Eric Clapton

Αρκετοί καλλιτέχνες κατάφεραν στη καριέρα τους να πιάσουν κάποια κορυφή, λίγοι όμως κατάφεραν να διατηρηθούν στο κορυφαίο επίπεδο. Ανάμεσα σε αυτούς τους λίγους και εκλεκτούς βρίσκεται αναμφισβήτητα και ο Eric Clapton. Απελευθερωμένος από οποιαδήποτε φοβία ή ανασφάλεια και χωρίς να χρειάζεται να αποδείξει τίποτα σε κανέναν, τα τελευταία δέκα και πλέον χρόνια έχει επιλέξει να εξερευνήσει το παρελθόν μέσα από συνεργασίες και επανεκτελέσεις, προσφέροντάς μας μερικές μόνο εκφάνσεις της συσσωρευμένης σοφίας του.

Δυόμιση χρόνια μετά το εξαιρετικής ωραιότητας "Clapton" o εξηνταοκτάχρονος πλέον «θεός» της κιθάρας γιορτάζει τα πενήντα χρόνια επαγγελματικής σταδιοδρομίας και βαδίζει στον ίδιο δοκιμασμένο (ή μήπως όχι;) δρόμο. O νέος του δίσκος αποτελείται ξανά κυρίως από διασκευές, στο πλευρό του Clapton βρίσκεται πάντα ο Doyle Bramhall II, ενώ δεν λείπουν και εκλεκτοί καλεσμένοι όπως ο J.J. Cale, ο Steve Windwood, ο sir Paul McCartney, ο Taj Mahal και η βασίλισσα του funk / soul, Chaka Khan.

Η βασική διαφορά μεταξύ του "Old Sock" (που χρωστάει το τίτλο του στον David Bowie) και του προκατόχου του είναι ότι εκτός από τις αναφορές στην αμερικάνικη μουσική των μέσων του προηγούμενου αιώνα που παραμένουν, ετούτη τη φορά δίνεται βάρος και στη reggae. Μπορεί η ενασχόληση του Clapton με τη reggae να έχει προϊστορία, καθώς η διασκευή του εν έτει 1974 στο "I Shot The Sheriff" του Bob Marley συνέστησε τη reggae στο ευρύ κοινό, ούτε όμως αποτελεί ειδικότητα του "Slowhand", ούτε συνδέεται άμεσα ή έμμεσα με την blues ιδιοσυγκρασία του.

Από τα τρία φρέσκα κομμάτια, το "Gotta Get Over" με φωνητικά από την Khan είναι ένα τυπικό rhythm 'n' blues, το χαλαρό "Angel" έχει την υπογραφή και την συμμετοχή του J.J. Cale και το "Every Little Thing" μπλέκει τα blues με τη reggae. H reggae έχει τη τιμητική της στο "Further On Down The Road" που συνεισφέρει ο Taj Mahal, το "Till Your Well Runs Dry" του Peter Tosh και το "Your One And Only Man" του Otis Redding. Από τα jazz και popular standards των 30s, τα "The Folks Who Live On The Hill" και "Our Love Is Here To Stay" είναι οι πιο ήπιες στιγμές του άλμπουμ, ενώ το "All Of Me" (κομμάτι που έχουν διασκευάσει και οι πάνκηδες NOFX!) με τη συμμετοχή του McCartney και την υπέροχη μελωδία του ξεχωρίζει.

Στο ίδιο «αμερικάνικο» πνεύμα, η country και η folk έρχονται στo προσκήνιο με το "Born To Lose" του Ted Daffan και το πρωτοηχογραφημένο από τον Lead Belly "Goodnight Irene", κομμάτι που συμπεριέλαβε στο πρόγραμμα των ζωντανών του εμφανίσεων αρκετές φορές τη χρονιά που μας πέρασε ο Jack White o τρίτος. Η πιο δυνατή στιγμή του "Old Sock" είναι εκ των πραγμάτων η ημιακουστική εκδοχή του "Still Got The Blues" του Gary Moore. Η jazzy εισαγωγή, τo Hammond του Windwood, τα δεύτερα γυναικεία φωνητικά αλλά κυρίως η soulful ερμηνεία του Clapton και τα δύο του solo (ένα ακουστικό και ένα ηλεκτρικό) είναι αδύνατον να σε αφήσουν ασυγκίνητο.

Το γεγονός ότι το άλμπουμ ηχογραφήθηκε μέσα σε δύο εβδομάδες αμέσως μετά από περιοδεία, μπορεί να ευνοεί τον αυθορμητισμό (ακόμη και η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι τραβηγμένη από τον ίδιο τον Clapton), στερεί όμως από το τελικό αποτέλεσμα μια βαθύτερη προσέγγιση. Θέλοντας ίσως ακόμη να χωρέσει σε έναν δίσκο μερικά κομμάτια που τον στοιχειώνουν από την παιδική του ηλικία και τη νότη του, ο Eric Clapton δεν έλαβε τόσο σοβαρά υπόψη τον ενιαίο χαρακτήρα που θα πρέπει να διαθέτει ένα άλμπουμ. Σίγουρα πάντως χαιρόμαστε που ο ίδιος απολαμβάνει τον τρόπο που τραγουδάει και με τη σειρά μας απολαμβάνουμε το μαγικό τρόπο που χειρίζεται την εξάχορδη.

Με απόλυτο σεβασμό απέναντι στο πρόσωπο και την ιστορία του καλλιτέχνη, δεν μπορούμε να κρύψουμε ότι το "Old Sock" ακούγεται πλην ελαχίστων εξαιρέσεων τόσο αβίαστα που στο σύνολό του φαίνεται αδιάφορο. Ακόμη και αν υπάρχει η πιθανότητα με τον ερχομό του καλοκαιριού να εκτιμήσουμε λίγο περισσότερο τη reggae πλευρά του, η πεποίθηση ότι πρόκειται για ένα μέτριο άλμπουμ δεν πρόκειται ν' αλλάξει.