Epica

Πολλές φορές, μετά από μερικά άλμπουμ και αρκετές περιοδείες, βλέπεις μια μπάντα να πέφτει σε τέλμα, είτε συνεχίζοντας με μέτριες κυκλοφορίες που προσπαθούν να πατήσουν πάνω σε παλαιότερες επιτυχίες, είτε προσπαθώντας να διαφοροποιηθεί και να πειραματιστεί, κινδυνεύοντας έτσι να χάσει το πιστό κοινό της. Όταν όμως εκεί που αρχίσεις να βαριέσαι όλο και περισσότερο σκάει ένας δίσκος που διαψεύδει με τον καλύτερο τρόπο τις προσδοκίες σου, το ενδιαφέρον αναζωπυρώνεται ξανά.

Ομολογώ πως οι τελευταίες κυκλοφορίες των Epica, πλην μερικών κομματιών, με είχαν αφήσει κάπως αδιάφορο. Κάτι έλειπε. Θες να το πεις σπίθα, θες να το πεις ενέργεια, πες το όπως θες. Απλά δεν με τράβηξαν. Είχαν μια αίσθηση κονσερβοποιημένου προϊόντος, που ναι μεν θα σε χορτάσει όμως δεν σου αφήνει και την καλύτερη γεύση. Φαντάζομαι αυτό ήταν κάτι που και η ίδια η μπάντα κατάλαβε, και ήθελε να αλλάξει τη ρουτίνα, αλλάζοντας παραγωγό και τον υπεύθυνο για τη μίξη, και συνθέτοντας για πρώτη φορά μετά από καιρό τα κομμάτια με συλλογικό τρόπο, και όχι στέλνοντας ιδέες ο ένας στον άλλο μέσω ίντερνετ. Το αποτέλεσμα; Ο πιο δυνατός και ολοκληρωμένος της καριέρας τους, κατά τη γνώμη του γράφοντος.

Η εισαγωγή με το ορχηστρικό "Originem" αφήνει μια επική αίσθηση με τις μελωδίες των πλήκτρων και της χορωδίας να συνδυάζονται ιδανικά, και να δίνουν σειρά στο "The Second Stone". Ένα κομμάτι που δείχνει τις άγριες διαθέσεις των Epica, με δυνατό μπάσιμο όπου τα drums και οι κιθάρες πρωταγωνιστούν, χωρίς φυσικά να υπολείπεται των αγγελικών φωνητικών της Simone. Η διαφορά στην παραγωγή σε σχέση με το παρελθόν είναι άκρως αισθητή και δίνει μια νέα δυναμική στον ήχο του συγκροτήματος, χωρίς όμως να χάνει το ατμοσφαιρικό-επικό στοιχείο που είναι τόσο χαρακτηριστικό.

To "The Essense Of Silence" που είναι και το πρώτο single του δίσκου, θεωρώ πως είναι ίσως λίγο ατυχής επιλογή ως πρώτη γεύση του δίσκου. Είναι σίγουρα ένα καλό κομμάτι, όμως νομίζω πως υπάρχουν πολύ πιο πιασάρικα και αξιομνημόνευτα τραγούδια στο "The Quantum Enigma", όπως για παράδειγμα το "Unchain Utopia", που καταφέρνει μια άψογη ισορροπία ανάμεσα στο συμφωνικό και το metal, ακροβατώντας ανάμεσά τους και συνδυάζοντας τα με τον καλύτερο τρόπο. Το "The Fifth Guardian - Interlude" που ακολουθεί, είναι μια πρωτότυπη κίνηση για την μπάντα, με ένα ανατολίτικο ορχηστρικό κομμάτι που θυμίζει soundtrack ιαπωνικής ταινίας, και διατηρεί μια ωραία δυναμική οδηγώντας στο "Chemical Insomnia" που ξεκινά με φοβερή μανία και «γκάζι», ενώ έχει ένα από τα καλύτερα refrain του δίσκου. Πολύ ενδιαφέρουσα και η εναλλαγή συναισθημάτων στο εν λόγω κομμάτι, από την πιο απειλητική εισαγωγή που επαναλαμβάνεται στα κουπλέ, στα σημεία που η χορωδία δημιουργεί ένα πομπώδες ύφος, και τέλος το φοβερά μελωδικό refrain, ενώ δεν λείπουν και περάσματα με τα φωνητικά του Mark Jansen που δίνουν ένα ακόμη διαφορετικό στοιχείο στη δομή της σύνθεσης.

Δεν λείπουν οι άκρως metal στιγμές για τους λάτρεις αυτής της πλευράς των Epica, για παράδειγμα στο "Victims Of Contingency" που υπάρχουν ακόμη και blastbeat. Αυτό που αξίζει να σημειωθεί είναι πως τα περισσότερα κομμάτια έχουν πολύ δουλεμένες μελωδίες στα φωνητικά, και σίγουρα θα αποτελέσουν εξαιρετικές επιλογές για το setlist των επερχόμενων περιοδειών. Το "Reverence - Living In The Heart" είναι ένα τέτοιο παράδειγμα, που όχι μόνο διαθέτει φοβερές γραμμές τόσο στα πλήκτρα όσο και στη φωνή, με μια δόση progressive πινελιών που ολοκληρώνουν πολύ όμορφα το σύνολο. Μια ακόμη «συναυλιακή» σύνθεση είναι το "Natural Corruption" που αποτελεί και το τρέχον αγαπημένο κομμάτι της Simone από τον δίσκο.

Φυσικά, οι οπαδοί της μπάντας περιμένουν πώς και πώς το "The Quantum Enigma - Kingdom Of Heaven Part II", και δεν θα απογοητευτούν. Μια μακροσκελής σύνθεση με διάρκεια πάνω από δέκα λεπτά, ξεκινώντας με κιθάρα και ψιλο-ambient ήχο, στη συνέχεια με έγχορδα και τελικά με όλα τα όργανα και τη χορωδία να τραγουδά πάνω από ένα syncopated riff, μέχρι που έρχεται και η Simone με τη φωνή της να συμπληρώσει το παζλ. Η δομή του κομματιού είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, με την εισαγωγή μιας χαρακτηριστικής μελωδίας γύρω στο τρίτο λεπτό, πάνω στην οποία κτίζεται όλη η ενορχήστρωση, ενώ μετά έχουμε ένα progressive πέρασμα, που ακολουθείται από μια πιο ήρεμη στιγμή, με την ακουστική κιθάρα μελαγχολικά να στρώνει το χαλί για τη Simone, η οποία με μια εξαιρετική ερμηνεία ανεβάζει τους τόνους και πάλι. Το κομμάτι κλείνει επικά, όπως θα ταίριαζε φυσικά στους Epica, και αφήνει έκδηλη την ανάγκη για να πατηθεί το repeat.

Πραγματικά εξεπλάγην με το "The Quantum Enigma" σαν σύνολο, γιατί δεν το περίμενα πως οι Epica είχαν μέσα τους ένα τόσο δυνατό άλμπουμ. Θεωρώ πως είναι η πιο άρτια δουλειά τους μέχρι τώρα, και αξίζει να τους ανεβάσει ακόμη πιο πολύ σαν μπάντα, γιατί πάνω απ' όλα δουλεύουν για να βελτιωθούν και καταφέρνουν να εκπλήξουν μετά από δέκα περίπου χρόνια παρουσίας στον χώρο. Εξαιρετική δουλειά.