Epica

Αν και ποτέ δεν υπήρξα ο μεγάλος fan των Epica, με το "The Quantum Enigma" μπορώ να πω πως αναθεώρησα, μιας και ήταν ένας δίσκος που άκουσα πολύ και είναι γεμάτος φοβερά κομμάτια. Λογικό κι αναμενόμενο λοιπόν να περιμένω πως και πως το "The Holographic Principle", το οποίο συνοδευόταν από δηλώσεις τύπου "bigger, better" από την μπάντα σε σύγκριση πάντα με τον προκάτοχό του. Αληθινά όργανα παντού, κρουστά, πνευστά, λέω εδώ είμαστε πάμε για δισκάρα τώρα.

Όπως είπε η ίδια η μπάντα, είχαν γράψει δεκαέξι κομμάτια, με δώδεκα εξ αυτών να βρίσκουν τελικά τη θέση τους στο άλμπουμ. Υπήρχαν και σκέψεις να βγει ως διπλός δίσκος, όπως μας είπε και ο ίδιος ο Mark Jansen, αλλά εν τέλει δεν προχώρησαν. Ευτυχώς, γιατί και τα δώδεκα κομμάτια φαίνονται πολλά τελικά. Κι εξηγούμαι, σε καμία περίπτωση δεν έχω πρόβλημα με τα μεγάλα σε διάρκεια άλμπουμ, ωστόσο πιστεύω πως το "The Holographic Principle" θα ήταν αρκετά καλύτερο αν επικεντρωνόταν στις δυνατές στιγμές του, γιατί νιώθω πως κάπου κάνει μια κοιλιά και χάνει το ενδιαφέρον.

Ας ξεκαθαρίσω επίσης, πως ο δίσκος είναι πολύ καλός, παρά το προαναφερθέν παράπονο. Από το κλασσικό ορχηστρικό ξεκίνημα του "Εidola" με την παιδική χορωδία και το creepy συναίσθημα, στο, ίσως, καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ "Εdge Of The Blade", μια upbeat σύνθεση με εξαιρετική ενορχήστρωση, ογκώδη riff και επικό ρεφρέν, οι ενδείξεις για τη συνέχεια είναι οι καλύτερες. Η ροή συνεχίζεται εξαιρετικά με τα "Α Phantasmic Parade" και το proggy πρώτο single "Universal Death Squad", ενώ την παράσταση κλέβει συνεχώς το υψηλό επίπεδο στην παραγωγή και την ενορχήστρωση. Πραγματικά, φαίνεται πως οι Epica έχουν βελτιωθεί σημαντικά σε αυτόν τον τομέα, ενώ η προσθήκη των πραγματικών οργάνων σε σχέση με τα sampled κάνει τη διαφορά και δίνει ένταση και χαρακτήρα σε όλα τα κομμάτια.

Το "Divide And Conquer" ανήκει στην κατηγορία που θα μπορούσε, ίσως, να παραλειφθεί, δεν είναι κακό κομμάτι αλλά δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ειδικά στις κιθάρες που είναι αρκετά μονότονες. Το "Beyond The Matrix" χαρακτηρίζεται από την sing-along μελωδία του που δεν είναι πρωτότυπη αλλά σε live περιβάλλον σίγουρα θα τραβήξει το κοινό. Η μπαλάντα "Once Upon A Nightmare" είναι εξαιρετική, το ορχηστρικό ξεκίνημα μου έφερε στο μυαλό το soundtrack του "Ιnterstellar", ενώ και η Simone δίνει μια πολύ όμορφη ερμηνεία. Επιστροφή στα "skippable" κομμάτια με το "Τhe Cosmic Algorithm" που δεν έχει να δείξει κάποιο δυνατό σημείο, όπως και το "Tear Down Your Walls" που μου φάνηκε λίγο σε κρίση ταυτότητας και οι πολλές αλλαγές δεν το ευνοούν.

Αντιθέτως, το "Ascension - Dream State Armageddon" είναι ένα κομμάτι «οδοστρωτήρας», το πιο βαρύ και απειλητικό του δίσκου, και ταλαντεύεται περίτεχνα μεταξύ επιθετικότητας και μελωδίας. Ξεχωριστή στιγμή και το "Dancing In A Hurricane" με την ανατολίτικη εισαγωγή, όπου και πάλι φαίνεται η εξαιρετική δουλειά στην ενορχήστρωση με πληθώρα κρουστών, εγχόρδων και πνευστών που δημιουργούν έναν υπερ-πλήρη ήχο γεμάτο μικρές αλλά ξεχωριστές λεπτομέρειες.

Αναμενόμενα το κλείσιμο του δίσκου γίνεται με το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι, το "Τhe Holographic Principle - A Profound Understanding Of Reality", το οποίο ξεκινά χορωδιακά, συνεχίζεται με πιάνο και mid-tempo κατεύθυνση, όμως έχει πολλές εναλλαγές στη διάρκειά του, με πιο ενδιαφέρον το πέρασμα γύρω στα επτά λεπτά που γίνεται ένα μικρό prog όργιο, με ανταλλαγές riff και brutal φωνητικών, ενώ οι ταχύτητες ανεβαίνουν για να οδηγήσουν στο μεγαλοπρεπές κλείσιμο.

Τελικά η φιλοδοξία έχει δύο όψεις. Από τη μία η έμφαση στην ποιοτική ενορχήστρωση και τις πιο δύσκολες, proggy δομές δείχνει πως η μπάντα δεν θέλει να επαναπαυθεί και θέλει να προκαλέσει τη δημιουργικότητά της και του ακροατές. Από την άλλη, το περισσότερο δεν είναι και πάντα καλύτερο. Ειλικρινά πιστεύω πως αν είχαν αφαιρεθεί μερικά ακόμη κομμάτια ο δίσκος θα ήταν πολύ πιο συμπαγής κι εντυπωσιακός. Όπως και να 'χει, οι Epica αποδεικνύουν ξανά ότι αποτελούν μια πραγματικά μεγάλη μπάντα, και μας προσφέρουν ακόμη μια δυνατή δουλειά που στέκεται επάξια στις υψηλότερες θέσεις της δισκογραφίας τους.