Evanescence

Τόνοι μελανιού (ηλεκτρονικού και μη) έχουν χυθεί για την περίπτωση των Evanescence, οι οποίοι ευτύχισαν να κάνουν επιτυχία σύντομα και να δουν το όνομα τους στην κορυφή των charts, ήδη από τον πρώτο τους δίσκο. Τα συνεπακόλουθα αυτού όμως (live cd και ημιαποτυχημένη συναυλία με πανάκριβο εισιτήριο στην Ελλάδα) έκαναν πολλούς να τους κατατάξουν στη "Β' Εθνική" του metal: εκεί δηλαδή που παίζουν όλοι όσοι είναι συμπαθείς, αλλά όχι αρκετά "ποιοτικοί" για τα γούστα μας.

Έτσι φέτος με το "The Open Door" οι Evanescence καλούνται να αποδείξουν πως έχουν τα φόντα να "ανέβουν" κατηγορία και προσπαθούν να μας κάνουν να τους ξαναγνωρίσουμε και ενδεχομένως να τους ξανακρίνουμε με περισσότερη αντικειμενικότητα και επιείκεια. Οι μεγάλες πωλήσεις έφεραν μεγάλη επιτυχία και η μεγάλη επιτυχία, μεγάλες προσδοκίες και μεγάλες απαιτήσεις. Μπορούν να μας τις καλύψουν; Ας πάμε να δούμε...

Θα αρχίσω κάπως ανορθόδοξα, αναλύοντας την εξέλιξη στον ήχο των Evanescence. Ήδη γράφοντας τις λέξεις "εξέλιξη" και "Evanescence" στην ίδια πρόταση εντυπωσιάζομαι! Οι Evanescence δεν ήταν το συγκρότημα που όλοι περίμεναν να παγιδευτεί στη μανιέρα των charts και να αντιγράψει τον εαυτό του; Οι Evanescence δεν ήταν εκείνοι οι "ατάλαντοι" που έγραφαν τραγούδια για "κοριτσάκια", για τα videoclip και τα λεφτά; Ότι και να λένε οι κατήγοροι τους, προσωπικά αυτές τις απόψεις ποτέ δεν τις συμμερίστηκα και το φετινό "The Open Door" τους ευτυχώς με επιβεβαιώνει. Οι Evanescence κατάφεραν κάτι σπουδαίο: η επιτυχία τους τούς έδωσε μεγαλύτερη καλλιτεχνική ελευθερία και σε συνδυασμό με τα πολλά λεφτά που "έπεσαν" από την εταιρία για να έχουν εγγυημένες πωλήσεις, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα δίσκο ωριμότερο και -τολμώ να πω- καλύτερο από το πασίγνωστο πλέον "Fallen".

Η δομή των κομματιών τους είναι πλέον αποκλειστικά προσανατολισμένη στη φωνή της Amy Lee. Οι κιθάρες συνοδεύουν, το πιάνο έχει την πρωτοκαθεδρία και όλα τα όργανα συνδυάζονται για να "δέσουν" απόλυτα με τις μελωδίες που τραγουδάει η φωνή, μελωδίες ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και εθιστικές. Οι διαφορές με το παρελθόν έγκεινται στο πιάνο: τα κομμάτια τους είναι ξεκάθαρα γραμμένα πάνω σε αυτό και χαρίζουν τις καλύτερες των μελωδιών τους στη φωνή της Amy Lee, μια φωνή που μπορεί να μην έχει πολύ μεγάλη έκταση, αλλά σίγουρα έχει χαρακτηριστική χροιά και στο "The Open Door" μοιάζει καλύτερα δουλεμένη, με αποτέλεσμα να αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο.

Στο δίσκο δε θα βρούμε πολλά "hit", αν και τα "Lacrymosa" (απίστευτη δουλειά με τη συνοδευτική χορωδία), "Call Me When You 'Re Sober" (το νέο "μεγάλο κομμάτι" των Evanescence), "Lithium" (πολύ συναισθηματικό και λυρικό) και "Sweet Sacrifice" (ιδανικό για άνοιγμα δίσκου) εικάζω ότι μπορούν να τους ξανανεβάσουν στα charts, καθώς πρόκειται για πολύ όμορφα κομμάτια που φέρουν συνάμα και την απαραίτητη (για τα charts) pop επίστρωση.

Και μιας και αναφέραμε την "πέτρα του σκανδάλου": ναι, οι Evanescence δεν αποκηρύττουν τις pop καταβολές τους, αλλά προσωπικά αδιαφορώ. Ο δίσκος είναι γεμάτος αισθαντικές στιγμές, η Amy Lee τραγουδά για τα δεινά του έρωτα και σε κερδίζει και το "The Open Door" βρίθει στιγμών περισυλλογής και μελαγχολίας. Και το σημαντικότερο; Στηρίζει την όλη του επιτυχία στην όμορφη μουσική και όχι σε marketingίστικα τερτίπια. Και αυτό σίγουρα είναι ένα εξελικτικό βήμα, ένα βήμα ωρίμανσης, μια πρόοδος που οφείλω να παραδεχτώ για τους Evanescence.

Όσοι εξακολουθείτε να πιστεύετε πως τα σύνορα της pop με το metal είναι "terra incognita" για εσάς και τα γούστα σας, μη δοκιμάσετε να πλησιάσετε τον συγκεκριμένο δίσκο. Με το "The Open Door" οι Evanescence κερδίζουν τόσο την εμπιστοσύνη μου, όσο και μια θέση στο στερεοφωνικό μου για πολύ καιρό. Με δουλειά ανάλογης ποιότητας στο μέλλον, ίσως καταφέρουν να αποκηρύξουν τη "ρετσινιά" του "εμπορικού". Όσοι από εσάς δεν κάνετε διαχωρισμούς, ακούστε το νέο Evanescence και δε θα χάσετε!