Evanescence

«Hello, hello, remember me?» τραγουδά σε κάποιους στίχους του "Evanescence" η Amy Lee και εγώ έρχομαι με τη σειρά μου να ρωτήσω, τους θυμάστε όντως αυτούς; Φαντάζομαι πως ναι, καθώς το συγκρότημα είχε καταφέρει να συγκεντρώσει ένα αρκετά ισχυρό fanbase, τόσο στην Ελλάδα, όσο και παγκοσμίως, έτσι ώστε, παρ' όλη την εσωστρέφεια στην οποία έπεσε η Amy Lee (η οποία αναφερόταν όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν από το "The Open Door" του 2006 σε διάφορα άλλα solo projects πέραν των Evanescence), ναι, ο νέος δίσκος των Evanescence είναι αναμενόμενος. Αναμενόμενος για δύο κυρίως λόγους: πρώτον γιατί πέρασαν πολλά χρόνια από τον προηγούμενο (και στο μεσοδιάστημα πέθανε σχεδόν η σκηνή της οποίας πρωτοστατούσαν οι Αμερικανοί) και δεύτερον γιατί πραγματικά μετά από τόσες αλληλοαντικρουόμενες δηλώσεις για την κατεύθυνση της νέας μουσικής των Evanescence, σχεδόν φοβόσουν να πατήσεις το play. Άτιμη η δουλειά που κάνουμε όμως και το πάτησα.

Το "What You Want", που έχει κυκλοφορήσει ήδη, το έχετε ακούσει: είναι το single που περιμέναμε να ακούσουμε από το σχήμα και φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του ήχου που το έκανε αγαπητό. Ο νέος δίσκος φέρει το όνομα της μπάντας και για τα rock ειωθότα αυτό ξέρετε πως σημαίνει ένα πράγμα και οι Evanescence φαίνεται πως προσπαθούν όντως να το κάνουν: ο δίσκος είναι μια καλή αφορμή για reboot του franchise της Amy Lee, μια ευκαιρία για να ξανασυσταθεί στο κοινό που την ακολούθησε και φαίνεται εν γένει να την περίμενε να εξέλθει από την προσωπική της αυτοεξορία, με ένα δυνατό υλικό. Τελικά, το άλμπουμ υφολογικά στέκεται ανάμεσα στα δύο προηγούμενα: τα οπερετικά / πομπώδη / επικά μέρη του "The Open Door" έχουν μειωθεί αρκετά και ο δίσκος μοιάζει να έχει πάρει το ύφος του "Fallen" και να τον έχει επαναφέρει / φρεσκάρει / εντάξει στο status του 2011. Ευτυχώς, το συνονθύλευμα μουσικών που «απολαύσαμε» το 2007 επί σκηνής με την πάροδο των χρόνων έγινε κανονικό συγκρότημα και τουλάχιστον στο studio οι Evanescence μοιάζουν δεμένοι, αν και το rhythm section που σουλατσάρει πίσω από τη βιτρίνα του ήχου τους, που είναι πάλι η φωνή και τα πλήκτρα της Lee, μοιάζει πολύ τυπικό για να υποχρεωθείς να το προσέξεις παραπάνω από όσο του αξίζει. Λογικό όμως σε τελική ανάλυση, καθώς η Lee γράφει μουσική, αυτή είναι μπροστά, το προσωπικό της όχημα / σχήμα είναι οι Evanescence και έτσι του συμπεριφέρεται: αυτή είναι στο τιμόνι και οι υπόλοιποι πίσω στην καρότσα, να κρατάνε τα μπόσικα και να προσφέρουν ό,τι τους αφήνει.

Ενστάσεις; Ναι έχουμε. Οι Evanescence είναι και πάλι ραδιοφωνικοί και με το φετινό δίσκο φορτώνουν το βιογραφικό τους με ακόμα 3-4 hit single που θα δικαιολογήσουν αύριο μεθαύριο τα Χ ευρώ / δολάρια κάποιου να τους δει live. Ο δίσκος είναι και πιο άμεσος από το "The Open Door" και εκτιμώ πως θα πάει και καλύτερα εμπορικά. Η Amy Lee πατάει στα σίγουρα, δε βρίσκει σε ξέρα και το "Evanescence" ρέει εύκολα, ξανά και ξανά. Από την άλλη, το female-oriented metal (;) / post grunge / new rock που υποτίθεται πως στηρίζουν διέρχεται τεράστια κρίση και δυστυχώς το "Evanescence" δεν το σώζει από τη μιζέρια του. Οι φανμπόηδες θα φανμποηδιάσουν, εκείνοι που κάποτε σιγοτραγουδούσαν το "Bring Me To Life" στα rock μαγαζιά, για να το κοροϊδέψουν στις παρέες τους (για να μην τους φύγει η μαγκιά), θα συνεχίσουν να το κάνουν και η ευρεία μάζα, τουλάχιστον των ελληνικών αυτιών, θα ρίξει μια γρήγορη αυτιά και θα το βάλει στην άκρη, εκτιμώντας τα τυπικά χαρίσματά του, τονίζοντας παράλληλα πως ο δίσκος δεν έχει βάθος και ως εκ τούτου δύσκολα θα επιστρέψεις σε αυτόν μέσα στο χειμώνα. Win-win για την Amy όμως, που ενώ σχεδόν διέλυσε το συγκρότημα, κατάφερε να σώσει την παρτίδα με ένα δίσκο που είναι τελικά όσο κλισέ αντέχουν τόσο οι οπαδοί, όσο και οι εχθροί των Evanescence.