Faith No More

Το ευρύτερο πλαίσιο

Το εξώφυλλο ασπρόμαυρο, όπως ο τελευταίος δίσκος τους, τότε, το 1997...

Όσο απίστευτο κι αν μοιάζει, έχουμε νέο άλμπουμ από τους Faith No More στα '10s. Όταν έφτασε στα χέρια μου, περιεργάστηκα για ώρα το εξώφυλλο, διάβασα διερευνητικά τους τίτλους των κομματιών και σχεδόν δίστασα να πατήσω το play. Το ρίσκο ήταν μεγάλο και οι πιθανότητες να προκύψει κάτι επιτηδευμένο πάμπολλες. Πόσο εύκολα θα μπορούσαν άραγε να ξαναβγάλουν τη διαστροφή με την οποία έπιασαν απάτητες κορυφές την δεκαετία 1987-1997;

Μεγάλο ερωτηματικό η ανατολή ετούτου του Ανίκητου Ήλιου ("Sol Invictus") και η κατεύθυνσή του. Ο Patton πάντα πειραματιζόταν στα πολυάριθμα project του έκτοτε, φθάνοντας τον ήχο και την αισθητική στα (δικά του) άκρα. Επίσης, εναρμονίζεται με τις εξελίξεις της εποχής του. Βλέπετε, κατά τη διάρκεια συναυλίας συνδέεται στο chatroulette και δείχνει το πουλί του σε αγνώστους. Και αυτό πριν χρόνια, τώρα υποθέτω ότι βρίσκει γκόμενες μέσω Tinder.

Από την άλλη, ο σημαντικός πυρήνας των Faith No More ονόματι Billy Gould δεν θα λέγαμε πως υπήρξε το ίδιο δραστήριος τα χρόνια που πέρασαν. Και ούτε, μάλλον, δείχνει να προσπαθεί να ζήσει ως άνθρωπος των καιρών του - γιατί αλλιώς να έκανε project με τον κιθαρίστα των πιο-πασέ-πεθαίνεις Korn;

Λίγο διαφορετική να ήταν η παραγωγή και θα βρισκόμασταν στο 1999, δίχως κανένα δισκογραφικό κενό

Πλατειάσαμε, αλλά όταν έχεις να κάνεις με κάτι τόσο πολυαναμενόμενο πρέπει να βάλεις τα πράγματα στο ευρύτερό τους πλαίσιο. Και βλέποντας τη μεγαλύτερη εικόνα, ενώ ταυτόχρονα ακούμε τις μουσικές του "Sol Invictus", δεν μπορούμε παρά να μουρμουρίσουμε: «Ρε, αυτό είναι πολύ πιο Faith No More απ' ό,τι περιμέναμε». Πραγματικό Faith No More, όχι αναμασήματα και κουραφέξαλα. Λίγο διαφορετική να ήταν η παραγωγή και θα βρισκόμασταν στο 1999, δίχως κανένα κενό.

Προφανώς, δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να γίνει κάποια σύγκριση με τα μεγαθήρια του παρελθόντος. Θα ήμασταν κουτοί να επιχειρούσαμε κάτι τέτοιο. Ωστόσο, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε πως, ηχητικά, ο πιο συγγενικός δίσκος είναι το "King For A Day..." - και γνωρίζουμε ότι αυτό είναι το magnum opus τους, ε; Άρα, καλά νέα για όλους.

Η θεατρικότητα είναι εδώ. Το ίδιο και ο συνδυασμός διαστροφής με πιασάρικες μελωδίες. Αυτό το experimental rock μπορεί να μην ακούγεται τόσο experimental πια. Έχει προχωρήσει η μουσική και έχουν αλλάξει οι παραστάσεις μας. Όμως, είναι ανέλπιστα πηγαίο. Οι στίχοι παραμένουν αυτοαναφορικοί, εικονοπλαστικοί, αλληγορικοί και έντονοι. Μουσικά, πολύ συχνά δεν θα διστάσουν να αγριέψουν τα πράγματα, ενώ οι κλασικές ατμοσφαιρικές νουάρ στιγμές θα κάνουν συχνά-πυκνά την εμφάνισή τους.

Get the mother fucker on the phone, someone got hurt

Οι Faith No More είναι τεράστια μπάντα, από τις πιο επιδραστικές που θα βρεις εκεί έξω σε τόσα διαφορετικά μεταξύ τους rock παρακλάδια και, ως εκ τούτου, η επιστροφή τους συνιστά σημείο αναφοράς για τη χρονιά. Δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου: παρ' όλο που ήταν ισοπεδωτικοί στις δύο reunion εμφανίσεις τους πριν λίγα χρόνια στη χώρα μας, περίμενα χρυσή μετριότητα. Και όντως, υπάρχουν δυο-τρία κομμάτια που λες χρυσές μετριότητες εδώ μέσα. Όμως, κατά κύριο λόγο, έχουμε έναν δίσκο που θα πρέπει να είσαι κουφός ή να μην γουστάρεις Faith No More (τι εννοείς ότι δεν καταλαβαίνεις τη διαφορά;) για να μην εκτιμήσεις.

Θέλετε πειστήρια; Ακούστε τα πλήκτρα του "Superhero". Κολλήστε με το αντιδάνειο-Dillinger-Escape-Plan στο πιασάρικο ρεφρέν του "Rise Of The Fall". Απολαύστε θύμησες του "Angel Dust" στο "Matador". Μα πάνω απ' όλα, ανατριχιάστε με το spoken word σημείο του "Cone Of Shame" και ...get the mother fucker on the fucking phone γιατί έχουμε επιτέλους καινούργιο κομμάτι Faith No More να μας φτιάχνει, λίγο πριν τη νυχτερινή μας έξοδο τώρα που πιάνει καλοκαίρι. Goodbye motherfucker, my lover, you had it coming.

Υ.Γ.: Streaming ολόκληρο εδώ (για όσο κρατήσει).