιθέτως είναι αρκετά καλό και θα ικανοποιήσει τους οπαδούς τους και θεωρώ πως η πιο μοντέρνα προσέγγιση σε κάποια σημεία μπορεί να λειτουργήσει ανανεωτικά για την μπάντα μελλοντικά. Όμως για να κάνουν το παραπάνω βήμα στην καριέρα τους θα πρέπει να προσπαθήσουν ακόμη περισσότερο και να μην επαναπαύονται στα όσα έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα.